Με άκρα σεμνότητα, οι αρχηγίσκοι της Χ.Α. εμφανίζονταν σίγουροι πως «οι θεοί της Ελλάδος» τούς ευλόγησαν να γεννηθούν εδώ για να «φυλάγουν Θερμοπύλες. Ποτέ από το χρέος μη κινούντες». Την αρχαία Ελλάδα όμως την προσέγγισαν μέσα από την οδό και τη μέθοδο του Χίτλερ και των αγράμματων κιβδηλοποιών του. Με τέτοιας πάστας δασκάλους κατάντησαν, αγράμματοι κι αυτοί και ανάγωγοι, να παίζουν τους Λεωνίδες μπροστά στο άγαλμα του προσβεβλημένου Σπαρτιάτη, με νυχτερινές μιλιταριστικές παράτες που αντέγραφαν ταυτόχρονα την ηθική των προπολεμικών πανηγύρεων μίσους και τρομοκρατίας στη Γερμανία και την αισθητική των παιδαριωδών χουντικών τελετουργιών. Ενας Χίτλερ με μουστάκι Παπαδόπουλου (ή αντιστρόφως), ιδού το ίνδαλμά τους.
Παρά τις παραληρηματικές ψευδαισθήσεις τους εντούτοις, άλλος Καβάφης τούς ταιριάζει. Οχι εκείνος των «Θερμοπυλών» που σφετερίστηκαν, αλλά του «Απολείπειν ο θεός Αντώνιον». Γιατί όταν η Πολιτεία, ανταποκρινόμενη επιτέλους στα επιτακτικά μηνύματα που από πολύν καιρό τής έστελνε η ενεργός κοινωνία, αποφάσισε να ασχοληθεί σοβαρά με την αιματηρή δράση τους, τότε οι κατά δημοκοπική φαντασίωση ήρωες αποκάλυψαν το αυθεντικό ήθος τους. Και ενέγραψαν στο ρεπερτόριο της παρουσίας τους όλα «των δειλών τα παρακάλια και παράπονα» κι όλα τους τα καμώματα. Τρομοκρατημένοι οι τρομοκράτες, απογοήτευσαν και τους φανατικότερους θαυμαστές τους, οι οποίοι, αντί για τον μετεμψυχωμένο Αχιλλέα που ήταν σίγουροι ότι θα έβλεπαν ύστερα από τόσους «όρκους πίστεως μέχρι θανάτου» που είχαν ακούσει, είδαν τον άθλιο Θερσίτη μετενσαρκωμένο σε πολλά αντίγραφα. Να συνειδητοποίησαν άραγε όλοι οι ψηφοφόροι τους ότι αυτό το «μέχρι θανάτου» αφορούσε τον θάνατο του κάθε Σεχτζάτ Λουκμάν και Παύλου Φύσσα, προγραμμένου ή μη; Να κατάλαβαν ότι αυτό που τους πλάσαραν οι λεβέντες τους σαν χρυσό δεν ήταν παρά το «κεραμεούν τε και φαύλον», του Καβάφη και πάλι, το πήλινο (λασπιάρικο μάλλον) και τιποτένιο; Ας μην το θεωρήσουμε βέβαιο.
Είδαμε λοιπόν κουτσαβακισμούς και φτηνομαγκιές έξω από τα δικαστήρια, τραμπουκισμούς έξω από τη ΓΑΔΑ, λεονταρισμούς και χυδαίο χιούμορ από την ασφάλεια του διαδικτυακού τους καναλιού. Είδαμε δηλαδή κι ακούσαμε όσα ποτέ δεν θα βλέπαμε και δεν θ’ ακούγαμε αν είχαμε να κάνουμε με ανθρώπους που τρέφουν στοιχειώδη εκτίμηση για όσα κηρύσσουν ως ιδέες τους.
Πανικόβλητοι από τη στιγμή που κατάλαβαν ότι δεν είναι πια άτρωτοι, όπως πίστευαν όσο βρίσκονταν υπό παρα-αστυνομική αιγίδα, και ότι άρχισε να ραγίζει η ομερτά που είχαν επιβάλει διά του τρόμου, δεν δυσκολεύτηκαν να αποκηρύξουν τον ίδιο τους τον εαυτό, την προϊστορία τους, τους «συναγωνιστές», τους οπαδούς και βέβαια τους ιδεολογικούς τους πατέρες. Οχι από ντροπή, που θα είχαν κάθε λόγο να νιώθουν. Ούτε επειδή πράγματι μετάνιωσαν για ό,τι απαίσιο παρήγαγαν τα μισαλλόδοξα κηρύγματά τους. Αλλά για να περισωθούν.
Ποια γρανιτένια «Χρυσή» Αυγή; Κεραμεά και φαύλη. Πήλινη και ευτελής. Σαν το καβαφικό «“κεραμεούν” και “φαύλον”· το σιχαμερό: / που κιόλας μερικούς (χωρίς προπόνησι αρκετή) / αγυρτικώς εξαπατά»…