Πομπή για μια σύνταξη

2' 3" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Τότε, οι συνθήκες ήταν τόσο ανθυγιεινές, που σπανίως προλάβαινε κάποιος από τους εργάτες στο Φωταέριο της οδού Πειραιώς να φτάσει σε συντάξιμη ηλικία και να αποχωρήσει από το εργοστάσιο κανονικά. Για όποιον, όμως, κατάφερνε να φύγει σώος και αβλαβής, οι συνάδελφοί του οργάνωναν κάτι ξεχωριστό. Μια ειδική πομπή μέσα στους χώρους εργασίας. Αφηναν για κάποιες ώρες τους φούρνους και περιέφεραν τον συνάδελφό τους, ξαπλωμένο, στα χέρια τους, έχοντας καλύψει το πρόσωπό του με το φυλλάδιο ενσήμων.

Μια πομπή που θυμίζει κάτι από τις θρησκευτικές περιφορές. Εικόνες που δεν καταλαβαίνεις αν σηματοδοτούν τη χαρά ή τη λύπη, αν πρόκειται για λιτανεία ή αν υμνούν τη ζωή και την επικράτηση της ανθρώπινης και συλλογικής –μέσα στο εργοστάσιο– προσπάθειας στις σκληρές συνθήκες της βιομηχανικής εργασίας των αρχών του αιώνα στην Αθήνα. Το πραγματικό αυτό γεγονός της πομπής κατέγραψε σε ντοκουμέντο ο Μιχάλης Γαζιάδης, ο οπερατέρ που αποτύπωσε στιγμές από τη λειτουργία του εργοστασίου Φωταερίου της οδού Πειραιώς στην Αθήνα και απέδωσε με βίντεο εγκατάσταση η Λίνα Μαντίκου με τίτλο «Απόγονοι συνταξιούχοι» στην έκθεση που έκλεισε την περασμένη Κυριακή στο Γκάζι. Μεταφέρω αυτούσιο το σχόλιο που εισήγε τον επισκέπτη της έκθεσης στην προβολή της πομπής. «Το πραγματικό γεγονός της πομπής συνταξιοδότησης και η λιτανεία του μέλλοντος συνταξιούχου κατά τη βιομηχανική περίοδο στην Αθήνα ανακαλείται σήμερα αποκαλύπτοντας την πραγματική της μορφή σε μία περίοδο παύσης».

Βεβαίως, οι συνθήκες για τους εργάτες των οργανωμένων βιομηχανιών έχουν αλλάξει συθέμελα. Με το καθεστώς των βαρέων και ανθυγιεινών ενσήμων δόθηκε η δυνατότητα να φεύγουν νωρίτερα από το 55ο έτος της ηλικίας τους οι βιομηχανικοί εργάτες. Η συνταξιοδότηση έπαψε εδώ και δεκαετίες να αποτελεί μια ανέλπιστη ευκαιρία για τους εργαζομένους στη βαριά βιομηχανία. Οι συνθήκες εργασίας βελτιώθηκαν και η αυτοματοποίηση έκανε τα θαύμα της. Ομως είμαι σίγουρη ότι όσοι είδαν αυτό το ιστορικό ντοκουμέντο έφυγαν από τον εκθεσιακό χώρο με μια μάλλον πικρή γεύση. Γιατί οι γενεές του ’50 ή του ’60 δεν μπόρεσαν να αξιολογήσουν πόσο μεγάλη και σημαντική ήταν η κατάκτηση αυτού του θεσμού που λέγεται σύνταξη. Σε αυτό το φυλλάδιο των ενσήμων που κρύβει το πρόσωπο του μέλλοντος συνταξιούχου στο εργοστάσιο του φωταερίου, όπου η μαυρίλα ήταν το χρώμα που κάλυπτε ρούχα, δέρμα και πνευμόνια, δεν ήταν καταγεγραμμένη μόνο η εργασιακή ιστορία των ανθρώπων, αλλά και η ελάχιστη αμοιβή για αξιοπρεπή γεράματα. Ολα αυτά χάνονται με ρυθμούς που κανένας δεν είχε προβλέψει. Και ούτε πομπή για συνταξιοδότηση μπορούμε να κάνουμε, αφού τις βιομηχανίες μας τις κάναμε μουσεία και τις συντάξεις, σιγά σιγά, τις μετατρέπουμε σε επιδόματα.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή