Καλοκαίρι 2013. Κυκλάδες. Σαββατοκυριακάτικες ανάσες. Στην πλατεία με τον πλάτανο κάτι έχει αλλάξει. Τρεις ελληνικές σημαίες. Η μία έξω από το δημαρχείο, οι άλλες, αντικριστά έξω από τις ταβέρνες. Να γιατί κράτησαν τόσο οι αέρηδες αυτές τις μέρες. Για να εγκλωβίζουν το βλέμμα στους κυματισμούς της γαλανόλευκης. Να μην ξεχάσουμε ποιοι είμαστε και πού πάμε. Σύμβολα που υποδηλώνουν εθνική ταυτότητα εκεί όπου δεν υπάρχει κίνδυνος να ξεχαστεί η γλώσσα μας από τον «εισβολέα». Σημαίες για να οριοθετούν το σύνορο εκεί όπου περιττεύουν οι διαχωρισμοί. Αλλωστε οι αλλοδαποί εργάτες, ή όσοι απέμειναν από τους παρανόμους, δεν βγαίνουν ποτέ στην κεντρική πλατεία. Ελάχιστοι πια οι έγχρωμοι στο νησί, δουλεύουν σε κουζίνες μόνο στα Σαββατοκύριακα. Ενας-δυο στα κτήματα, στις εξοχές, σχεδόν αόρατοι συνεχίζουν να αμείβονται «μαύρα». «Κι αν θέλουν, τα βράδια, μπορούν να κάτσουν στο παγκάκι και να ατενίζουν τα βουνά», είπε κάποιος.
Καθαρό, λοιπόν, το νησί μας από τους ξένους, υποδέχεται τον θερινό τουρισμό. Και υπερήφανο. Αλλά ακόμη και τώρα, που η ανεργία άγγιξε τα δικά μας παιδιά, μόλις χρειαστούμε ένα μερεμέτι, ένα φρεσκάρισμα στο σπίτι που έμεινε για μήνες κλειστό, τους ξένους θα φωνάξουμε. Ακόμη κι ο κυρ Γιώργος που τον συνάντησα στην πηγή με το γαϊδουράκι του, «περιμένω τον Αλβανό από το κτήμα», είπε.
Πολλές σημαίες στο νησί μας. Λες και βγήκαμε από έναν πόλεμο. ΄Η μήπως είμαστε στα πρόθυρά του; Και τι παράξενη η παρατήρηση του παιδιού: «Οσο λιγοστεύουν τα μεγάλα αυτοκίνητα τόσο πληθαίνουν οι σημαίες». Η πρώτη που με ξαφνιάζει -λόγω μεγέθους- στέκει έξω από την Εθνική Τράπεζα. Απέναντι από το καφέ όπου φέτος δουλεύει ο βενιαμίν της οικογένειας. Αραγε έκλεισε τα 15 του; Ομως, τι νόημα έχει να ρωτάς στα νησιά, όταν η παιδική εργασία θριαμβεύει; «Μαθαίνουν το επάγγελμα» απαντούν οι γονείς, όταν διαμαρτύρεσαι πώς είναι δυνατό ένα παιδί στα 10 του να μην παίζει και να σερβίρει τις σαλάτες. Σύμφωνοι, αλλά ποτέ δεν είδα δικηγόρο να παίρνει το παιδί του στο δικαστήριο. Η κρίση περιορίζει τις προσλήψεις. Ολα, λοιπόν, εκ των ενόντων. Δεν είναι ώρα για προσλήψεις. Κι όπου χρειαστούμε κάτι παραπάνω, να είναι καλά τα παιδιά και οι παράνομοι μετανάστες. Αυτοί βολεύονται και με χαρτζιλίκι.
Η ζωή στα νησιά μας. Τόσο αληθινή όσο και η υποκρισία μας που δεν επέτρεψε να δουλεύουν νόμιμα οι ξένοι, όταν ο Γ. Κουτρουμάνης, ως υπουργός στο Εργασίας, τόλμησε να διευθετήσει το πρόβλημα, δίδοντας τη δυνατότητα να προσληφθούν άξιοι μετανάστες που εργάζονται χρόνια σε ελληνικά μαγαζιά. Να ’ναι καλά οι βουλευτές της Ν.Δ που διέσωσαν με τις σφοδρότατες αντιρρήσεις τους και τις δουλειές μας από τον ανθελληνισμό. Και συνεχίζουν να μας «σώζουν» επιβραβεύοντας την ανασφάλιστη εργασία, την παιδική εργασία και τον αθέμιτο ανταγωνισμό. Στοιχεία της νεοελληνικότατης τατυτότητάς μας.