Δικαιολογημένα ή μη, η επιστροφή του Σίλβιο Μπερλουσκόνι στην κεντρική πολιτική σκηνή της Ιταλίας αντιμετωπίστηκε όχι μόνον με ειρωνεία αλλά και με εχθρική διάθεση από αρκετούς στο εσωτερικό της Ευρωζώνης.
Παραμένει αμφίβολο πόσα μπορεί, κι αν μπορεί, να προσφέρει ο 77χρονος, ναι τόσο είναι, Σίλβιο Μπερλουσκόνι στους Ιταλούς. Αλλωστε και οι θέσεις που διατυπώνει για κατάργηση ή ακόμη και επιστροφή (!) ήδη καταβληθέντων φόρων μοιάζουν περισσότερο λαϊκιστικός λόγος παρά συγκροτημένα και δημοσιονομικά εφικτά μέτρα. Οι δε τηλεοπτικές του παρουσίες περισσότερο ως προσπάθεια εγωιστικής επιβεβαίωσης μοιάζουν («είμαι ο καλύτερος επιχειρηματίας της Ιταλίας», «οι πολίτες δεν μπορούν να αντισταθούν στη γοητεία μου») παρά ως δομημένος πολιτικός λόγος. Κι όμως, ο επί 10ετία πρώην Ιταλός πρωθυπουργός αποδεικνύεται σκληρό καρύδι και με ισχυρές ρίζες στον ιταλικό λαό. Και πλέον «απειλεί» να επιστρέψει. Το εντυπωσιακό είναι πως σε αυτή του την προσπάθεια βρίσκει συμμάχους σε πολλές χώρες, μεταξύ των οποίων και στην Ελλάδα! Ενδεχομένως, κατεξοχήν, στην Ελλάδα.
Ιταλία και Ελλάδα δοκίμασαν την εμπειρία των τεχνοκρατικών κυβερνήσεων. Η Ελλάδα, μετά την παραίτηση Παπανδρέου, και για διάστημα περίπου έξι μηνών, κυρίως λόγω της επιμονής του κ. Αντώνη Σαμαρά να υπάρξει νωπή λαϊκή εντολή. Επιμονή που, σε συνδυασμό με το άκαρπο αποτέλεσμα των εκλογών του Μαΐου, μπορεί μεν να οδήγησε στην καθυστέρηση πολλών εκ των δράσεων που είχε αναλάβει να φέρει εις πέρας η ελληνική πλευρά, ωστόσο προσέδωσε στη νέα κυβέρνηση, που ανέλαβε το πλέον δύσκολο κομμάτι της προσαρμογής και την ευθύνη διασφάλισης της παραμονής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, λαϊκή νομιμοποίηση που επαναβεβαιώνεται, ατύπως, και μέσω των δημοσκοπήσεων. Εκ του αποτελέσματος, λοιπόν, η επιλογή δικαιώθηκε.
Στην Ιταλία, πάλι, μετά την παραίτηση Μπερλουσκόνι, η κυβέρνηση Μόντι συμπλήρωσε πάνω από ένα έτος ζωής και αποτέλεσε, για την Ευρωζώνη, το πρότυπο αποτελεσματικής, τεχνοκρατικού χαρακτήρα, κυβέρνησης.
Οι, ούτως ή άλλως διαφορετικές, περιπτώσεις Ιταλίας και Ελλάδας δεν είναι, συνεπώς, άμεσα συγκρίσιμες ούτε σε αυτό το επίπεδο. Ωστόσο, για τους «ψηφοφόρους» του Σίλβιο Μπερλουσκόνι στην Ελλάδα, πολίτες και πολιτικούς, η ολική επαναφορά του Σίλβιο είναι επιθυμητή και μπορεί να έχει δύο βασικές συνέπειες.
Η πρώτη είναι η «χαλάρωση» της ακολουθούμενης σφικτής δημοσιονομικής πολιτικής, αρχικώς στην Ιταλία και, εν συνεχεία, στις υπόλοιπες χώρες του νότου. Η δεύτερη είναι η σηματοδότηση του τέλους των «τεχνοκρατών» στις κυβερνήσεις της Ευρώπης.
Εν προκειμένω, δε, κάποιοι μοιάζουν να ενδιαφέρονται περισσότερο για την καταβύθιση των τεχνοκρατικών στοιχείων που έχουν, κατά τη γνώμη τους, «παρεισφρήσει» στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και, δευτερευόντως, για το ενδεχόμενο, μικρό πιθανώς, η εκλογή Μπερλουσκόνι (σ.σ. και όχι οι εκλογές στη Γερμανία το φθινόπωρο) να μεταβάλει τις ισορροπίες στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ενωσης και, κυρίως, της Ευρωζώνης.
Ο άτυπος αυτός «μπερλουσκονισμός» μπορεί να διαπιστωθεί εύκολα, τόσο σε δημόσιες τοποθετήσεις πολιτικών στελεχών όσο, κατά κύριο λόγο, σε αναρίθμητες αναρτήσεις στο Διαδίκτυο και σε άρθρα εφημερίδων. Την ίδια στιγμή, ωστόσο, όποιος επιχειρήσει να ερμηνεύσει τη δυσανεξία που εμφανίζουν αρκετά πολιτικά στελέχη έναντι της τεχνοκρατικής κυβέρνησης Παπαδήμου και έναντι των τεχνοκρατών της κυβέρνησης Σαμαρά, με πρώτον τον κ. Γ. Στουρνάρα, με όρους άρνησης μιας «πολιτικής κάστας» να αποδεχθεί στους κόλπους της «παρείσακτους», θα έχει μόνον μερική εικόνα για όσα συμβαίνουν στο παρασκήνιο. Οι ζυμώσεις στο παρασκήνιο της πολιτικής είναι έντονες, όπως άλλωστε και οι δυνάμει συγκρούσεις στην πορεία διαμόρφωσης των νέων κομματικών και πολιτικών ισορροπιών. Και προφανώς, σε αυτές τις συγκρούσεις επιστρατεύονται όλα τα όπλα, από τον Στουρνάρα μέχρι τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι…