49 χρόνια πρίν στην «Κ» 25.ΙΙΙ.1964

Η ΑΝΔΡΕΙΑ: (Από ομότιτλη επιφυλλίδα του Κώστα Ε. Τσιρόπουλου.) «Οσο περνά ο χρόνος, τόσο με τον αέναο κυματισμό του ωθεί το Εικοσιένα όλο και πιο μακρυά από τη σημερινή πραγματικότητα. […] Η ανδρεία του μας φαίνεται κυριολεκτικά ασύλληπτη, κάτι το «αλλότριο» που τα σημερινά δεδομένα της ζωής δεν μπορούν να στηρίξουν για να αποκρυπτογραφήσουν το πνεύμα που ψύχωνε τις ατσαλένιες, τις δωρικές εκείνες μορφές, που ήξεραν μονάχα τούτο: να σιωπούν και να παλεύουν. Κι όμως· εκείνες ακριβώς οι μορφές κατόρθωσαν να παραβιάσουν τις θύρες της αιωνιότητας διαθέτοντας και προβάλλοντας την ύψιστην ανθρώπινη αρετή, την αυταπάρνηση. Αυτή αποτελεί την θεμελιώδη καταβολή της ανδρείας γιατί καταφέρνει να μεταθέσει το κέντρο του κόσμου από το εγώ, το τόσον βασανιστικό, στο συ που στην περίπτωση του Εικοσιένα αντιπροσωπεύεται από ολόκληρο το Γένος. Η στροφή προς το Συ –προς την μοίρα και το μέλλον του Γένους– συνθέτει έναν αγώνα μεγαλειώδη, πρωτόθωρο, γιατί θραύει τα σύνορα του σπιτιού, της οικογένειας και μετατρέπει τον πόλεμο από υπόθεση αντρών σε υπόθεση όλων των Ελλήνων, γυναικών, γερόντων και παιδιών. Λίγες φορές μέσα στην ιστορία του κόσμου θρέφονται με το σκληρό ψωμί της ανδρείας υπάρξεις αδύναμες, νήπια και γέροντες, γυναίκες που δεν γνώριζαν παρά μονάχα τις χάρες και τους πόνους του σπιτιού. Ηταν η άγια φωνή της Ελευθερίας που αναστάτωσε κυριολεκτικά το Γένος […].»