Το ζήτημα δεν είναι η εν γένει οπλοφορία των βουλευτών -πολλοί αντιπρόσωποι του λαού οπλοφορούν, ενδεχομένως όταν κυκλοφορούν ή κρατούν για λόγους ασφαλείας ένα περίστροφο στο γραφείο ή το σπίτι- αλλά η κουμπουροφορία των λαϊκών εκπροσώπων, εντός του Κοινοβουλίου. Κι αυτό παλαιό ζήτημα, που ανακινήθηκε με τις πρόσφατες ακραίες συμπεριφορές των βουλευτών της Χρυσής Αυγής «εντός κι εκτός του ναού της δημοκρατίας» και, βεβαίως, ενώ πρώτο θέμα της πολιτικής ειδησεογραφίας αποτελούσαν τα παρελκόμενα της εισαγωγής προς συζήτηση στη Βουλή, της απόσυρσης, επανεισαγωγής, ακύρωσης, αναδιαπραγμάτευσης του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου.
Η προεδρία της Βουλής διατείνεται πως θέλει να απαγορεύσει την οπλοφορία στα βουλευτικά έδρανα, αλλά δεν μπορεί, δεν το επιβάλλει ο κανονισμός της Βουλής, και μεταβιβάζει την ευθύνη στα κόμματα. Μόνο την εντολή, όλοι οι βουλευτές να παραδίδουν το όπλο τους στην είσοδο, μπορεί να δώσει, ωστόσο χωρίς κάποιο πρακτικό αποτέλεσμα, αφού αν κάποιος δεν θέλει να το παραδώσει, δεν το κάνει, ο φρουρός δεν νομιμοποιείται να ερευνήσει. Ούτε αποτελεί εγγύηση η πρόθεση του κ. Μεϊμαράκη να αποβάλει τους κουμπουροφόρους ο ίδιος από τη Βουλή, ή να δημοσιοποιεί τα ονόματά τους – το τελευταίο, ορισμένους, ουδόλως τους απασχολεί. Το πιθανότερο λοιπόν είναι η Βουλή να γίνει πεδίο άσκησης απείθειας και να οδηγήσει σε περαιτέρω ευτελισμό των συμβολισμών της.
Φραγμό στην κλιμάκωση μιας νέας κρίσης θα έβαζε η απόφαση των κομμάτων να απαγορευτεί η οπλοφορία των βουλευτών στο Κοινοβούλιο. Ωστόσο, παρά τα βουλευτικά αιτήματα και τις δηλώσεις περί «προσβολής της Δημοκρατίας», την περασμένη Πέμπτη, στη διάσκεψη των προέδρων, ουδείς εκπρόσωπος κόμματος ζήτησε τροποποίηση του κανονισμού. Για να μην περιοριστεί κατά τι η πλήρης ελευθερία των 300;
Αδιανόητη, στο Κοινοβούλιο, η παραίτηση από προνόμιο, και δη το συγκεκριμένο, σε μια περίοδο -τουναντίον- κατά την οποία είναι συχνές οι ανταλλασσόμενες ύβρεις και αισχρολογίες μεταξύ ορισμένων «εθνοπατέρων». Διότι αυτοί, δεν είναι πάντα ευπρεπείς, έμφρονες και νηφάλιοι, δεν διατηρούν την ψυχραιμία και τον αυτοσεβασμό που επιβάλλει το αξίωμά τους, αλλά ολισθαίνουν συχνότατα σε πολωτικούς παλικαρισμούς, μεταβάλλοντας το βουλευτήριο σε δυσώνυμο εντευκτήριο. Σύνηθες. Κατά τη δημόσια συζήτηση, πολλοί επιβάλλουν την άποψή τους όχι με επιχειρήματα, αλλά με χυδαιολογήματα. Διόλου ασφαλές, ωστόσο, να φωλιάζουν στις χούφτες όπλα, η επικίνδυνη σπίθα στην πυριτιδαποθήκη. Οι εγκάτοικοί της θα έπρεπε να το σκεφτούν σοβαρά και να πιέσουν τα κόμματα για την απαραίτητη απαγόρευση. Διότι το 38χτάρι δημιουργεί συνισταμένες εκφοβισμού, εκβιασμού, επιβολής της σιωπής. Ακυρώνει την αυτόνομη, ανεξάρτητη λειτουργία του Κοινοβουλίου, ενθαρρύνει τον χολωμένο, οργίλο λόγο και την αυταρχική άσκηση της πολιτικής εξουσίας, καταργεί την πολιτική χρηστότητα, πλήττει ευθέως την ομαλότητα.
Χρονοβόρες θα ήταν οι συζητήσεις για κάτι τόσο εξόφθαλμα προκλητικό. Τα επιχειρήματα υπέρ της διατήρησης της ισχύουσας κατάστασης είναι ισχνά, θα ήταν τραγικό να χαλκευτούν νέα. Με συνοπτικές διαδικασίες θα έπρεπε να αναρτηθεί ένα «στοπ» στην παρουσία οπλισμού στο ελληνικό βουλευτήριο, πριν οι καταστάσεις «κλέψουν» τον «ήλιο» του, για να τον αναρτήσουν σε άλλο σύμπαν…