Συμμαχίες
Κύριε διευθυντά
Οιστορικός κ. Νικ. Κόλλιας, σε επιστολή του («K» 17-7-2013), επισημαίνει τις δυνατότητες που έχει ο ελληνικός λαός όταν είναι ενωμένος και παρουσιάζει ως παράδειγμα τους πολέμους 1912-13 όπου «μόνοι» μας διπλασιάσαμε την Ελλάδα.
Δεν είμαι ιστορικός, αλλά με τις λίγες εγκυκλοπαιδικές γνώσεις μου, θέλω να υπενθυμίσω μια παράμετρο που συνήθως παραβλέπεται.
Στους πολέμους που λάβαμε μέρος τα τελευταία 120 χρόνια, νικήσαμε όταν η διπλωματία μας εξασφάλισε ισχυρούς συμμάχους.
Στον A΄ Βαλκανικό Πόλεμο είχαμε συμμάχους τους Σέρβους και Βουλγάρους. Στον B΄ Βαλκανικό Πόλεμο είχαμε συμμάχους τους Σέρβους, Ρουμάνους και ατύπως τους Τούρκους οι οποίοι θέλησαν να ανακτήσουν από τους Βουλγάρους τα εδάφη που έχασαν στον A΄ Βαλκανικό πόλεμο.
Στον πόλεμο του 1897, είχαμε ομόνοια, αλλά όχι συμμάχους, και χάσαμε. Στην εκστρατεία της M. Ασίας ο Βενιζέλος ξεκίνησε την περιπέτεια με συμμάχους τους Αγγλους και Γάλλους. Αγγλικά αντιτορπιλικά συνόδευσαν την πρώτη νηοπομπή με ελληνικό στρατό που έφθασε στη Σμύρνη. Οι διάδοχοί του στην κυβέρνηση, για πολιτικούς λόγους, διέκοψαν τις σχέσεις και συνέχισαν τον πόλεμο με το έθνος διχασμένο και χωρίς συμμάχους, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Ο Ιωάννης Μεταξάς, το 1940, μετά την εμπειρία του A΄ Παγκοσμίου Πολέμου και της Μικράς Ασίας, διάλεξε τους σωστούς συμμάχους και η Ελλάδα βρέθηκε με την πλευρά των νικητών και αυξημένη εδαφικά.
Η αναφορά σε ιστορικά γεγονότα δεν έχει σκοπό να αφυπνίσει παλαιούς διχασμούς, αλλά να υπενθυμίσει στις πολιτικές ηγεσίες των κομμάτων ότι, χωρίς συμμάχους σε κάθε διπλωματική προσπάθεια, έχουμε μηδενικές ελπίδες επιτυχίας.
Φυσικά η εθνική ομοψυχία είναι αυτονόητος.
Γιωργος Αραμπατζης / Ιατρός / Χολαργός
Καθημερινότητα
Κύριε διευθυντά
Σταχυολογώντας, τις τελευταίες ημέρες, νέα από τις εφημερίδες νιώθω έντονη την ανάγκη να συγχαρώ: 1) τον κ. περιφερειάρχη για το φίλαθλο πνεύμα του (προσφορά 20 εκατ. ευρώ για το νέο γήπεδο της ΑΕΚ), 2) τον κ. πρύτανη του Καποδιστριακού για τα δημοκρατικά του αισθήματα (ουσιαστική προστασία του Ιδρύματος και του κύρους του), 3) εκείνους που ετοιμάζουν τους προς ψήφιση νόμους για την ορθή εφαρμογή της ισονομίας (επιπλέον μοριοδότηση των αποσπασμένων δημοσίων υπαλλήλων σε γραφεία βουλευτών και υπουργών), 4) εκείνους που ετοιμάζουν τους προς ψήφιση νόμους για τον σεβασμό προς τις Αρχές (επέκταση του δικαιώματος χρήσης ειδικού αεροσκάφους και σε άλλους πέραν των προβλεπομένων), 5) όλους όσοι ασχολούνται με το θέμα των επίορκων ή παρανομούντων υπαλλήλων του Δημοσίου για την αποτελεσματικότητά τους (ατέλειωτες συζητήσεις και αναλύσεις για το αυτονόητο), 6) εκείνους που μένουν συνεπείς στα πιστεύω τους (νέος εκπρόσωπος της χώρας στην Παγκόσμια Τράπεζα).
Παράλληλα, νιώθω έντονη την ανάγκη να ευχηθώ όνειον υπομονή στα υποζύγια που, διαχρονικά και κατ’ ευφημισμόν, αποκαλούνται πολίτες.
Νινα Μανωλακη / Αθήνα
Η αξία του εκκλησιασμού της Κυριακής
Κύριε διευθυντά
Στο διάβα της ζωής του ανθρώπου υπάρχουν αξίες. Πνευματικά μεγέθη που διορθώνουν, καλλιεργούν, εξυψώνουν και εκπολιτίζουν τον έσω άνθρωπο. Σ’ αυτά ανήκει ο εκκλησιασμός και μάλιστα εκείνος της ημέρας Κυριακής, καθότι δεν πρόκειται για μια ημέρα όπως οι άλλες της εβδομάδος, αλλά από των πρώτων χριστιανικών αιώνων έχει καθιερωθεί ως η κατ’ εξοχήν ημέρα του Κυρίου, η ημέρα της Αναστάσεως.
Η Κυριακή εξαιρείται, δεν είναι καθημερινή. Εξαιρείται σε ιερότητα και τιμή. Γι’ αυτό και για τους χριστιανούς είναι κατάπαυση και αργία.
Ιδιαίτερα ο εκκλησιασμός κατά την ημέρα αυτή είναι η υψίστη έκφραση της θεάρεστης λατρείας προς τον Θεό. H τέλεση της Θείας Λειτουργίας είναι η αναφορά μας στον Θεό, το μέσο της ένωσής μας μαζί Του, η νοηματοδότηση της ύπαρξής μας, η ευχαριστία, η δοξολογία, η ικεσία μας. Εκεί συναντάμε αληθινά τον συνανθρωπό μας, μαθαίνουμε να ελευθερωνόμαστε, ν’ αγαπάμε, να διακονούμε, να εισερχόμεθα στο μυστήριο της θείας χάριτος. Αυτό σημαίνει λειτουργημένος άνθρωπος στη ζώσα πραγματικότητα. Το ελάχιστο, ο εκκλησιασμός έρχεται και λειτουργεί ως ηθική τόνωση, παραμυθεί, καταλαγιάζει τη θλίψη και τις ποικίλες δοκιμασίες της ζωής, ενδυναμώνει, φέρει ελπίδα στην ψυχή και καταλλαγή στις διανθρώπινες σχέσεις. Κάτι ήξεραν μεγάλες προσωπικότητες ως π.χ. από τον Λίνκολν μέχρι τον Καποδίστρια και τον Ντοστογιέφσκι μέχρι τον Παπαδιαμάντη που ποτέ δεν έμειναν αλειτούργητοι την ημέρα της Κυριακής.
Οφείλουμε, εμείς οι ίδιοι οι νεοέλληνες να μην απαξιώσουμε τον εκκλησιασμό της Κυριακής. Αν φτάσουμε σ’ αυτό το έσχατο σημείο της πνευματικής παρακμής, καθότι περί αυτού πρόκειται. Τότε ως άφρονες, θα ισχύει το ψαλμικόν και για μας «είπεν άφρων εν τη καρδία αυτού, ουκ έστι Θεός» (Ψ. 13:1) αλλά και η συνέχεια «άνθρωπος εν τιμή ως ου συνήκε, παρασυνεβλήθη τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις και ωμοιώθη αυτοίς» (Ψ. 48:21).
Ομως κατά τον Ιω. Χρυσόστομο «άνθρωπος έστιν, ουχ όστις απλώς, χείρας και πόδας έχει ανθρώπου, ουχ όστις εστί λογικός μόνον, αλλ’ όστις ευσέβειαν και αρετήν μετά παρρησίας ασκεί» (ΕΠ 49:232) και κατά τον Marcel «ο άνθρωπος χωρίς Θεό είναι άνθρωπος εναντίον του ανθρωπισμού».
Αποφυγή του εκκλησιασμού της Κυριακής με διάφορες δικαιολογίες συνιστά έλλειμμα και πνευματική αμέλεια, ενώ η εύρεση «εις τας αυλάς του Κυρίου», στον ναό, είναι χάρις και ευλογία.
Και μη λησμονούμε. Τούτος ο τόπος έζησε με τον εκκλησιασμό, χρόνια τώρα, και τον αγάπησε, ζυμώθηκε και δέθηκε μαζί του οικογενειακά, κοινοτικά, υπαρξιακά. Πώς λοιπόν να τον ξεχάσει; Ωστόσο, αν κάποιοι ζητούν την αποδόμησή του θα πρέπει να ξέρουν ότι αν υπάρχει μια Ελλάδα που δεν είναι σκυθρωπή, αυτό εν πολλοίς, οφείλεται σ’ αυτό που λέμε στη θεολογική γλώσσα «λειτουργία μετά τη λειτουργία».
Αρχιμ. Χρυσοστομος Παπαθανασιου / Δρ N. και Θ. Ιεροκήρυξ Καθεδρικού Ναού των Αθηνών
Οι ταγοί
Κύριε διευθυντά
Με έκπληξη διάβασα την απάντηση που έδωσε ο κ. Γιανναράς στον συνάδελφό μου κ. Γεωργόπουλο, σχετικά με τα όσα είχε αναφέρει ο πρώτος στην επιφυλλίδα της «Καθημερινής» της 7/7/2013. Κατά την άποψή μου, ο κ. Γιανναράς υποδεικνύοντας στον αναγνώστη του να αναζητήσει άλλους ταγούς με «εύπεπτες συνταγές και εφαρμόσιμες λύσεις», δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να παραδέχεται, εμμέσως πλην σαφώς, ότι ο ίδιος, με τα γραφόμενά του, δεν προσφέρει λύσεις στα προβλήματα που βιώνουν σήμερα οι Ελληνες, αλλά πραγματεύεται, όπως λέει, «κείμενα που δυσκολεύουν την παρακολούθηση του προβληματισμού τους».
Ειλικρινά, ως διαθέτων έναν απλό και κοινό νου, δεν μπορώ να κατανοήσω, με βάση τη λογική του κ. Γιανναρά, τη χρησιμότητα αυτών των κειμένων, όταν αυτά απευθύνονται στο ευρύ αναγνωστικό κοινό μιας μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδας και όχι στο κοινό ενός κλειστού κλαμπ πνευματικών ανθρώπων. Για φανταστείτε πώς θα αντιδρούσε σήμερα ο Δημήτρης Λιαντίνης, ο οποίος γέμιζε τα αμφιθέατρα με κάθε λογής παρατηρητές τής απλά εκφραζόμενης φιλοσοφικής του σκέψης, μιας σκέψης που μέχρι σήμερα συγκινεί και διδάσκει με την «ΓΚΕΜΜΑ» του.
Για φανταστείτε επίσης, πώς θα αντιδρούσαν αυτοί που με περισσή έκπληξη και λαχτάρα είχαν την τύχη να απολαύσουν τα street events της Λυρικής Σκηνής, ή ακόμα και οι μικροί μαθητές του 1ου Δημοτικού Σχολείου Λουτρακίου, αν ο Μύρων Μιχαηλίδης δεν έφερνε την όπερα κοντά στον λαό αλλά έγραφε επιφυλλίδες αναλύοντας το λιμπρέτο του «Κουρέα της Σεβίλλης» ή την εμβληματική μουσική του Βάγκνερ στον «Ιπτάμενο Ολλανδό».
Κατά τη γνώμη μου, ο Μύρων Μιχαηλίδης, ο καλλιτεχνικός διευθυντής της Λυρικής Σκηνής, είναι ένας πνευματικός ταγός που προσπαθεί, με όσα μέσα διαθέτει, να αλλάξει τη νοοτροπία και τα ήθη των συνελλήνων μας. Τέτοιους ταγούς θέλουμε.
Γεωργιος Τριανταφυλλου / Πολιτικός μηχανικός / Αλιβέρι
Οι αποδείξεις για την εφορία
Κύριε διευθυντά
Πολύ θόρυβος γίνεται πάλι ως προς το μέτρο συλλογής αποδείξεων για την εφορία. Οι φορολογούμενοι αγανακτούν με τον μπελά της συλλογής τους, ενώ το υπουργείο τη θεωρεί απαραίτητη, ώστε να συλλάβει τη φορολογητέα ύλη από ορισμένους κλάδους επαγγελματιών, όπου υπάρχει βάσιμη υποψία για φοροδιαφυγή.
Ακούγονται λοιπόν κάθε τόσο διάφορες λύσεις του προβλήματος οι οποίες όμως είναι, κατά το μάλλον ή ήττον, ανεφάρμοστες και αναποτελεσματικές. Ας δούμε όμως πώς έχει το πρόβλημα, αλλά και γιατί δεν έχει λυθεί:
Οταν ένας πελάτης ζητήσει π.χ. από έναν υδραυλικό να του δώσει μια απόδειξη για τα χρήματα που του πλήρωσε (ώστε π.χ. να επισκευάσει μια διαρροή στο σπίτι του), ο δεύτερος δεν έχει αντίρρηση να του τη δώσει, φτάνει ο πρώτος να επιβαρυνθεί με τον ΦΠΑ του πληρωθέντος ποσού, (που είναι 23%).
Οταν ο πελάτης δεν θελήσει να επιβαρυνθεί με το παραπάνω ποσοστό 23% τότε ο υδραυλικός δεν κόβει καθόλου απόδειξη, και επομένως φοροδιαφεύγει. Τι μπορεί όμως να γίνει για να διορθωθεί το κακό; Νομίζω ότι μια ρεαλιστική και εφαρμόσιμη μέθοδος είναι η ακόλουθη: 1) H εφορία θα καθορίσει ποια είναι τα επαγγέλματα όπου, κατά τη γνώμη της, παρατηρείται μεγάλη φοροδιαφυγή. 2) H εφορία θα καθορίσει ένα νέο κωδικό του εντύπου E1 στον οποίο θα καταχωρίζονται όλες οι αποδείξεις πληρωμών που θα ενεργεί ο πολίτης σε πρόσωπα των παραπάνω επαγγελμάτων. 3) Με την εκκαθάριση της ετήσιας δήλωσης εισοδήματος του πολίτη, θα αφαιρείται από το εισόδημά του (όχι από τον φόρο) ποσοστό ίσο προς 30% του συνολικού ποσού που θα περιλαμβάνεται στον νέο κωδικό.
Με τη μέθοδο αυτή ο πολίτης θα έχει συμφέρον να επιδιώξει να συγκεντρώσει τις παραπάνω αποδείξεις αφού θα κερδίζει 7% (30% – 23%). Αλλά και η εφορία θα κερδίσει περίπου 20 – 30% από τη φορολογία του φοροδιαφεύγοντος. Επίσης δεν θα απαιτείται πλέον να συλλέγονται από τους φορολογούμενους πάσης φύσεως αποδείξεις. Και τέλος, το σημαντικότερο πλεονέκτημα είναι ότι θα αποδοθεί φορολογική δικαιοσύνη.
Νικος Δυοβουνιωτης / Πολιτικός Μηχανικός / Κηφισιά