Πορεία προς τον Γολγοθά
Ι
Κύριε διευθυντά
ΗΜεγάλη Εβδομάδα εκφράζει τον ανθρώπινο πόνο και αντιμετωπίζεται από τον Υιό του ανθρώπου με τη γαλήνια μορφή του. Ο Θεάνθρωπος έδωσε τη μάχη με τον διάβολο και τις ανθρώπινες μικρότητες για να φθάσει στη θέωση νικώντας τον θάνατο και δίνοντας νόημα στη ζωή με κορωνίδα την αγάπη στον συνάνθρωπο, είτε φίλο είτε εχθρό.
Η διαδρομή προς τον Γολγοθά ήταν γεμάτη αγωνία, πόνο, δάκρυα, στεναγμό. Η ανθρωπιά στο απόσπασμα. Στις εκκλησίες αναπαρίστανται με ψαλμούς τα Πάθη του πονεμένου Ιησού, ενώ στα νοσοκομεία ζούμε τον ανθρώπινο πόνο των ασθενών τραυματιών και γερόντων. Γι αυτό η Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών είναι η συμπύκνωση του ανθρώπινου πόνου στη διαχρονική του διάσταση. Θυμίζει κάθε χρόνο τη θεϊκή και ανθρώπινη υπόσταση του Θεανθρώπου και μέσω του πόνου την υπέρβαση στη θέωση.
Ο Υιός του ανθρώπου είναι η ενσάρκωση του πόνου που οδήγησε στον θρίαμβο. Η διαλεκτική ζωής και θανάτου. Από τον Γολγοθά στην Ανάσταση. Από τον πόνο στην αγάπη. Η αγάπη έρχεται από ψηλά. Είναι αυτή η σταυρωμένη, που κατεβαίνει στον Αδη, ανοίγει τους τάφους, ξυπνάει τους νεκρούς, καταργεί την κατάσταση του χωρισμού, της εγωπάθειας, της εγωκεντρικής μόνωσης. Ο κύκλος των Παθών του Κυρίου έκλεισε με τον τάφο Του. Ο άδειος τάφος του Χριστού έγινε το ανεξάντλητο κεφαλάρι θείας ζωής και αθανασίας. Από το κενό μνήμα Του ανέβλυσε μια καινή ζωή με νέες εντολές και ηθικές αξίες.
Χωρίς Σταύρωση δεν έρχεται Ανάσταση. Επρεπε να υπάρχει αυτός ο πόνος, αυτή η Σταύρωση, διαφορετικά θα ήταν αδύνατη η σωτηρία του ανθρώπου. Αυτό το πραιτώριο προς τον Γολγοθά, αυτόν τον ανηφορικό δρόμο ακολούθησε ο Υιος του ανθρώπου για να φτάσει στην Ανάσταση. Δικάστηκε ο αθώος, κατάδικος και «ελογίσθη μετά των ανόμων» «ο εν θαλασσή σώσας και εν ερήμω θρέψας».
Ολόκληρος ο χριστιανικός κόσμος θεμελιώθηκε στη θανάσιμη αγωνία ενός Εσταυρωμένου. Οσα ο Ιησούς δίδαξε με το Ευαγγέλιο σε τρία χρόνια, το ανακεφαλαίωσε πάνω στον Σταυρό σε τρεις ώρες. Ο Εσταυρωμένος εικονίζει το σύγχρονο ανθρώπινο δράμα που απλώνεται στη σύγχρονη τεχνοκρατική μαζική κοινωνία της αδιαφορίας, που το άτομο συνθλίβεται ανελέητα. Γιατί ο κόσμος έχει απανθρωποιηθεί και η αδιαφορία του ανθρώπου για τον άνθρωπο αγγίζει τα όρια της αναισθησίας, της απληστίας, της ασυδοσίας, της εκμετάλλευσης, του αμοραλισμού.
«Η ψυχή του ανθρώπου έχει αδειάσει και η πίστη χτυπάει την πόρτα της ψυχής. Κουφαθήκαμε από τον πολύ θόρυβο της σύγχρονης ζωής και γι αυτό δεν ακούμε τον χτύπο της» (Π. Κανελλόπουλος). Μάλιστα, η ψυχή του ανθρώπου έχει αδειάσει και η μοναξιά χαρακτηρίζεται ως αρρώστια της εποχής, μιας εποχής του «επικοινωνιακού ανθρώπου», αλλά με τη μοναξιά του ανένταχτου ανθρώπου μέσα στην πολύβοη κοινωνία του παραλογισμού.
Γι αυτό σήμερα ο μοναχικός άνθρωπος βρίσκει την ευκαιρία να σκύψει μέσα του και να αναζητήσει τη λυτρωτική δύναμη της Σταύρωσης και για τη δική του υπαρξιακή αγωνία. Και τούτο γιατί δεν ξέρει ούτε συνειδητοποιεί ότι έχει απομονωθεί σε έναν τόπο κρανίου της καταναλωτικής κοινωνίας χωρίς Σταυρό και χωρίς ελπίδα Ανάστασης.
Ο Αναστάς Κύριος γίνεται παρηγορητής και η πηγή της ζωής. Και όμως ποτέ ο άνθρωπος, ιδιαίτερα ο νέος, δεν αισθάνθηκε τον εαυτό του τόσο μόνο, τόσο προβληματισμένο, τόσο αβοήθητο όσο στην αλλοτριωμένη εποχή της αδιαφορίας και ζητάει τη φώτισή του για μια παγκοσμιοποίηση της αγάπης και της ανθρωπιάς, φωτισμένος μέσα στο φως της Αναστάσεως.
Ενώ ο Εσταυρωμένος «ως προσφέρων και προσφερόμενος» για τη σωτηρία του ανθρώπου διατηρεί τη λυχνία της ελπίδας αναστάσεων. Ο Αναστάς Κύριος γίνεται παρηγορητής και πηγή της ζωής. Τούτο μας διαμηνύει η θυσία και η Ανάστασή Του. «Ειρήνη υμίν. Εγώ ειμί η Ανάσταση και η Αλήθεια και η Ζωή». Η Ανάσταση του Θεανθρώπου οδηγεί την ανθρώπινη σκέψη στην πίστη και την ελπίδα, μια ελπίδα ότι δεν μας ξέχασε ως τη συντέλεια της ιστορίας. Το φως της Αναστάσεως είναι πηγή ελπίδας και μήνυμα ειρήνης.
Νικος Ι. Κωσταρας – Μαρούσι
ΙΙ
Κύριε διευθυντά
Τον Απρίλη του έτους 33 μ.Χ. στην Ιερουσαλήμ είχαν συγκεντρωθεί αφιερωμένοι Ισραηλίτες απ όλα τα γνωστά μέρη για τη μεγάλη θρησκευτική γιορτή του Πάσχα.
Εκείνη η Παρασκευή ήταν μια όμορφη, ανάλαφρη μέρα λόγω της φρεσκάδας του ανοιξιάτικου πρωινού. Ολη η εξοχή, τα βουνά και οι κάμποι ήταν κατάσπαρτοι από αγριολούλουδα. Τα όμορφα και ποικιλόχρωμα κρίνα του αγρού ήταν σε πλήρη άνθιση. Τα πετεινά τ ουρανού σπάθιζαν στον αέρα. Αλλα κρυμμένα στις φυλλωσιές των δένδρων χαρούμενα έψαλλαν και υμνούσαν τον Δημιουργό τους με το όμορφο τραγούδι και με τον γλυκό σκοπό τους. O μυρωμένος αέρας σκορπούσε ευωδιές και χάιδευε τα πρόσωπα όλων τους. Ξαφνικά μέσα από την πόλη άρχισαν ν ακούγονται διάφορες απροσδιόριστες οχλαγωγικές φωνές. Μετά άρχισε να φαίνεται μια παράξενη, άτακτη και πολύ θορυβώδης, αργή μετακίνηση ανθρώπων. Αποτελείτο από ένα χαιρέκακο πλήθος που σπρώχνονταν μεταξύ τους φωνάζοντας και χειρονομώντας. Αλλοι λυπημένοι και κλαίγοντας ακολουθούσαν συντετριμμένοι. Ηταν η μητέρα Του, αρκετές γυναίκες, οι συγγενείς και φίλοι του κατάδικου τον οποίον μετέφεραν στον τόπο της εκτέλεσής του στον Γολγοθά. Σε αυτή την ανακατωμένη μάζα, στη μέση υπήρχε ένα ασυνήθιστος άνθρωπος, λεπτός μ ευγενική μορφή και αξιοπρεπές παρουσιαστικό, που στους ώμους Τού είχαν φορτώσει έναν κακοφτιαγμένον ξύλινο σταυρό πάνω στον οποίο θα τον εσταύρωναν. Ηταν ο καταδικασμένος ως εγκληματίας Ιησούς ο λεγόμενος Χριστός. Τον είχαν καταδικάσει διά σταυρικού θανάτου γιατί έλεγε ότι είναι ο Υιός του Θεού και ο απεσταλμένος Μεσσίας του κόσμου. Ολο το βράδυ από τις ανακρίσεις δεν Τον είχαν αφήσει να σφραγίσει για λίγο τα μάτια του να ξεκουρασθεί. Συνεχώς Τον βασάνιζαν για να Τον κρατούν ξάγρυπνο. Ηταν εξουθενωμένος από την άγρια κακομεταχείριση που Του επέβαλλαν. Ηταν πληγωμένος κι αιμόφυρτος από τα κοροϊδευτικά κι επιθετικά παιχνίδια που είχαν μαζί Του. Από τους ραβδισμούς υπήρχαν επάνω Του σημάδια. Από τις πληγές Του έτρεχε αίμα και στο λιθόστρωτο άφηνε χοντρές κηλίδες αίματος. Το αγκάθινο στεφάνι από τα μυτερά άγρια αγκάθια Τον πονούσε. Σε αυτή την πομπή βλέπει κανείς ανθρώπους με άγρια έκφραση εκδίκησης, που οι τρόποι τους προδίδουν ικανοποίηση που περιπαίζουν τον κατάδικο ώσπου να Τον εκτελέσουν. Οι Ρωμαίοι στρατιώτες βιαστικοί τον παροτρύνουν ν αυξήσει τα βήματά Του για να τελειώσουν γρηγορότερα την εργασία τους. Εκείνος με δυσκολία σέρνει τα βήματά Του και γονατίζει μη μπορώντας να περπατήσει άλλο. Οπως συνήθιζαν του είχαν κρεμάσει στο λαιμό του μια πινακίδα με τα εγκλήματα που έκαμε και τώρα έπρεπε να πεθάνει. Σε τρεις γλώσσες είχε γραφτεί ότι είναι ο Βασιλεύς των Ιουδαίων. Αλλά στ αλήθεια τι είδος βασιλιάς είναι αυτός, έτσι όπως τον έχουν κάμει τόσο περίγελω μέσα σε αυτό το μανιασμένο πλήθος. Αυτός ο βασιλιάς με την εξάντληση που έχει, ο χοντρός σταυρός που κουβαλά είναι πολύ βαρύς για να τον μεταφέρει. Πρέπει ακόμη να παλέψει σκληρά για να μπορεί να σταθεί όρθιος. Ποιος είναι αυτός τον οποίον βέβηλα και αμαρτωλά χέρια ανέλαβαν να τον βασανίσουν τόσο βάναυσα και λίγο πριν πεθάνει, ταπεινωμένο κι εξουθενωμένο να τον εξοντώσουν; Ενώ είχε όλη τη δύναμη να καλέσει και να έλθουν λεγεώνες αγγέλων για να κατατροπώσει όλους τους εχθρούς του; Αυτός όμως παρακαλούσε τον Πατέρα Του να τους συγχωρήσει. Αυτός είναι ο πολυεύσπλαχνος με τη μεγάλη καρδιά φίλος των αμαρτωλών που έγινε Σωτήρ του κόσμου. Αν δεν γνωρίζουμε το νόημα και τη σημασία της Σταύρωσης και την προσφορά της θυσίας Του είναι πολύ δύσκολο να καταλάβουμε γιατί ο Θεός επέτρεψε να συμβούν όλ αυτά στον αναμάρτητον αθώον Υιόν Του.
Ολοι οι άνθρωποι καλούνται, όχι ως θεολόγοι, ούτε ως απλοί προσκυνητές ή γεμάτοι συναισθήματα και συγκινήσεις ή από συνήθεια, αλλά ως αμαρτωλοί αναγνωρίζοντας το βάρος των αμαρτιών μας ότι για εμάς υπέφερε τόσο πολλά. Να Του ζητήσουμε όπως το αίμα της θυσίας Του να μας δώσει τη συγχώρεση των αμαρτιών μας, τη βεβαιότητα της νέας εν Χριστώ ζωής και να ενωθούμε μαζί Του. Μόνο τότε θα βρει ανάπαυση και θα μας ωφελήσει η Μεγάλη σταυρική Θυσία Του. Να θυμόμαστε ακόμη ότι με τα τρυπημένα Του χέρια συνεχώς μεσιτεύει προς τον Πατέρα Του για εμάς.
Νικηφορος Δ. Κυρτατας – Πλοίαρχος E.N. Χαλάνδρι
Το παραμύθι των «πάγιων και διαρκών αναγκών»
Κύριε διευθυντά
Ηπρόσφατη γελοιοποίηση της κυβέρνησης με τη διαμάχη Μανιτάκη – Ρουπακιώτη σχετικά με τη διάταξη που θα καταργούσε τη φάμπρικα των δικαστικών διαταγών, μέσω των οποίων υπάλληλοι που είχε λήξει η σύμβασή τους παραμένουν στην δουλειά τους και πληρώνονται βέβαια, μέχρις ότου η δικαιοσύνη αποφασίσει τελεσίδικα για την περίπτωσή τους. Και λέμε «φάμπρικα» διότι οι διαταγές αυτές, που η δικαιοσύνη επιμένει πως δεν είναι δικαστικές αποφάσεις (άρα ουδείς φέρει ευθύνη για την ουσία της υπόθεσης), επιφέρουν συγκεκριμένα οικονομικά αποτελέσματα. Μισθοί εξακολουθούν να πληρώνονται, για άγνωστο χρονικό διάστημα, επιβαρύνοντας τους φορολογούμενους. Αποφάσεις παίρνονται μετά από πολλά χρόνια, θεμελιώνοντας έτσι το δικαίωμα υπαλλήλων, δίχως σύμβαση εργασίας ουσιαστικά, να ισχυρίζονται πως καλύπτουν «πάγιες και διαρκείς ανάγκες». Και έτσι να μονιμοποιούνται. Τα δικαστήρια όμως δεν διοικούν τους διάφορους δημόσιους φορείς και Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Επιβάλλουν εν τούτοις με τη στάση τους μεθόδους διοίκησης. Σε ελάχιστες περιπτώσεις οι καλύπτοντες υποτιθέμενες «πάγιες και διαρκείς ανάγκες» συνεχίζουν να απασχολούνται, μετά τη μονιμοποίησή τους, εκεί που προσλήφθηκαν. Με αποτέλεσμα, τις ανάγκες που τα δικαστήρια έκριναν πως καλύπτουν, να έρχονται καινούργιοι συμβασιούχοι να εξυπηρετήσουν. Το αποτέλεσμα είναι το γαϊτανάκι να ξαναρχίζει από την αρχή. Τουλάχιστον στα προ-τρόικας χρόνια… Θα είχε ενδιαφέρον να ελέγξει κάποιος, επιθεωρητής Διοίκησης ή ΜΜΕ, πόσοι από τους νομιμοποιηθέντες τα τελευταία χρόνια, λόγω κάλυψης «πάγιων και διαρκών αναγκών», συνέχισαν να απασχολούνται στο αντικείμενο εργασίας για το οποίο μονιμοποιήθηκαν.
Για να γελάσει έτσι κάθε πικραμένος
Ανδρεας Ανδριανοπουλος – Ινστιτούτο Διπλωματίας – Πλάκα