Το γνωρίζω ότι θεωρείται μέγα ατόπημα να κρίνεις τις επιλογές του λαού, ιδιαίτερα όταν αυτός εκφράζεται μπροστά στις κάλπες. Το ότι ήδη έχουν κλείσει οι κάλπες στην Ιταλία και επίσης το ότι δεν γνωρίζω αυτήν τη στιγμή το αποτέλεσμα, ελπίζω να με απαλλάσσει από το μεγάλο ολίσθημα.
Ολες τις προηγούμενες μέρες, παρακολουθούσα μέσω των ελληνικών δελτίων τις προεκλογικές εξελίξεις στην Ιταλία. Να πω εδώ και κάτι προσωπικό: λόγω επτανησιακής καταγωγής, η πολιτισμική γειτνίαση με την Ιταλία ήταν σύμφυτη όχι μόνο με τις μνήμες μου, αλλά και με πολλά από εκείνα που διαπλάθουν την αισθητική των ανθρώπων. Ο ρυθμός της γλώσσας, οι μουσικές και οι καντάδες, τα ισχυρά απομεινάρια τέχνης και αρχιτεκτονικής των Ιταλών στα Επτάνησα διαμόρφωσαν σίγουρα όχι μόνο τη δική μου, αλλά και την αισθητική των κατοίκων αυτών των νησιών.
Μεγαλώνοντας, και ευρισκόμενη στον χώρο της Ανανεωτικής Αριστεράς που τότε είχε απόλυτη ηγεμονία στον πνευματικό χώρο παρά τις ισχνές εκλογικές του επιδόσεις, πάλι οι Ιταλοί βρέθηκαν μπροστά μου. Το PCI του Ενρίκο Μπερλιγκουέρ ήταν ο προνομιακός συνομιλητής του ΚΚΕ Εσωτερικού τις δεκαετίες του ’70 και του ’80. Και τα δύο κόμματα διεκδικούσαν (και το κατόρθωναν) να αρθρώνουν έναν διαφορετικό λόγο, που να εμπεριέχει πρωτίστως την αισθητική. Και στον πολιτικό λόγο.
Στην πορεία, μέσω της δημοσιογραφίας, συναντήθηκα σε πολλά μουσεία του κόσμου με τα έργα των Ιταλών καλλιτεχνών – της Αναγέννησης κυρίως. Και σ’ ένα πρόσφατο ταξίδι μου στη Φλωρεντία και τη Σιένα, την καρδιά της Τοσκάνης και τις εμβληματικές πόλεις των μουσείων και των έργων τέχνης, είχα την ευκαιρία να συναντήσω ξανά, ζωντανά και στην πρωτότυπη εκδοχή, ό,τι είχα μάθει να βλέπω και ν’ ακούω στην Κέρκυρα και στα Επτάνησα.
Για όλους αυτούς τους λόγους δεν μπορούσα να χωνέψω, αφενός, το ύφος και το ήθος του Μπερλουσκόνι. Και τώρα βρέθηκε κι άλλος να τον συναγωνίζεται σε κρεσέντο εντυπωσιασμού, υστερίας και λαϊκισμού. Ο Π. Γκρίλο. Οι δημοσκοπήσεις μέχρι χθες έλεγαν ότι μπορεί να «χτυπήσει» και τη δεύτερη θέση. Τα exit polls αυτήν τη στιγμή (Δευτέρα μεσημέρι) τον τοποθετούν στην τρίτη θέση, διεκδικώντας το διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό 18-20%!
Μα τι συμβαίνει; Εχασαν οι Ιταλοί τη φινέτσα τους, την αισθητική τους, το διεθνώς φημισμένο γούστο τους;
Οι αναλυτές ερμηνεύουν το φαινόμενο ως ένα ακόμη γύρισμα της πλάτης στους παραδοσιακούς πολιτικούς. Που δεν αφορά μόνο τους Ιταλούς, βέβαια. Κι αν οι γείτονές μας μπορεί να έχουν «βλαβερό χιούμορ» ψηφίζοντας Γκρίλο και Μπερλουσκόνι, όπως λέει η φίλη μου η Κατερίνα, οι Ελληνες ψηφοφόροι επιλέγουν πολύ βλαβερότερους πολιτικούς σχηματισμούς (μακράν του φαιδρού και του λαϊκιστικού). Ολέθριες λύσεις, και οι δύο, ως αντίδραση στο γύρισμα της πλάτης…