Η λαϊκή μούσα την έψαλλε κάποτε ως φτωχομάνα. Ηταν η εποχή της μετανάστευσης στη Γερμανία, του Χατζιδάκι και του Θεοδωράκη στο φεστιβάλ τραγουδιού, της μαύρης μπίρας και των τρακτέρ Τσεχοσλοβακίας στην Εκθεση, η οποία μπορεί να μην ήταν ακριβώς διεθνής, ήταν όμως παμβαλκανική, σαν τον αθλητισμό μας. Τα χρόνια εκείνα η Ελλάδα δεν διέθετε ολυμπιονίκες, διέθετε όμως βαλκανιονίκες. Πολλά μεσολάβησαν, πέρασε η χούντα, ήρθε η δημοκρατία και ο παλμός της μεταπολίτευσης κορυφώθηκε. Ηταν τη δεκαετία του ογδόντα, που κάποιος Θεσσαλονικεύς, ο Κωστής Μοσκώφ αν δεν κάνω λάθος, τη βάφτισε πρώτος «ερωτική». Ο χαρακτηρισμός δημιούργησε υποχρεώσεις, στις οποίες η πόλη προσπάθησε να ανταποκριθεί στο μέτρο του δυνατού και της επιθυμίας.
Κατά κάποιον περίεργο τρόπο, η περίοδος στην οποία η Θεσσαλονίκη διέπρεψε ως «ερωτική» ήταν και η περίοδος των υπερπαραγωγών. Υπερπαραγωγές του Αγγελόπουλου στο φεστιβάλ κινηματογράφου και υπερπαραγωγές του Ανδρέα Παπανδρέου στα εγκαίνια της Εκθεσης. Η ίδια η Εκθεση δεν αφορούσε πια κανέναν, εκτός από τους ίδιους τους εκθέτες, όμως οι υπερπαραγωγές του τότε πρωθυπουργού μεταδίδονταν επί τρίωρο σε εθνικό δίκτυο. Γύρω του ένας ολόκληρος πληθυσμός από υπουργούς, υφυπουργούς, γραμματείς, παράγοντες, νομάρχες, δήμαρχους και βλαχοδήμαρχους οι οποίοι, ντυμένοι κυριακάτικα, φουριόζοι και απολύτως σοβαροί, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Και οι περιστάσεις απαιτούσαν μια καλή θέση στα εγκαίνια, ει δυνατόν μια χειραψία με τον άρχοντα και ένα περαστικό χαμόγελο και την επομένη μια θέση στο γαμήλιο τραπέζι, όπου θα ασκούσε την τέχνη της ρητορικής κάνοντας περίπατο στην παγκόσμια κατάσταση, για να καταλήξει να εκφράσει, με αριθμούς, τον έρωτά του για τον λαό του. Ηταν η Κυριακή των Παροχών, κατά των Βαΐων και της Ορθοδοξίας. Λίγο μετά, στην τηλεόραση, βλέπαμε «Φόρμουλα 1».
Εν έτει 2013, αν έχω καταλάβει καλά, η Εκθεση δεν αφορά ούτε τους ίδιους τους εκθέτες· όσους έχουν απομείνει, και όσους έχουν κάτι να εκθέσουν. Ο καιρός των υπερπαραγωγών έχει περάσει ανεπιστρεπτί, οι πολιτικοί όμως δεν ξεχνούν πως η Θεσσαλονίκη, καθότι ερωτική, τους δίνει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να εκφράσουν τον έρωτά τους. Εκαστος εφ’ ω ετάχθη, και οι γάτες θυμούνται ακόμη πως κάποτε οι Αιγύπτιοι τις λάτρευαν σαν θεές. Ερωτας στα χρόνια του Μνημονίου, κάτι σαν αισθηματική κομεντί, Κυριακή στην επαρχία. Σε τι βοήθησε το ελαφρώς θλιμμένο ύφος του κ. Σαμαρά που παρέθετε την ιστορία της επιτυχίας, σαν να απολογείται για ένα μέλλον που θα το ήθελε λαμπρό; Τι βοήθησε τον ίδιον και τι βοήθησε το κοινό του;
Κι εκείνη η αίθουσα με τον Βενιζέλο να λέει πως έχουμε ξεπεράσει τα 4/5 της διαδρομής – είπαμε, το λεξιλόγιο του έρωτα πρέπει να είναι ακριβές. Και ο κ. Τσίπρας, στον δρόμο, να ηγείται μιας εκ των δεκαπέντε διαδηλώσεων του «λαού ενωμένου ποτέ νικημένου»; Ο κ. Καμμένος, λέει, θα μείνει πέντε ολόκληρες ημέρες στην ερωτική πόλη – δύσκολα πράγματα. Πόση πολιτική νομίζουν πως τους έχει απομείνει ακόμη για να την ξοδέψουν;
Και δεν είναι μόνον το κόστος των 5.000 αστυνομικών και η κατάργηση της ζωής μιας ολόκληρης πόλης για ένα γεγονός που δεν είναι γεγονός. Είναι, πάνω απ’ όλα, αυτό το καταθλιπτικό αίσθημα της αδράνειας, κάτι σαν τον οργανισμό αποξήρανσης της λίμνης Κωπαΐδας. Το γεγονός ότι κανείς δεν έχει το θάρρος να αποφασίσει να καταργήσει κάτι που δεν υπάρχει. Και το θέμα δεν είναι η ΔΕΘ ή, εν πάση περιπτώσει, δεν είναι μόνον η ΔΕΘ. Το θέμα είναι ότι σε αυτό το μάλλον ακραίο και ανούσιο θέαμα, η πολιτική τάξη αποκαλύπτει σε όλο της το μεγαλείο τη φορμαλιστική της κενότητα, εξίσου δυσβάσταχτη με την οικονομική ανέχεια.