Γυμνοί, αλειμμένοι με λάδι…

Γυμνοί, αλειμμένοι με λάδι…

5' 15" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Θεός φυλάξοι! Μαγαρ’σιές είναι αυτές που βλέπω στο λευκό πουκάμισο του ειδώλου μου; Αλίμονο, ναι. Ο πέμπτος γύρος ήταν πολύ σκληρός και ο Δημήτρης είναι αγνώριστος: γδαρσίματα στο πρόσωπο, έξω τα πουκάμισα, λυμένη η γραβάτα και οι φρικτοί λεκέδες στα ρούχα του. Κάνει κάτι λάθος ο Δημήτριος Λουδοβίκος Ραϋμόνδος Ουμβέρτος κ.λπ. Αβραμόπουλος; Ως χθες ήταν ο πολιτικός που προχωρούσε αθόρυβα, σχεδόν φυσιολογικά, προς το πεπρωμένο του· και, σήμερα, έχει εμπλακεί σε ένα σκυλοκαυγά με τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και είναι γεμάτος αμυχές! Καλλιεργεί το λεγόμενο «φλερτ» (πάντα διέπρεπε στη συγκεκριμένη τεχνική…) με τον ΣΥΡΙΖΑ, για το θέμα της εξεταστικής περί τα υποβρύχια, βρίσκεται με τον Βενιζέλο να τον εκθέτει κανονικά, αποκαλύπτοντας ότι αυτός είχε τουλάχιστον φροντίσει να τον ενημερώσει πλήρως και καταλεπτώς για την υπόθεση. Τι συμβαίνει με τον Μεγαλοπρεπή μας;

Αντιλαμβάνομαι πόσο ανησυχείτε για το μέλλον του ινδάλματός μας, θέλω να σας βεβαιώσω, όμως, ότι αυτό το ξεκατίνιασμα με τον Βενιζέλο ήταν μέσα στο πρόγραμμα. Οχι απαραιτήτως του Αβραμόπουλου· ήταν στο πρόγραμμα της φυσιολογικής εξέλιξης των πραγμάτων. Διότι, απλώς, ήλθε το πλήρωμα του χρόνου. Θέλω να πω ότι μπορεί κάποιος, εφόσον διαθέτει το ταλέντο (διόλου ευκαταφρόνητο…), να γλιστρά προς τα πάνω, αξιοποιώντας τους νόμους της αεροδυναμικής. Ενδέχεται όμως πάντα, στον προθάλαμο της εξουσίας να βρει και κάποιον άλλον να περιμένει. Κάποιον άλλον αποφασισμένο, ο οποίος ανέβηκε εκεί μέσα από τις λάσπες και άλλα ακατονόμαστα υλικά.

Ο Δημήτριος Λουδοβίκος βρήκε εκεί τον Ευάγγελο, ο οποίος κατάφερε να πάρει και τον τίτλο του αντιπροέδρου της κυβέρνησης. (Εξ ου το υπέροχο του Ευάγγελου «ο πρωθυπουργός και ΕΓΩ», την περασμένη Πέμπτη στη Βουλή…) Τώρα ο Δ. Λ. κ.λπ. πρέπει να τα βγάλει πέρα μόνος του με τον σωματώδη αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, αν θέλει να εξασφαλίσει τη θέση του «Νο 2». Καθόλου απλό – μια νέα κατάσταση για τον Δ. Λ. κ.λπ. που έχει αναγάγει σε τέχνη την αθόρυβη ανέλιξη. Τώρα πρέπει να είναι έτοιμος να τσαλακώσει το πουκάμισό του, ενδεχομένως και να βρεθεί με σκισμένο σακάκι! (Αλλά δεν πειράζει Δημήτρη. Εφόσον εξακολουθείς να τα φτιάχνεις στον Μπρακούλια, δεν έχεις να ανησυχείς…)

Ας μην αφήνουμε, όμως, τη showbiz και τον συμπαρομαρτούντα χαβαλέ να επισκιάζει την πολιτική ουσία της υπόθεσης. Το γεγονός ότι ο Αβραμόπουλος επέλεξε να συγκρουσθεί με τον Βενιζέλο, προβαίνοντας συγχρόνως σε χειρονομίες καλής θελήσεως προς τον ΣΥΡΙΖΑ, σημαίνει ότι ο αντιπρόεδρος της Ν.Δ. (έχει αυτόν τον τίτλο, μην το ξεχνάμε…) δοκιμάζει τον δικό του δρόμο, ο οποίος διαφέρει από εκείνον του Αντώνη Σαμαρά. Η επιτυχία δεν προεξοφλείται, από πλευράς μου τουλάχιστον. Διότι πάντα θυμάμαι αυτό που μου είχε πει κάποτε ο σιωπηλός Βούδας των ανατολικών παραλίων της Αττικής: «Εχεις δει ποτέ τον Αβραμόπουλο σε πανικό;». Μπορεί να τον δούμε τώρα. Ας περιμένουμε…

1911-2013

Χάρη στο έξοχο άρθρο του φίλου Κώστα Λεονταρίδη, την περασμένη Τετάρτη στην «Κ», έμαθα ότι στις αρχές Οκτωβρίου (στις 4, για την ακρίβεια) μας είχε αφήσει χρόνους ο στρατηγός Γκιαπ. Μα δεν είχε πεθάνει εδώ και χρόνια, χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι; (Σε τελευταία ανάλυση, «οld soldiers never die, they just fade away», που είπε ο Μακ Αρθουρ…) Ζούσε στα 102, ο μπαγάσας;

Κανείς δεν ξέρει πώς ζούσε στα 102, τι είδος ζωής ήταν αυτό στο τέλος, αλλά μπορώ να σας πω τι έκανε αυτός ο άνθρωπος προτού πεθάνει και τυπικά. Κατέκτησε την τέχνη του πολέμου επειδή την είδε ως αυτό που πραγματικά είναι: ως ένα πρόβλημα management, ένα πρόβλημα διαχείρισης των πόρων που είχε στη διάθεσή του και των σκοπών που ήθελε να πετύχει. Γι’ αυτό έλεγε πάντα ότι «η τακτική είναι για τους ερασιτέχνες, η επιμελητεία για τους επαγγελματίες». Εχοντας μια πρώτης τάξεως γαλλική παιδεία, ο Γκιαπ μελέτησε δύο παραδείγματα, του Ναπολέοντα (τον οποίο θαύμαζε μέχρι τέλους για το επιθετικό πνεύμα του) και τον Μάο. Ετσι, έφτιαξε, εκ του μη όντος και με τα υλικά που είχε, έναν στρατό αξιόμαχο, ο οποίος νίκησε δύο υπερδυνάμεις (στην εποχή τους): τη Γαλλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. (Για την πρώτη, αδιαφορώ· για τη δεύτερη, πονάω…) Αξιοποιώντας την ιδεολογική προπαγάνδα, στην οποία πάντα έδινε μεγάλη σημασία, έφτιαξε ένα στράτευμα από αγρότες, το οποίο διακρινόταν για αυτό που όλοι οι πολέμαρχοι ανά τους αιώνες θεωρούν σημαντικότερο: το μαχητικό πνεύμα.

Η νίκη του το 1954 στην πολιορκία του Ντιεν Μπιεν Φου, μετά την οποία οι Γάλλοι αποχώρησαν από την Ινδοκίνα, ήταν το αποκορύφωμα της τέχνης του. Αργότερα, κατά των Αμερικανών, μεγαλούργησε στο Κε Σαν, παρασύροντας και εμπλέκοντας τις δυνάμεις του Γουεστμόρλαντ σε μια μεγάλη μάχη, ενώ ο κύριος όγκος των δικών του προωθούσε τον στρατηγικό στόχο του, που ήταν η διείσδυση στις πόλεις του Νοτίου Βιετνάμ. Κατά τον ιστορικό Τζέφρυ Πέρρετ, ειδικό στον πόλεμο του Βιετνάμ, ο Γκιαπ ανήκει στις μεγάλες μορφές της στρατιωτικής ιστορίας, επειδή, με τον τρόπο του πετύχαινε αυτό που ο μέγας θεωρητικός του πολέμου Σουν Τζου θεωρούσε το σημαντικότερο: να νικάς τον αντίπαλο πρώτα μέσα στο μυαλό του και έπειτα στο πεδίο της μάχης. Δυστυχώς, αυτός ο ευφυέστατος άνθρωπος περί τα στρατιωτικά ήταν κομμουνιστής. Κανείς δεν είναι τέλειος, όμως. (Κάποιοι ήσαν ναρκομανείς. Κάποιοι άλλοι ομοφυλόφιλοι. Κάποιοι κομμουνιστές. Για Ολυμπιακούς δεν ξέρω…)

Μαρξιστικός φανξιοναλισμός

Αυτό είναι το ανώτατο στάδιο της συνωμοσιολογίας και θα σας αποδείξω αμέσως γιατί. «Το σύστημα αξιοποιεί φαινόμενα Χρυσής Αυγής», μας είπε προ ημερών ο συμπαθής στην ιδιορρυθμία του γενικός γραμματέας του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπας. Προς τι η επιλογή του συγκεκριμένου ρήματος και πώς εξηγείται η χρήση του, όταν εδώ και καιρό έχουμε βαρεθεί να ακούμε το ΚΚΕ να καταγγέλλει απεριφράστως τη Χρυσή Αυγή ως παράρτημα της Ν.Δ. και του καπιταλισμού;

Στοιχειώδες, Γουώτσον! Η Χρυσή Αυγή ήταν «παράρτημα της Ν.Δ.» όσο συνέβαινε η Ν.Δ. να συνυπάρχει μαζί της στο ίδιο περιβάλλον. Από τη στιγμή όμως που ξεκίνησε η δίωξή της από την κυβέρνηση (και) της Ν.Δ., με τους πρωτεύοντες πολιτικούς ρόλους στη δίωξη να τους έχουν οι υπουργοί της Ν.Δ., πρέπει πάλι να φταίει η Ν.Δ., ακριβώς επειδή ωφελείται. Με άλλα λόγια, φταις που δεν το κάνεις, φταις και όταν το κάνεις. Η ανάλυση του Δ. Κουτσούμπα είναι απλούστατη: ξεκινάς από αυτό που θέλεις να αποδείξεις και πηγαίνεις προς τα πίσω, επιλέγοντας στη διαδρομή ό,τι σε βολεύει από τα πραγματικά γεγονότα. Ο ίδιος θα έφριττε αν μπορούσε να ξέρει τι εστί «the Dude», αλλά οι ομοιότητες στο σκέπτεσθαι ανάμεσα στον Δ. Κουτσούμπα και τον κινηματογραφικό Τζεφ Λεμπόφσκι (the Dude, el Dudorino, his Dudeness κ.λπ.) των αδελφών Κοέν είναι τεράστιες. Απλώς, ο κινηματογραφικός Λεμπόφσκι το πετυχαίνει έπειτα από δεκαετίες στα ναρκωτικά, ενώ ο Κουτσούμπας έπειτα από δεκαετίες πίστης στο κόμμα…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή