Εστιν ουν τραγωδία

2' 45" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Θα μπορούσε στη σκηνή να πρωταγωνιστεί ο Πίτερ Σέλερς ή ο Μίστερ Μπιν. Κύριος ευπρεπώς ενδεδυμένος, με σκούρο κοστούμι όπως το ορίζουν οι περιστάσεις, κατάκοπος εμφανώς από την ορθοστασία, καταπονημένος από την ωραία μεγαλοστομία των επισήμων, ακουμπά για να αναπαυθεί στον γλουτό μιας εντελώς γυμνής κυρίας. Η κυρία παραμένει απαθής. Δεν βγάζει τσιρίδες ούτε αντιδρά, καθότι είναι από μάρμαρο, είναι ανεβασμένη σε βάθρο και, όπως αναφέρει η καρτέλα της ταυτότητάς της, τη λένε Αφροδίτη. Η σκηνή εκτυλίχθηκε προχθές στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, κατά τη διάρκεια των εγκαινίων της έκθεσης «Προσφορά». Την περιγραφή της τη χρωστώ στην εκπομπή της Τζίνας Μοσχολιού στον 9.84 – για του λόγου το αληθές ανήρτησε και τη σχετική φωτογραφία στην ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης. Ηταν να υποθέσω η στιγμή κατά την οποία ο κ. Σαμαράς απήγγειλε την κορυφαία φράση του λόγου του: «Για την κοινωνία μας άλλωστε, η αρμονία που εκπέμπουν τα σχήματα, τα σύμβολα και τα χρώματα ενός πίνακα ζωγραφικής κι ενός γλυπτού προσφέρουν νόημα στον πολιτισμό μας, αλλά και αγωγή ψυχής για τον λαό μας» – (η σύνταξη είναι του λογογράφου). Οπου ο δικός μας Πίτερ Σέλερς, ως γνήσιος Ελλην, αξιοποιώντας τη γειτνίαση με τα σχήματα, έγειρε απαλά προς την καλλίπυγο ίνα εισπράξει δόσεις αγωγής για την ψυχή του. Αυτά είναι γραφικές λεπτομέρειες, θα μου πείτε. Συγκαταλέγονται στα κεκτημένα πολιτισμικά δικαιώματα ενός λαού που θεωρεί ότι τα αρχαία αγάλματα, μαζί με όλη την υπόλοιπη αρχαιότητα, του ανήκουν, οπότε, εάν παραστεί ανάγκη, δικαιούται να τα μετατρέπει σε στασίδια. Εννοείται οι στιγμές ήταν επίσημες, ο κύριος ήταν ευπρεπώς ενδεδυμένος, η ομήγυρη περιελάμβανε αποκλειστικά και μόνον επιλέκτους, οπότε συμπεραίνω ότι κανείς δεν φρόντισε να του πει να ξεκουμπιστεί από κει ή να του εξηγήσει πως αυτά τα πράγματα είναι για να τα βλέπουν μόνον, αν με εννοείτε.

Οπου οι προσκεκλημένοι ασχολούνται μόνον με τους άλλους προσκεκλημένους, τα εκτιθέμενα έργα αντιμετωπίζονται κατά το μάλλον ή ήττον ως σκηνικό πρέπον για να αναδειχθεί ο επίσημος πρωταγωνιστής. Ο δε περί ου ο λόγος επιδίδεται σε μια ρητορική γυμναστική η οποία παλεύει με λυρικές αποστροφές να ικανοποιήσει την επιθυμία των παρισταμένων να τον ακούσουν να μιλάει.

«Σήμερα που οι θάλασσες είναι φουρτουνιασμένες, η παρουσία εκείνων που είτε με την τέχνη τους είτε με τον οβολό τους ενώνουν τις δυνάμεις τους για την ενίσχυση του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου είναι πράγματι αξιέπαινοι (ας αποδώσουμε την ασυμφωνία της παρουσίας με το αξιέπαινοι σε ορθογραφικό λάθος). Θα έλεγα μάλιστα ότι η συμμετοχή όλων σας συνιστά την κάθαρση μιας τραγωδίας…». Από τις καρκαβίτσιες φουρτουνιασμένες θάλασσες ώς την τραγωδία και την κάθαρση ο πήχυς του λυρισμού έχει ανέβει επικίνδυνα. Και το ερώτημα είναι προς τι;

Η αναντιστοιχία της μεγαλοστομίας με την πραγματικότητα που προσπαθεί να περιγράψει μπορεί να θεωρείται δεδομένη για λόγους εγκαινίων, κοινώς λόγους που ελάχιστους ενδιαφέρουν και ακόμη λιγότεροι τους ακούν. Αν θέλετε όμως να το τραβήξω λίγο παραπέρα, να πω πως ο κατακερματισμός του δημόσιου λόγου, διότι περί αυτού πρόκειται, η υποβάθμιση του διαλόγου σε ανταλλαγή κραυγών έχουν τις ρίζες τους στην προσχηματική μεγαλοστομία. Οταν οι λέξεις χάνουν τη σημασία τους, όταν παρομοιάζεις τα εγκαίνια μιας έκθεσης με την κάθαρση της τραγωδίας, τότε ποιες λέξεις θα σου μείνουν για να περιγράψεις την πραγματική κάθαρση; Και ποιος θα σε πιστέψει; Εδώ που τα λέμε, και ο πολιτισμός αξίζει καλύτερη μεταχείριση. Μιας και τον θεωρούμε το σημαντικότερο κεφάλαιό μας, τη βαριά βιομηχανία μας και άλλα υψιπετή και λυρικά παρόμοια.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή