Ουδείς πιστεύει πως η τρικομματική κυβέρνηση θα καταρρεύσει, εν μέσω των «αγεφύρωτων» διαφωνιών για το αντιρατσιστικό, τη «διάσταση απόψεων» για τη ρύθμιση του προβλήματος των υπερχρεωμένων νοικοκυριών ή τις «αντιφατικές θέσεις» για τη φορολόγηση των αγροτεμαχίων. Κάτι τέτοιο δεν θα ’ταν απλώς αναπάντεχο, αλλά γελοίο. Διότι οι τρεις εταίροι συμφώνησαν και ψήφισαν τα μεγάλα και επαχθέστατα. Συνεπώς, πρέπει να διαθέτουν τη στοιχειώδη λογική, ώστε να μη γίνουν καταγέλαστοι, διαλυόμενοι για τα μικρά και ασήμαντα. Διότι η τρικομματική δεν συγκροτήθηκε μόνον ως ύστατη λύση για την αντιμετώπιση της κρίσης. Στην αποστολή της συμπεριλαμβάνεται η διάσωση των υπολειμμάτων κύρους και αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος, η δημιουργία της κουλτούρας των αναγκαίων ή αναπόφευκτων, για το ορατό μέλλον, κυβερνήσεων συνεργασίας και η αποφυγή μιας «ανατρεπτικής – εναλλακτικής» λύσης, την οποία, μέχρι στιγμής, «συνθέτουν» οι κ. Τσίπρας, Καμμένος και Μιχαλολιάκος. Αυτά τα διόλου δευτερεύοντα στοιχεία της αποστολής τους διακυβεύουν οι τρεις συγκυβερνώντες, αναδεικνύοντας τις μικροδιαφορές τους ως δήθεν κρίσιμες και αδιαπραγμάτευτες.
Ας δούμε, όμως, αυτήν την «ελεγχόμενη» αλληλοφαγομάρα με τα μάτια του πολίτη. Δεν υπάρχει αμφιβολία, πως όλα τα μεγάλα και επαχθέστατα, που έχουν μέχρι σήμερα συναποδεχθεί και επιβάλει οι τρεις κυβερνητικοί εταίροι, αφορούσαν αποκλειστικά τους πολίτες. Τη δική μας αντοχή έθεσαν σε δεινή δοκιμασία. Εμείς έχουμε υποστεί τις αβάστακτες θυσίες. Από μας αφαιρέθηκαν οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα, που θεωρούσαμε έως τώρα πάγια και αναφαίρετα. Εμείς, τέλος, (τουλάχιστον οι περισσότεροι) επιδεικνύουμε μια υπέρτερη των δυνάμεών μας αντοχή, την οποία αναγνωρίζουν και εκθειάζουν σήμερα οι Ευρωπαίοι. Αυτή η ανοχή πιθανώς να οφείλεται και στην έμμεση παραδοχή μας ότι επί 10ετίες συμπαρασυρθήκαμε στον ευδαιμονισμό των δανεικών, (όπως έπραττε το κράτος) και στη γαλακτόρροια του δημόσιου κορβανά. (Ινα επιβεβαιωθή το ρηθέν Πάγκαλου «μαζί τα φάγαμε»). Ωστόσο, με τη στάση μας επιδεικνύουμε ωριμότητα και αίσθημα ευθύνης, ανώτερη των πολιτικών μας ταγών. Διότι, φυσικά, δεν μας έπεισε το δίλημμα ζωής και θανάτου, που επικαλέσθηκαν οι κ. Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης. Εκλάβαμε, επίσης, ως προσβλητικές της νοημοσύνης μας τις δηλώσεις ορισμένων βουλευτών τους ότι ψήφισαν τα μνημονιακά μέτρα «με το πιστόλι στον κρόταφο» ή «με το μαχαίρι στον λαιμό». Και πρωτίστως, καταγράψαμε ως απόπειρα ευτελέστατου εμπαιγμού μας τη στάση μερικών υπουργών. Οπως, π.χ, το «υπογράφω, αλλά διαφωνώ» του κ. Ρουπακιώτη και τη ρακοποιηθείσα διακήρυξη του κ. Μανιτάκη ότι επί των ημερών του δεν θα γίνουν απολύσεις στο Δημόσιο. Ωσάν ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης (!!!) να διεκδικούσε τη θέση του προέδρου της ΑΔΕΔΥ. Ή -ακόμη χειρότερο- να πιστεύει ότι στην ελληνική Φάρμα των Ζώων υπάρχουν τα κατώτερα όντα του ιδιωτικού τομέα (1,5 εκατ. άνεργοι) και τα ανώτερα του Δημοσίου, που «δικαιούνται» ασυλία, ακόμη και όταν διαπράττουν κακουργήματα.
Κοντολογίς. Φοβάμαι ότι μόλις φάνηκαν τα πρώτα θετικά (αβέβαια και ανατρέψιμα) μηνύματα, οι τρεις συγκυβερνώντες δείχνουν να υποτροπιάζουν στη μικροπολιτική της κομματικής λαφυραγώγησης της αντοχής, της εγκαρτέρησης και της κάποιας ελπίδας μας. Με την «ελεγχόμενη αλληλοφαγομάρα» τους στα μικρά και ασήμαντα πασχίζουν να οροθετήσουν ξανά παρωχημένες ιδεολογικές γραμμές και να καρπωθούν ανύπαρκτα ωφελήματα. Αν τούτο επιβεβαιωθεί δεν θα ’ναι κρίμα γι’ αυτούς. Αλλά, πρωτίστως, για μας και για τον τόπο…