Για να βγει η Ελλάδα από την κρίση χρειάζεται σταθερότητα, ψυχραιμία και συνεργασία. Οσο επιτείνεται η ανασφάλεια τόσο πιο πίσω πηγαίνει κάθε προσπάθεια ανάκαμψης. Κι όμως, η πολιτεία και οι πολιτικοί φαίνεται να μην έχουν καταλάβει ότι δεν έχουν άλλη επιλογή από το να συνεργαστούν για να εξασφαλίσουν την κοινωνική ειρήνη. Ασφαλώς, δεν μπορούν όλοι να συμφωνούν σε ιδέες και πρακτικές -δεν μπορούν όλοι να έχουν τις ίδιες απόψεις για το Μνημόνιο- αλλά θα έπρεπε να συμφωνούν για τους βασικούς κανόνες του πολιτικού συστήματος.
Ο βασικός κανόνας είναι η αποφυγή της βίας και η καταπολέμησή της. Οσο αυτονόητο και αν φαίνεται αυτό, αρκετοί παράγοντες στην πολιτική και στη δημόσια ζωή πρωταγωνιστούν όχι μόνο στη διατήρηση αλλά και την αύξηση της έντασης. Η βία οδηγεί σε περισσότερη βία – εκτός αν παρθούν δραστικά μέτρα, μέτρα που η πολιτεία μας δεν έχει δείξει ότι ενδιαφέρεται να πάρει. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στον χώρο του αθλητισμού: ενώ η αστυνομία υπολογίζει ότι ο σκληρός πυρήνας των χούλιγκαν στην Αττική δεν αριθμεί πολύ περισσότερα από 200 άτομα, αυτοί όχι μόνο καταφέρνουν να διαιωνίζουν το «είδος» τους, αλλά οι συμπεριφορές τους κυριαρχούν, όπως είδαμε στον τελικό του κυπέλλου μπάσκετ πριν από μία εβδομάδα.
Στους δρόμους, μπορεί ιδεολογική και πολιτική άβυσσος να χωρίζει την άκρα Αριστερά από την άκρα Δεξιά, αλλά τις ενώνει η πρακτική της βίας ως πολιτικό όπλο. Είναι δύσκολο να γνωρίζει κανείς τον αριθμό των «μάχιμων» μελών της κάθε πλευράς, αλλά δύο πρόσφατες διαδηλώσεις ήταν ενδεικτικές. Το Σάββατο της 12ης Ιανουαρίου, περίπου 8.000 αναρχικοί/αντιεξουσιαστές διαδήλωσαν στο κέντρο της Αθήνας, εκφράζοντας την οργή τους για την αστυνομική επιχείρηση εκκένωσης κατειλημμένων κτιρίων. Τρεις εβδομάδες αργότερα, το Σάββατο 2 Φεβρουαρίου, γύρω στα 5.000 άτομα συμμετείχαν σε πορεία της Χρυσής Αυγής για τη 15η επέτειο της παρ’ ολίγον σύγκρουσης με την Τουρκία στις βραχονησίδες των Ιμίων. Στη δεύτερη διαδήλωση συμμετείχαν και οικογένειες, αλλά ο αριθμός των «στρατευμένων» ακροδεξιών ήταν αρκετά μεγάλος.
Στους δρόμους μας, λοιπόν, ήδη έχουν παρελάσει οι πυρήνες δύο άτακτων δυνάμεων που δηλώνουν έτοιμες να δράσουν υπέρ των δικών τους ιδεωδών και κατά των εχθρών τους. Ηδη, η βία διατηρείται, με εμπρησμούς, ξυλοδαρμούς, και, σε περιπτώσεις με θύματα μετανάστες, με φόνους. Και οι δύο δυνάμεις αυτοπροσδιορίζονται ως «αντισυστημικές», η κάθε μία από το δικό της άκρο. Η ακροαριστερά, όμως, υπάρχει μόνο σε δρόμους, σχολές και καταλήψεις, και έχει σημαία την εμμονική της παρανομία, ενώ οι ακροδεξιοί προβάλλουν συνεχώς τη νομιμοποίηση που τους παρέχει η εκπροσώπησή τους στη Βουλή μετά τις περσινές εκλογές. Οπως παρατήρησε ο ιστορικός Μαρκ Μαζάουερ σε ομιλία στο Αμερικανικό Κολλέγιο στην Ελλάδα -Deree- την περασμένη Τρίτη, η άκρα Δεξιά απειλεί το κοινοβουλευτικό σύστημα περισσότερο απ’ ό,τι η άκρα Αριστερά. Η αντισυστημική δύναμη αλώνει το σύστημα από «μέσα», πλέον, με πολύ επικίνδυνες επιπτώσεις.
Τι κάνουν, όμως, οι πολιτικές δυνάμεις που εδρεύουν στην καρδιά του πολιτικού συστήματος; Δυστυχώς, δεν φαίνεται να έχουν καταλάβει τον κίνδυνο. Ολες λειτουργούν σαν να μη διατρέχει η κοινωνία κανένα κίνδυνο διχασμού. Η μεγαλύτερη ευθύνη της αξιωματικής αντιπολίτευσης έγκειται στην ευκολία με την οποία στελέχη της κατηγορούν την κυβέρνηση για αυταρχισμό. Εκτοξεύοντας υπερβολές συνεχώς, όπως ότι η κυβέρνηση είναι «χούντα», το μόνο που καταφέρνει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι να κάνει όλο και περισσότερους πολίτες είτε να αμφισβητούν τη σοβαρότητά του, είτε να πείθονται ότι πράγματι βρισκόμαστε σε περίοδο μεγαλύτερης ανωμαλίας απ’ ό,τι είμαστε, είτε να μην τους φαίνεται τόσο επικίνδυνη η «χούντα» (συνεπώς, ούτε οι νοσταλγοί της στη Χρυσή Αυγή).
Σε κάθε περίπτωση, η άκρα Δεξιά βγαίνει κερδισμένη από την ένταση μεταξύ κυβέρνησης και ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ πολιτών και αστυνομίας. Οταν, μάλιστα, η κυβερνητική βούληση να τηρηθεί ο νόμος συνοδεύεται από υπερβολές των αστυνομικών δυνάμεων, δικαιώνονται όχι μόνο οι παρανομούντες (έστω στα δικά τους μάτια), αλλά και τα άκρα του πολιτικού φάσματος τα οποία είναι εξοικειωμένα με τη βία. Η ασυνεννοησία των πολιτικών δυνάμεων και η κατάχρηση και ο ευτελισμός των λέξεων είναι εχθροί της Δημοκρατίας.