Κατά τη λογική ο τεμαχισμός της πολιτικής μας ζωής, με την παρουσία στη Βουλή επτά κομμάτων, θα επέφερε μια σαφέστερη ιδεολογικοπολιτική καθαρότητα στον δημόσιο βίο. Συμβαίνει το εντελώς αντίθετο. Τη στιγμή αυτή, ως μόνοι συνεκτικοί και «σταθεροί» πόλοι εμφανίζονται το ΚΚΕ και η Χ.Α. Στα άλλα πέντε κόμματα, τα οποία θεωρούνται «φυσικοί» ή «θεμιτοί» διεκδικητές της εξουσίας, υπάρχουν εσωκομματικές διαφορές και αναταράξεις, οι οποίες αντιστρατεύονται την προοπτική σταθερών διακομματικών κυβερνήσεων, όπως υπαγορεύει η κατάρρευση του διπολισμού. Το σοβαρότερο πρόβλημα εμφανίζεται στον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, ως αξιωματική αντιπολίτευση, βρίσκεται στον προθάλαμο της εξουσίας. Η προσπάθεια του κ. Τσίπρα, για τη μετάλλαξή του σε «ενιαίο κόμμα», οξύνει αντί να αμβλύνει τις αντιθέσεις μεταξύ των 12 (!) «συνιστωσών». Πρόσφατο και χαρακτηριστικό παράδειγμα ο σάλος που προκλήθηκε για την παρουσία και την ομιλία του κ. Τσίπρα στην εκδήλωση μνήμης του Κων. Καραμανλή. «Ιερόσυλη» και ασυγχώρητη θεωρήθηκε η ενέργειά του από την «αριστερή πλατφόρμα», την οποία εκφράζει ο κ. Π. Λαφαζάνης. Η ένσταση ήταν: «Εμείς μεγαλώσαμε, μαθαίνοντας ότι ο Κων. Καραμανλής κατέστρεψε τη χώρα (…), κλπ. κλπ. (Ωσάν, τουλάχιστον το 1.655.000. συμπατριωτών μας που ψήφισε περιστασιακά τον ΣΥΡΙΖΑ, να είναι υποχρεωμένο να συμμερισθεί τις στρεβλοδογματικές αντιλήψεις με τις οποίες γαλουχήθηκε ο κ. Λαφαζάνης και ομοϊδεάτες του).
Η «ένσταση» θα ήταν απλώς από γραφική έως κωμική, αν δεν είχε υπόβαθρο μια σειρά σοβαροτάτων αντιθέσεων στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Και πρωτίστως: Αν ο κ. Τσίπρας δεν αξίωνε σε κάθε ευκαιρία άμεσες εκλογές, «βασιζόμενος» σ’ έναν συρφετό ιδεών, απόψεων και θέσεων των αυτόνομων συνιστωσών του. Σε παρεμφερή τροχιά κινείται και το ΠΑΣΟΚ. Ο κ. Βενιζέλος έδωσε σκληρή και αμφίβολης έκβασης μάχη στο 9ο συντακτικό συνέδριο, για να πάρει τα ηγετικά ηνία, έναντι της εσωκομματικής του αντιπολίτευσης. Στη ΔΗΜΑΡ υπάρχει ανάλογη διαμάχη μεταξύ των υποστηρικτών της ανεύθυνης (καιροσκοπικά ωφελιμιστικής) και της υπεύθυνης (ενδεχομένως φθοροποιού) συμμετοχής στην τρικομματική κυβέρνηση. Στους αλλοπρόσαλλους ΑΝΕΛ, η διάσπαση επέφερε την προσωπική κατίσχυση του κ. Καμμένου, ενώ οι αποχωρήσαντες αναζητούν νέα ή την πάτρια πολιτική ομπρέλα. Στο αλαλούμ αυτό προστίθεται και η «κίνηση ανεξαρτήτων βουλευτών». Δεκατέσσερις από τους δεκαοκτώ, που διεγράφησαν ή αποχώρησαν από τα κόμματά τους, συνέπηξαν μια ετερόκλητη «αντιμνημονιακή» ομάδα, με μοναδικό κίνητρο τα κοινοβουλευτικά της προνόμια. Αφήσαμε τελευταία τη Ν.Δ., διότι θεωρείται το πλέον ομοιογενές κόμμα. Ομως και στον «βασικό πόλο» της σημερινής κυβέρνησης, υπάρχει θεμελιώδης διχοστασία. Καθώς οι απειλητικότεροι αντίπαλοί της βρίσκονται στο δεξιό αντιμνημονιακό μέτωπο (Χ.Α., ΑΝΕΛ και «ομογενείς» ανεξάρτητοι), ανακύπτει το έκδηλα αντιφατικό δίλημμα: Η Ν.Δ. πρέπει να τους προσελκύσει ή να τους απωθήσει στο περιθώριο;
Στην παρούσα φάση όλα αυτά μπορεί να φαίνονται απλώς ανησυχητικά και βλαπτικά, κυρίως για τη λειτουργία της κυβέρνησης. Ομως η σημερινή πραγματικότητα οδηγεί σαφέστατα και επιτακτικά σε συμμαχικές κυβερνήσεις. Αυτές προϋποθέτουν συναίνεση, με αμοιβαίους συμβιβασμούς και υπερκομματικό πνεύμα. Τα σημερινά, λοιπόν, δεδομένα αποδεικνύουν την παντελή έλλειψη της αναγκαίας πολιτικής κουλτούρας για τον σχηματισμό βιώσιμων και αποτελεσματικών κυβερνήσεων συνεργασίας. Τούτο, δε, είναι σχεδόν βέβαιον ότι θα αποβεί -και μάλιστα στο άμεσο μέλλον- εξαιρετικά επικίνδυνο για τον τόπο.