Ε, όχι και μια 20ετία για να υποχωρήσει η ανεργία κάτω από το 10%, αντέδρασε ο υπουργός Εργασίας Γιάννης Βρούτσης στην εκτίμηση του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, χαρακτηρίζοντας τους αναλυτές του ΙΝΕ απαισιόδοξους προφήτες που προβλέπουν την καταστροφή. «Η επιστημονική ανάλυση από τη φύση της δεν συνάδει με την κινδυνολογία», ανταπάντησε με δήλωσή του στην «Κ» ο επιστημονικός διευθυντής του ΙΝΕ Σάββας Ρομπόλης, επιμένοντας πως για τη δημιουργία 50.000 θέσεων εργασίας πρέπει το ΑΕΠ να αυξάνεται, τουλάχιστον, κατά 3,5% ετησίως (το ρεπορτάζ της Χριστίνας Κοψίνη).
Ιδού, λοιπόν, η ανεργία, «μήλον της Εριδος» ανάμεσα σε δυο φορείς. Και αναρωτιέται κανείς: ένα τόσο σημαντικό θέμα (η σοβαρότερη συνέπεια της κρίσης) με ποσοστά που όσο και αν δεν μπορούν να υπολογιστούν με ακρίβεια έχουν εκτιναχθεί, είναι δυνατόν να αποτελεί σημείο τριβής; Ενδιαφέρει πραγματικά έναν άνεργο νέο αν θα καταφέρει να βρει δουλειά σε 10 ή σε 20 χρόνια; Μα το πρόβλημα το βιώνει τώρα, σε χρόνο ενεστώτα, και οι προοπτικές, όπως και να διαβάσει κανείς τους αριθμούς, παραμένουν θέμα μείζον και ασφυκτικό.
Θα περίμενε κανείς ότι η ανεργία θα ένωνε τους επικεφαλής υπουργείων και ινστιτούτων, υπουργούς και επιστήμονες, ανήκουν ή όχι στον ίδιο ιδεολογικά χώρο, για να συζητήσουν το «πώς» και το «γιατί», τρόπους βελτίωσης και σταδιακής θεραπείας. Αντί να ξιφουλκούν δημοσίως προκαλώντας τη γενική καχυποψία ότι η σύγκρουση αφορά κυρίως στην επικοινωνιακή διαχείριση της καταστροφής (τι άλλο μπορεί να είναι το πάνω από 25% ανεργία για μια χώρα), δεν θα ήταν προτιμότερο να συμβάλουν ο καθένας με τις δυνάμεις, την κατάρτιση και την εμπειρία του στην κοινωνική αποσυμπίεση μέσα από προγράμματα ανάπτυξης;
Οι αριθμοί σοκάρουν εξίσου με την προσπάθεια άμβλυνσής τους. Δηλώσεις των μεν και των δε και στη μέση ο άνεργος να αναζητάει τη… στατιστική ταυτοποίησή του. Ανήκει ή δεν ανήκει στα ποσοστά, συντάσσεται με την πλευρά του κ. Βρούτση ή του κ. Ρομπόλη;
Το αν είναι «απαισιόδοξοι προφήτες οι αναλυτές του ΙΝΕ» θα κριθεί από την ίδια την πραγματικότητα. Εν τω μεταξύ, όμως, η ανεργία δεν μπορεί να αποτελεί πρόσφορο έδαφος για «μετωπικές» συγκρούσεις ή για επικοινωνιακή εκμετάλλευση. Είναι άλλης τάξεως θέμα η διαφωνία και άλλο η δραματοποίηση ή η αποδραματοποίηση για τη δημιουργία εντυπώσεων.
Καθώς η κρίση σαρώνει πεποιθήσεις και βεβαιότητες, η εξουσία των αριθμών εμφανίζεται ενισχυμένη. Ομως, πέρα από τη στατιστική καταγραφή μιας κατάστασης (τα ποσοστά γίνονται όλο και πιο «φωτογενή») το καθησυχαστικό ή το ανησυχαστικό μήνυμα έρχεται μέσα από την ίδια την κοινωνία. Πρέπει να είναι… μετρημένες στα δάχτυλα οι οικογένειες που δεν έχουν στο στενό ή στο ευρύτερο περιβάλλον τους κάποιον άνεργο ή εργαζόμενο, αλλά όχι κανονικά αμειβόμενο. Οι μεταβολές στο εργασιακό περιβάλλον είναι ραγδαίες, η ευελιξία, η τόλμη και η επινοητικότητα εμφανίζονται οι πιο στέρεοι σύμμαχοι για όποιον αναζητάει τρόπους να επιβιώσει και στη συνέχεια να προκόψει.
Σε τι χρησιμεύει η κόντρα υπ. Εργασίας και ΓΣΕΕ, ποιον βοηθάει να σκεφτεί ψύχραιμα ή να αντιληφθεί την πολυπλοκότητα της κατάστασης; Είναι παλιά, φθαρμένα ανακλαστικά, όχι μόνο άχρηστα αλλά και επικίνδυνα να αποπροσανατολίσουν, να δώσουν λάθος μηνύματα είτε προς τη μια είτε προς την άλλη κατεύθυνση.