Ο εκτροχιασμός της ελληνικής οικονομίας έχει οδυνηρότατες συνέπειες, που οδηγούν το σύνολο των πολιτών και κυριότατα της μεσαίας τάξεως σε απελπιστικό αδιέξοδο. Ο πολιτικός εκτροχιασμός που προσλαμβάνει πρωτοφανείς διαστάσεις, όμως, μπορεί να οδηγήσει σε εμφυλιακές συγκρούσεις και σε υπονόμευση του αντιπροσωπευτικού συστήματος.
Ας μην πλανώνται οι ηγέτες των «δημοκρατικών» κομμάτων και θεωρούν ως δεδομένη τη βιωσιμότητα της κρατούσης πολιτικής τάξεως. Το υπάρχον σύστημα διατηρεί μόνον τα τυπικά χαρακτηριστικά του κοινοβουλευτισμού. Οι συνεδριάσεις της Βουλής σε επίπεδο αρχηγών κυρίως χαρακτηρίζονται από βαρβαρότητα. Οι ανακοινώσεις των κομμάτων, που εκδίδονται καθημερινά, ενσπείρουν φανατισμό, ανάλογο εκείνου που οδήγησε στην κατάρρευση του παλαιού καθεστώτος και στην επιβολή της δικτατορίας των Συνταγματαρχών.
Διερωτάται κανείς πόθεν η βεβαιότητα αποκλεισμού του ενδεχομένου εκτροπής. Στις 20 Απριλίου 1967, η «Αυγή» δημοσίευε πρωτοσέλιδο άρθρο, εξηγώντας τους λόγους για τους οποίους δεν μπορούσε να επιβληθεί δικτατορία στην Ελλάδα. Η συνέχεια της σχετικής αρθρογραφίας την επομένη ημέρα δεν κυκλοφόρησε ποτέ. Βεβαίως, η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Ούτε ομιλεί κανείς περί στρατιωτικού κινήματος σήμερα πλέον. Αλλά η εκτροπή έχει και άλλες μορφές, όπως η εκδήλωση μιας γενικευμένης κοινωνικής ανυπακοής.
Είναι αλήθεια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα νέο, δίχως εμπειρία, διχασμένο, που αναδείχθηκε σε αξιωματική αντιπολίτευση εν μια νυκτί ή ακριβέστερα λόγω αφροσύνης που οδήγησε την χώρα σε δύο διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις. Διέρχεται περίοδο μετασχηματισμού, διαπράττει σφάλματα, προκαλεί οξύτητα, όχι μεγαλύτερη από εκείνη του ΠΑΣΟΚ, όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση.
Εάν υπήρχε συντεταγμένη πολιτική τάξη στην χώρα θα όφειλε να ενθαρρύνει την κίνηση του ιδιόρρυθμου αυτού κόμματος σε θέσεις διαλλακτικότερες, τις επαφές του προέδρου του κ. Αλέξη Τσίπρα με τους ξένους ηγέτες. Οχι για να οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, φυσικά, αλλά για να τον καταστήσει λειτουργική αξιωματική αντιπολίτευση. Η διαφορά των Ευρωπαίων πολιτικών από τους Ελληνες ομολόγους τους είναι ότι ενδιαφέρονται πρωτίστως για την σταθερότητα του συστήματος. Αυτό καθιστά τις τοποθετήσεις τους μετριοπαθείς και όχι κάποια ιδιαίτερη πολιτική ωριμότητα.
Αντίθετα, οι Ελληνες πολιτικοί λειτουργούν μόνον στο πλαίσιο μιας οξύτατης πολιτικής αντιπαραθέσεως. Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται στα όρια του εξτρεμισμού, τα τρία κόμματα της συμπολιτεύσεως δεν έχουν λόγο να τον αντιμετωπίσουν μόνον με απωθητική οξύτητα. Εχουν συγκεκριμένο έργο να επιτελέσουν και μόνον με αυτόν τον τρόπο μπορεί να αποκλείσουν την επικράτησή του στις προσεχείς εκλογές. Δεν είναι δυνατόν κόμματα εξουσίας όπως η Νέα Δημοκρατία και κυρίως το ΠΑΣΟΚ να ετεροκαθορίζονται από την συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ.
Σε περιόδους κρίσεως οι πολίτες ωθούνται κατά κανόνα στα άκρα και ο μόνος τρόπος ανασχέσεως αυτής της επικίνδυνης ροπής είναι η παραγωγή θετικών αποτελεσμάτων. Οι ακκισμοί και η οξύτητα εκτρέφουν καταστάσεις εκτός ελέγχου, και αυτό οφείλει να το αποτρέψει η τριανδρία που διαχειρίζεται τις τύχες της χώρας. Οι άλλοι ας αναλάβουν τις ευθύνες τους.