Εκτός από το αναμενόμενο αποτέλεσμα της ψηφοφορίας στην πρόταση μομφής, όσα προηγήθηκαν και επακολούθησαν της συζήτησης αναδεικνύουν ένα μείζον πολιτικό πρόβλημα. Την παρατεινόμενη έλλειψη συνοχής, σε όλα τα, πλην του ΚΚΕ, κόμματα. Στα δύο κυβερνώντα, με προεξάρχον το ΠΑΣΟΚ, οι τάσεις αποσυσπείρωσης οφείλονται κυρίως στη δυσχερέστατη πολιτική που καλείται να διεκπεραιώσει η δικομματική. Στον χώρο της αντιπολίτευσης, όμως, το φαινόμενο ταυτίζεται με την αδυναμία της να αντιπροτείνει μια εναλλακτική λύση, διακομματικής συνεννόησης και αποδοχής, όπως απαιτεί ο υφιστάμενος συσχετισμός των πολιτικών μας δυνάμεων. Στον ΣΥΡΙΖΑ, πέραν των διχοστασιών του σε καίρια θέματα πολιτικής, διατυπώθηκαν ζωηρές αμφισβητήσεις για τον χρόνο και τη σκοπιμότητα της πρότασης μομφής. Στη ΔΗΜΑΡ η πρόταση επιβεβαίωσε την παγίωση δύο τάσεων. Η πρώτη προσβλέπει στη δημιουργία μιας νέας Κεντροαριστεράς, συμπεριλαμβανομένου, φυσικά, του ΠΑΣΟΚ και επιπλέον βλέπει θετικά την επιστροφή της στην κυβέρνηση. Η δεύτερη ευελπιστεί σ’ έναν σαφέστερο «εξευρωπαϊσμό» του ΣΥΡΙΖΑ και σε μια συνεργασία μαζί του. Τέλος, στους ΑΝΕΛ η πρόθεση του κ. Καμμένου, για συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ στις δημοτικές εκλογές (και όχι μόνον), είναι φανερό ότι πυροδοτεί νέες διασπαστικές κινήσεις. Ολα αυτά καθιστούν το πολιτικό μας τοπίο όχι απλώς θολό, αλλά του προσδίδουν τη μορφή της κινούμενης άμμου. Ετσι, ουδείς μπορεί να προβλέψει κάποιο «πιθανό αποτέλεσμα» στις επόμενες εκλογές, βάσει του σημερινού συσχετισμού δυνάμεων και των διενεργούμενων δημοσκοπήσεων. Για τον απλό λόγο ότι ουδείς είναι βέβαιος αν θα φθάσουμε στις εκλογές, με «αναλλοίωτη» τη σημερινή πολιτική σχηματοποίηση. Μετέωρο παραμένει και το θέμα της Χ.Α., μετά τη δίωξη που της έχει ασκηθεί και το ενδεχόμενο να κατέλθει στις επόμενες εκλογές, με διαφορετικό προσωπείο, άδηλης κατεύθυνσης και απήχησης. Ταυτόχρονα τα κόμματα, με προεξάρχοντα τη Ν.Δ. και τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι σαφές ότι επιδιώκουν την ενδυνάμωσή τους με την προσέλκυση των «δυσαρεστημένων» (κυβερνητικών και αντιπολιτευομένων), αλλά και των κάθε λογής βουλευτών, οι οποίοι διαβλέπουν ότι η επανεκλογή τους με το κόμμα που πολιτεύτηκαν είναι δυσχερής και αναζητούν μια άλλη (δυστυχώς οποιαδήποτε) στέγη.
Σ’ αυτούς τους «άγνωστους Χ» προστίθενται, τέλος, και άλλοι αστάθμητοι παράγοντες. Οπως οι ευρωεκλογές, που μπορούν να ανατρέψουν άρδην τα δεδομένα για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Στα καθ’ ημάς, σημαίνοντα είναι ο χρόνος και οι συνθήκες των επόμενων βουλευτικών εκλογών. Αν π.χ. η σημερινή κυβέρνηση καταστήσει ορατή την απαλλαγή της χώρας από τα Μνημόνια, όπως το επέτυχαν η Ιρλανδία και η Ισπανία, τότε τα δεδομένα ανατρέπονται. Αυτομάτως παύει να ισχύει ο καθ’ όλα πρόσκαιρος διπολισμός, μεταξύ «μνημονιακών και αντιμνημονιακών». Το τελευταίο αυτό φαίνεται να πρυτανεύει στην «τρέχουσα»… στρατηγική κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Η πρώτη προσβλέπει στην εξάντληση της τετραετίας και στην ενδεχόμενη επιτυχία των στόχων της. Ενώ η δεύτερη (κυρίως, δε, οι κ. Τσίπρας και Καμμένος) πασχίζουν, μέσω πρόωρων εκλογών, να αποτρέψουν ένα τέτοιο αποτέλεσμα, το οποίο εν πολλοίς θα ακυρώσει τους λόγους της πολιτικής τους εκτόξευσης στις προηγούμενες εκλογές. Κατά τ’ άλλα, το κομματικό και το εθνικό συμφέρον ευτυχώς συμπίπτουν στα δύο κυβερνώντα κόμματα. Δυστυχώς συγκρούονται στον χώρο της αντιπολίτευσης, με αποτέλεσμα να υπερτερεί το πρώτο…