Το εξοχικό του φίλου

2' 20" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Αν και καταμεσήμερο, η κυρία Μαρία μάς περίμενε υπομονετικά στον δρόμο μέχρι να καταφέρουμε να εντοπίσουμε την Κάτω Τούμπα. Είχαμε ραντεβού για να μας δώσει τα κλειδιά του εξοχικού στα Φλογητά της Χαλκιδικής. Ποια μισή, όλη η ντροπή ήταν δική μας: φίλες της κόρης της από την Αθήνα, η γυναίκα ούτε που μας είχε ματαξαναδεί. «Το μόνο που θέλω κορίτσια είναι να μου προσέξετε το σερβίτσιο του καφέ. Κατά τ’ άλλα, κάντε τα άνω-κάτω όλα, δεν με πειράζει. Τα φλιτζανάκια μου, όμως, και τα μάτια σας», μας είπε χαμογελαστή αφού μας εξήγησε τα κατατόπια.

Τελικά, με εξαίρεση το άγχος μην κάνουμε κακό στο σερβίτσιο, οι διακοπές στη Χαλκιδική ήταν από τις ωραιότερες –και σίγουρα από τις οικονομικότερες– των τελευταίων ετών. Και μπορεί όλη μέρα να μετρούσαμε τις ομορφιές της Σιθωνίας και της Κασσάνδρας, αλλά ήταν η επιστροφή κάθε βράδυ στο ταπεινό διαμέρισμα στα Φλογητά που με έναν μυστήριο τρόπο «έδενε» την εμπειρία του ταξιδιού. Η φιλοξενία στο άγνωστο σπίτι, η αίθηση των ξένων κλειδιών στο χέρι, είχαν κάτι από τη γοητεία μιας συνωμοσίας.

Κρίνοντας από τις διηγήσεις και τα σχετικά ποστ, οι φετινές ήταν αναμφίβολα οι διακοπές του «εξοχικού του φίλου». Μπορεί ο τουρισμός φέτος να ξεπέρασε τις προσδοκίες, με τους ξένους επισκέπτες να εκτιμάται ότι θα φτάσουν στον αριθμό-ρεκόρ των 17 εκατομμυρίων και τις ταξιδιωτικές εισπράξεις στα 11 δισ. ευρώ, ο εγχώριος τουρισμός, όμως, καταρρέει, με τα έσοδα την τελευταία τετραετία να έχουν συρρικνωθεί στο 1,5 δισ. από τα 3 δισ. ευρώ. Οπως έγραφαν οι Financial Times προ ημερών σε δημοσίευμα με τίτλο «Οι Ελληνες της μεσαίας τάξης θυσιάζουν τις διακοπές τους», την ώρα που ξένοι τουρίστες κατακλύζουν τα ελληνικά νησιά, γεμίζοντας πολυτελή ξενοδοχεία, τα μικρά ξενοδοχεία και τα ενοικιαζόμενα δωμάτια που απευθύνονται κυρίως στον εγχώριο τουρισμό μένουν άδεια, καθώς λόγω των μειώσεων σε μισθούς και συντάξεις οι Ελληνες επέλεξαν φέτος σπίτια συγγενών και φίλων για τις διακοπές τους.

Πράγματι, από τη Νέα Μάκρη ώς την Υδρα και το Λιτόχωρο και από την Κεφαλονιά ώς την Καλαμάτα και τη Σίφνο, απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας, σπίτια ξεκλειδώθηκαν, ράντζα ξεδιπλώθηκαν, κλειδιά άλλαξαν χέρια. Οι προσκλήσεις ήταν αυθόρμητες, οι συνεννοήσεις (πικρή ιστορία γι’ αυτόν τον λαό) έγιναν πιο εύκολα από ποτέ. Οσο κι αν στον «χειμώνα» αυτής της ανελέητης κρίσης αισθανθήκαμε ότι μένουμε ο καθένας μόνος, διεκδικήσαμε παρέα το καλοκαίρι μας.

Το ’πε σε ανύποπτο χρόνο ο Γιώργος στο διπλανό γραφείο: «Αν με ρωτούσες, αυτό που θα ’θελα περισσότερο θα ήταν να κέρδιζα το λόττο και να ’φτιαχνα ένα σπιτάκι στην Ανδρο. Οχι στη Χώρα, όχι πολυτέλειες. Σε κάνα χωριό, δύο δωμάτια ίσα ίσα, ένα για τα παιδιά και ένα που να χωράει ένα ντιβάνι για μας. Να πηγαίναμε διακοπές κι ύστερα να το ’δινα στους φίλους μου. Να σας είχα όλους βασιλιάδες. Αυτό θα ήθελα». Ούτε μισή ντροπή ούτε μία ούτε καμία: όλοι για όλους.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή