Το τελευταίο πράγμα που σκοτίζει τους Ελληνες είναι η νομοθεσία. Αυτό φαίνεται και πριν και μετά την ψήφιση των νόμων. Πριν από την ψήφιση δεν γίνεται καμιά σοβαρή συζήτηση για τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις που θα έχει κάποια ρύθμιση. Για την ακρίβεια, δεν γίνεται συζήτηση ούτε κατά τη διάρκεια ψήφισής της στη Βουλή. Αλλιώς αυτή η χώρα δεν θα είχε το θλιβερό προνόμιο των απανωτών συνταγματικών αναθεωρήσεων. Να θυμίσουμε την τραγελαφική αναθεώρηση του 2000, αρχιτέκτων της οποίας υπήρξε ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος, όταν ψηφίστηκε το ασυμβίβαστο των βουλευτών και έξι χρόνια μετά έγινε νέα συνταγματική αναθεώρηση για την απόσυρσή του; Να θυμίσουμε το άρθρο 86 για την «ποινική ευθύνη υπουργών» ή το γεγονός ότι το Σύνταγμα κατέληξε ένα λεπτομερές κείμενο σαν προεδρικό διάταγμα; Το ερώτημα είναι: αν το πολιτικό σύστημα είναι τόσο πρόχειρο στην αναθεώρηση του καταστατικού χάρτη της χώρας, με πόση ελαφρότητα ψηφίζονται οι κοινοί νόμοι;
Σε αυτή την ελαφρότητα πατούν διάφοροι οι οποίοι ισχυρίζονται ότι οι νόμοι ουδεμία σημασία έχουν για την κοινωνία. Η εφαρμογή όσων ψηφίζει η Βουλή είναι στη διακριτική ευχέρεια κομμάτων, συλλογικοτήτων ή και απλών πολιτών. Οι πρόχειροι νόμοι δεν έχουν κανένα κύρος κι έτσι νόμος γίνεται το αυτοπροσδιοριζόμενο «δίκιο» του καθενός. Ξέρουν οι πολίτες ότι στο χάος της πολυνομίας, αυτό που απαγορεύει ένας νόμος το επιτρέπει κάποιος άλλος και ότι η τιμωρία τους είναι προϊόν τύχης («μην πέσεις σε κακό δικαστή», όπως λέγεται) ή δυναμικότητας των κινητοποιήσεων. Οι συγκεντρώσεις και οι «δυναμικές ενέργειες» είναι η «μετακοινοβουλευτική πολιτική»· παράγουν δίκαιο εκτός των θεσμικών οργάνων της πολιτείας. Το λένε εξάλλου πολλοί και μέσα στη Βουλή: «αυτόν τον νόμο ο λαός θα τον ανατρέψει στον δρόμο».
Το γεγονός ότι την περίοδο 1974-2005 μετρήθηκαν 171.500 νομοθετικές και κανονιστικές ρυθμίσεις δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Στα 37,5 χρόνια της μεταπολίτευσης (μέχρι τον Δεκέμβριο του 2012) ψηφίστηκαν 4.110 νόμοι. Αυτό σημαίνει ότι η Βουλή παρήγαγε ένα νόμο κάθε τρεις ημέρες (χωρίς να υπολογίζουμε τις διακοπές Χριστουγέννων, Πάσχα και καλοκαιριού). Πότε προλαβαίνουν να τους διαβάσουν, να τους σκεφτούν, να τους συζητήσουν και να τους ψηφίσουν είναι ένα ερώτημα. Πόσω δε μάλλον να αναλογιστούν τις μακροχρόνιες επιπτώσεις των. Αν έτσι ψηφίζονται οι νόμοι μπορούμε να καταλάβουμε πώς εφαρμόζονται. Ή καλύτερα: πώς δεν εφαρμόζονται.
Αυτός ο νομοθετικός πληθωρισμός μάλλον οφείλεται στο γεγονός ότι η πολυπληθέστερη ομάδα του πολιτικού συστήματος είναι οι νομικοί (25% των βουλευτών είναι δικηγόροι) και όπως λένε οι Αμερικανοί «αν είσαι σφυρί, όλος ο κόσμος μοιάζει με καρφιά». Στον πολιτικό μικρόκοσμο έχει γίνει πεποίθηση ότι η ψήφιση ενός νόμου αυτομάτως λύνει προβλήματα. Οπως ο κ. Τσίπρας κηρύσσει ότι ψηφίζοντας ένα νόμο με ένα άρθρο θα ξεπεράσει την οικονομική κρίση, έτσι και ο κ. Αντώνης Ρουπακιώτης ελπίζει ότι ψηφίζοντας ένα νόμο με δέκα άρθρα θα καταπολεμήσει τον ρατσισμό. Ετσι, αυτές τις ημέρες θα ψηφιστεί στη Βουλή ένα μηδενικής αποτελεσματικότητας νομικό τερατούργημα που όχι μόνο δεν θα καταπολεμήσει τον ρατσισμό, αλλά θα δώσει και πολιτικά επιχειρήματα στη Χρυσή Αυγή για να το παίξει διωκόμενη.