Από τα πιο πρωτότυπα και διεισδυτικά σχόλια πάνω στον χρόνο είναι η σειρά με τα βιντεο-πορτρέτα του Μπομπ Γουίλσον που παρουσιάζονται (έως τις αρχές Ιουλίου) στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Μια ιδιότυπη μορφή τέχνης, ένας λεπταίσθητος διάλογος ανάμεσα στη φωτογραφία, στον κινηματογράφο, στη λογοτεχνία, στη μουσική. Οι μεταμφιεσμένες διασημότητες (από τον Μπαρίσνικοφ και τον Νταφόε, τον Σον Πεν, τη Ζαν Μορό, την Ιζαμπέλ Ιπέρ, ώς την Καρολίνα του Μονακό, έναν παγκόσμιο πρωταθλητή Σούμο, κ.ά.) παραμένουν στοχαστικά ακίνητοι ώς τη στιγμή που μια ανεπαίσθητη κίνηση ή νεύμα αλλάζει όλο το «θέμα» της στάσης τους. Η απόλαυση, στην υποβλητική ατμόσφαιρα, οπτικά και ηχητικά, είναι μια εμπειρία. Οχι μόνο εικαστική. Είναι μια καινοτόμα διαδικασία παρατήρησης και αναμονής. Πολλά παράλληλα σύμπαντα σε έναν κοινό χώρο.
Παρακολουθώντας την τέχνη του Μπομπ Γουίλσον, ανακάλεσα μια σκέψη: έχω όλο και πιο έντονα την αίσθηση ότι η ελληνική κοινωνία κινείται σε πολλούς παράλληλους χρόνους και τόπους. Ομάδες, που επικοινωνούν ελάχιστα ή καθόλου μεταξύ τους. Συμβαίνει σε όλες τις μεγαλουπόλεις, αλλά στην Αθήνα, η κρίση όξυνε τον κατακερματισμό. Η μεγάλη εικόνα, της οικονομικής κατάρρευσης, των ανατροπών, των αλλαγών, συρρικνώνεται και διασπάται σε απειράριθμες προσωπικές ιστορίες ή σε συλλογικότητες αποκομμένες η μία από την άλλη.
Μπορεί να αναζητούμε το «αφήγημα» που θα ενώσει την πόλη, δημιουργώντας την επιθυμητή μεγάλη ανθρώπινη αλυσίδα, προς το παρόν πάντως οι όποιες προσπάθειες μένουν περιχαρακωμένες στους πληθυσμούς που απαρτίζουν τις επιμέρους ομάδες.
Στο Φεστιβάλ Αθηνών, η χοροθεατρική ομάδα «Peeping Tom», με έδρα τις Βρυξέλλες, είχε ένα παρόμοιο θέμα ως δραματουργικό άξονα της παράστασής της «Ενοικιάζεται» που παρουσίασε στην «Πειραιώς 260». Γίναμε θεατές σε δυο παράλληλες πραγματικότητες που ανατρέπονται από μνήμες, παραισθήσεις και εφιάλτες. «Η σκηνή είναι ένας χώρος που δεν μας ανήκει, που τον κατοικούμε περιστασιακά, μπορούμε όμως να τον μεταμορφώνουμε κάθε φορά δοθείσης της ευκαιρίας», σημειώνει η ομάδα.
Απροσδόκητος και κατακερματισμένος ο κόσμος που ζούμε, μοιάζει απόλυτα απορροφημένος από προσωπικές αγωνίες επιβίωσης (στο μέτρο και στις ανάγκες του καθενός) ή φαντασιώσεις. Η κρίση μας βρήκε απροετοίμαστους. Δεν είναι μόνο τα κυβερνητικά επιτελεία αδύναμα (ανίκανα;) να αντιδράσουν στη νέα συνθήκη, να αντιμετωπίσουν τις αυξημένες απαιτήσεις με αποφασιστικότητα και μέτρα. Είναι και η κοινωνία των πολιτών απαράσκευη ψυχικά και πνευματικά. Και σε αυτήν την περίπτωση όμως οι διαδρομές είναι δυο και αντίθετες. Προς άλλη κατεύθυνση βαδίζει η πολιτική και προς άλλη η κοινωνία. Της δεύτερης τα ανακλαστικά είναι πιο ασκημένα και ευέλικτα. Κυρίως οι νέοι στρέφονται στην πόλη με βλέμμα παρεμβατικό, κοσμοπολίτικο, ανοιχτό, φρέσκο αισθητικά. Ανακαλύπτουν, επανατροφοδοτούν, προσκαλούν σε συλλογικότητες, δίνουν μορφή και στίγμα σε ό,τι ήταν ώς σήμερα διαχυμένο και αφρόντιστο. Εχουν άποψη, δεν φοβούνται την πρόκληση, επαναστατούν ειρηνικά και με ιδέες, προσφέρουν εθελοντικά εργασία, απολαμβάνουν και στηρίζουν το καινούργιο.
Συγκροτούν κι αυτοί ένα δικό τους σύμπαν. Με δυναμική, προοπτική, διαφορετική προσέγγιση της ζωής και της καθημερινότητας.
Η θλίψη και η εσωστρέφεια δεν είναι ο μόνος τρόπος να αντιδρά κανείς στην πραγματικότητα που τον περιβάλλει. Η τέχνη καταγράφει την «άλλη» επικοινωνία, ακόμα ίσως αδιαμόρφωτη, θολή, άλλοτε λιτή άλλοτε θορυβώδη. Η τέχνη, η σκηνή, η πόλη, είναι τόποι συνάντησης και σύμπτωσης. Οπου υπάρχουν αφηγήσεις γεννιούνται ρωγμές και συγκλίσεις.