Δύο είναι μάλλον τα στοιχεία που κυρίως απωθούν ή φοβίζουν τον (ομαλού ψυχισμού) πολίτη στην περίπτωση της «Χρυσής Αυγής». H χιτλερική ιδεολογία και η μεθοδική, έμπρακτη βαναυσότητα.
Η νεωτερική «δημοκρατία» αρέσκεται να είναι μεγαλόψυχη: Οι λαοί που τη γέννησαν ξέρουν, από πείρα οδυνηρή, σε ποια τυραννία οδηγεί ο έλεγχος των φρονημάτων και κάθε κανόνας «ορθότητας» απόψεων, ιδεών, πεποιθήσεων. Γι’ αυτό στη νεωτερική «δημοκρατία» δεν απαγορεύονται ούτε και ιδεολογίες που παρήγαγαν, χρησιμοποίησαν ή δικαιολόγησαν φρικώδη εγκλήματα, εφιάλτες απανθρωπίας, βασανισμό εκατομμυρίων ανθρώπων – ο ναζισμός, ο φασισμός, η λενινιστική, σταλινική, μαοϊκή εκδοχή και πρακτική του μαρξισμού. Οσοι ασπάζονται αυτές τις ιδεολογίες της απανθρωπίας (και υπάρχει σε κάθε κοινωνία κάποιο ποσοστό ψυχικά προβληματικών ή ανώριμων ανθρώπων) έχουν το δικαίωμα να οργανώνονται και σε συλλόγους, σε σωματεία – όχι όμως σε κόμματα. Τους απαγορεύεται να χρησιμοποιούν τις πολιτικές ελευθερίες, που εξασφαλίζει η «δημοκρατία», ως μέσο για να την ανατρέψουν, να υπονομεύουν το συνταγματικά κατοχυρωμένο (με «κοινωνικό συμβόλαιο» της πλειοψηφίας) πολίτευμα της χώρας. Σε κοινωνίες χωρίς συμπλέγματα επαρχιώτικης επίδειξης «προοδευτικών» αντιλήψεων, είναι αδιανόητη η παρουσία στο Κοινοβούλιο κομμάτων ολοκληρωτικής ιδεολογίας.
Η χυδαιότητα, η μεθοδική και έμπρακτη, προϋποθέτει ολοκληρωτική νοοτροπία, αλλά τη μεταφράζει σε ενέργειες και συμπεριφορές, δεν την εμφανίζει οπωσδήποτε σε απόψεις και φρονήματα – μπορεί να μη διακηρύσσει ανοιχτά πίστη στον ολοκληρωτισμό, όμως αρνείται την πολυφωνία, καταλύει με το «έτσι θέλω» τη λειτουργία της δημοκρατίας. Και στην Ελλάδα σήμερα το φαινόμενο αυτό της έμπρακτης χυδαιότητας, του «τραμπουκισμού», δεν το εγκαινιάζει η «Χρυσή Αυγή». Το βρήκε η X.A. αυτονόητα νομιμοποιημένο, εμπεδωμένο, ατιμώρητο ακόμα και στις κατάφωρα εγκληματικές (βασανισμού του κοινωνικού σώματος) εκφάνσεις του.
Κάθε προσπάθεια να «ταξινομηθεί» η έμπρακτη χυδαιότητα σε καζουιστική περιπτωσιολογία (να διαβαθμίσουμε είδη και ποικιλίες βαναυσότητας, ιταμότητας, κακοπραγίας) είναι σίγουρα μάταιη: Κάθε τραμπουκισμός πιστεύει ατράνταχτη τη λογική του. Το να χτίζουν στο γραφείο του τον καθηγητή που διαφωνεί μαζί τους, είναι για τους φοιτητές του κόκκινου ολοκληρωτισμού αυτονόητη «φάση αγώνα» του «φοιτητικού κινήματος». Το ίδιο και το να διαλύουν βίαια συνεδρίες εκλογικών σωμάτων, για να αποτρέψουν την εκλογή καθηγητή που η κομματική τους «γραμμή» δεν τον εγκρίνει.
Οι «καταλήψεις» δημόσιων κτηρίων, γραφείων, οδικών κόμβων, λιμανιών, που έγιναν καθημερινή πρακτική συνδικαλιστικού γκανγκστερισμού στις δεκαετίες της μεταπολίτευσης, είναι ή όχι έμπρακτη μεθοδική χυδαιότητα βάναυσης ασυδοσίας; Οταν η Παπαρήγα βεβαίωνε τους κομματικούς αρχηγούς στο προεκλογικό «ντιμπέιτ» πως «όσους νόμους κι αν ψηφίσετε στη Βουλή, εμείς θα τους καταργήσουμε στο πεζοδρόμιο» (χωρίς να την ενοχλήσει ποτέ εισαγγελέας), άνοιγε ή όχι διάπλατα την πόρτα στον μαύρο φασισμό της Χ.Α.;
Μην ξεχνάμε την τηλεοπτική στρατηγική των Πασόκων στα χρόνια της παντοδυναμίας τους: Να μιλάνε ακατάσχετα, ώστε ο συνομιλητής τους να μην προλαβαίνει να αρθρώσει ολόκληρη φράση και νόημα – κορυφαίος στο είδος ο Ευάγγ. Βενιζέλος και από κοντά: Ρέππας, Πρωτόπαπας, Γείτονας, Βαγγ. Γιαννόπουλος. Και ποιος θα αμφισβητήσει ότι πρώτος διδάξας τη χρυσαυγίτικη επιθετική χυδαιότητα στο Κοινοβούλιο ήταν ο απερίγραπτος Μένιος Κουτσόγιωργας;
Η χυδαιότητα δεν είναι απλώς άρνηση της ευπρέπειας, είναι βία. Είναι θρασύτατος επιθετικός ναρκισσισμός που θέλει να ταπεινώσει, να εξουθενώσει, να συντρίψει όποιον του αντιστέκεται. Είναι λεκτική συμπεριφορά ακραίας βαναυσότητας που εκφέρεται ως εξουσιαστική απόφανση. Τη X.A. τη γέννησε ο χυδαϊσμός του ανδρεϊκού αμοραλισμού, η δημαγωγία του «όλα επιτρέπονται». Τη γέννησε ο εκπασοκισμός της Ν.Δ., ο έσχατος ευτελισμός της, η πολιτική της ανυπαρξία ώς σήμερα. Της έδωσε ιστορική σάρκα ο μηδενισμός, η αρνησιπατρία των «εκσυγχρονιστών» διανοουμένων, η «Αριστερά» του Καριερισμού και της «Προόδου».
Φρύαξε η υποκρισία των «μέσων» και του «συστήματος», όταν βουλευτής της X.A., σε ένα ρεσιτάλ βάναυσης χυδαιότητας, αποκαλούσε τα μέλη του Κοινοβουλίου «γίδια». Μάλλον είχε λησμονήσει η εξωνημένη εμπορευτική μας «πληροφόρηση» με ποια χυδαιότητα σεξουαλικής βωμολοχίας είχε φωραθεί να καθυβρίζει δημοσιογράφο ο πρόεδρος της Βουλής, δεύτερος τη τάξει στην πολιτειακή ιεραρχία. Και παραμένει απτόητος στην προεδρία του, επιφορτισμένος να συνετίσει τη συμπεριφορική αθλιότητα της Χ.Α.
Είπαμε: κάθε τραμπουκισμός έχει τη δική του στεγανή λογική, τη λογική της αδιάβροχης ιδιοτέλειας. Ομως, όσο παρακάμπτουμε τις συγκρίσεις τόσο η βία εδραιώνεται σαν αυτονόητη. Ενα θραύσμα μαρμάρου που εκτοξεύεται για να σκοτώσει τον απέναντι ή μια βόμβα μολότωφ που τυλίγει στις φλόγες το κορμί του μόνο «επειδή είναι αστυνομικός», σε τι διαφέρει από τις μαχαιριές στο πρόσωπο ή στο σώμα του άλλου μόνο «επειδή είναι Αφγανός ή Πακιστανός»; Οταν στην πρώτη περίπτωση η απόπειρα δολοφονίας εκ προθέσεως είναι a priori και αυτονόητα αμνηστευμένη, πώς να αναχαιτιστεί ο εφιάλτης ενός δήθεν εθνικισμού θεμελιωμένου στο εκ προθέσεως έγκλημα;
Το πρόβλημα της ελλαδικής κοινωνίας σήμερα δεν είναι η X.A. – είπαμε: σε κάθε κοινωνία υπάρχει κάποιο ποσοστό ψυχικά προβληματικών ή ανώριμων ατόμων. Δυσοίωνο σημάδι και δεδομένο με απρόβλεπτες συνέπειες είναι η ψήφος τετρακοσίων είκοσι έξι χιλιάδων πολιτών που έφερε στη Βουλή, με δεκαοχτώ έδρες, την έμπρακτη μεθοδική βαναυσότητα. Οφείλουμε να αναζητήσουμε και να εντοπίσουμε απροκατάληπτα τα κίνητρα αυτών των ψηφοφόρων. Μόνο αν εκλείψουν τα κίνητρα, μπορεί να τιθασευθεί πολιτικά και το σύμπτωμα. Με εκφοβισμό για τον εφιάλτη στον οποίο οδηγεί η αυθαιρεσία και η χυδαιότητα, δεν αλλάζει τίποτα – όταν μάλιστα ο εκφοβισμός ασκείται από τους πρώτους διδάξαντας τα όσα σήμερα οι ίδιοι καταγγέλλουν ως απειλή.
Το πιθανότερο κίνητρο των ψηφοφόρων της X.A. ήταν να εκδικηθούν την υποκρισία. Να «μαυρίσουν» όσους διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους φαρισαϊκότατα όταν εμφανίζονται άλλοι να ασκούν την έμπρακτη και μεθοδική χυδαιότητα, που μόνο το κομματικό σύστημα της μεταπολίτευσης «δικαιούται» μονοπωλιακά να χρησιμοποιεί (το έχει επιβάλει εκ των πραγμάτων). Πιθανότερο κίνητρο των ψηφοφόρων της X.A.: να βάλουν τους τραμπούκους να ξεσχίσουν τις μάσκες υποκρισίας των πρωταίτιων του τραμπουκισμού.
Συχνά η οργή σκοτίζει τη λογική όσο και η ιδιοτέλεια.