Οι φίλοι του λαού στην Ελλάδα θέλουν μόνο δύο πράγματα: υψηλές κρατικές δαπάνες και χαμηλούς φόρους. Θα δώσουν μάχες για να συντηρηθεί και η τελευταία σκονισμένη γωνιά του Δημοσίου, που πιθανότατα δεν ήξεραν ότι υπήρχε, αλλά θα βγουν και στους δρόμους για να αντισταθούν στα «χαράτσια». Θα κλάψουν για κάθε διαθεσιμότητα, αλλά και για τους φόρους που συντηρούν τις θέσεις στο Δημόσιο. Θα παλέψουν για τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, αλλά θα ουρλιάξουν και για τις εισφορές. Είναι σοσιαλιστές σε ό,τι αφορά το μέγεθος του κράτους και νεοφιλελεύθεροι στη χρηματοδότησή του.
Δεν μιλάμε μόνο για την Αριστερά, η οποία έκανε δεύτερη φύση της την πολιτική «θέλουμε τα πάντα και τα αντίθετά τους». Ο λαϊκισμός διατρέχει όλες τις παρατάξεις και απαντάται στον λόγο όλων, ακόμη κι εκείνων που όφειλαν να εξηγούν καλύτερα.
Δεν ξέρουμε τι στοιχεία έχει στα χέρια του ο «φίλος του λαού» κ. Χρήστος Σταϊκούρας, αλλά ο και υφυπουργός Οικονομικών με μακρά οικογενειακή παράδοση στη διόγκωση του κράτους, όφειλε να μας δώσει τις πηγές του όταν άρχισε τους κλαυθμούς για την υπερφορολόγηση των Ελλήνων. Κι αυτό διότι τα κιτάπια της Ευρωπαϊκής Ενωσης άλλα λένε. Διαβάζουμε, για παράδειγμα, στο «Φορολογικές τάσεις στην Ε.Ε.» (έκδοση Eurostat 2013): «Το ποσοστό φορολογίας σε σχέση με το ΑΕΠ της Ελλάδος φτάνει το 32,4% το 2011 (η Ελλάδα είναι 20ή ανάμεσα στα 27 μέλη της Ε.Ε.) και είναι πολύ χαμηλότερο από τον μέσο όρο της Ε.Ε.-27 που είναι 38,8%. Αυτό το ποσοστό φορολόγησης σε σχέση με το ΑΕΠ είναι από τα χαμηλότερα στην Ευρωζώνη, όπου ο μέσος όρος φτάνει το 39,5%».
Αυτό όμως που προκύπτει και από τα στοιχεία του ΟΟΣΑ είναι η άδικη κατανομή των βαρών, με τους ασθενέστερους –φυσικά– να κουβαλούν διά των έμμεσων φόρων μεγαλύτερο αναλογικά βάρος.
Τα δομικά χαρακτηριστικά του ελληνικού φορολογικού συστήματος όπως τα καταγράφει ο ΟΟΣΑ είναι: «Τα έσοδα από τη φορολογία εισοδήματος φυσικών προσώπων και εταιρειών μειώνονταν σταθερά: από το 9,4% του ΑΕΠ το 2000, στο 6,8% το 2010, και στο 6,9% το 2011. Είναι πολύ πιο χαμηλά από τον μέσο όρο του ΟΟΣΑ που ήταν 12,7% το 2010 και 11,3% το 2011.
Οι εισφορές κοινωνικής ασφάλισης ήταν 10,6% του ΑΕΠ το 2000 και 10,9% το 2010. Είναι υψηλότερα από τον μέσο όρο του ΟΟΣΑ που ήταν 9,5% το 2010. Αν συνδυάσουμε τα δύο παραπάνω στοιχεία θα μπορούσαμε να πούμε ότι το φορολογικό μας σύστημα ευνοεί τους εισοδηματίες σε βάρος των παραγωγών.
Η φορολογία αγαθών και υπηρεσιών (στην Ελλάδα ΦΠΑ) ήταν σταθερή την περίοδο 2000-2001, φτάνοντας το 12,2% του ΑΕΠ το 2011, όταν ο μέσος όρος του ΟΟΣΑ ήταν 11%, ενώ ο μέσος όρος της Ε.Ε. των «27» ήταν μόλις 8,8%.
Η φορολογία της ακίνητης περιουσίας το 2010 ήταν 1% του ΑΕΠ, δηλαδή «μισή από τον μέσο όρο του ΟΟΣΑ». Σύμφωνα με μια ανάλυση της Alpha Bank, η επιβολή του Ενιαίου Φόρου Ακινήτων θα ανεβάσει τη φορολόγηση ακινήτων στο 1,5% του ΑΕΠ, ποσοστό όμως που υπολείπεται του μέσου όρου του ΟΟΣΑ ο οποίος το 2011 έπεσε στο 1,8% του ΑΕΠ. Ο σταθμισμένος μέσος όρος της Ε.Ε.-27 είναι 2,1% του ΑΕΠ. Να σημειώσουμε εδώ ότι 2,1% του ΑΕΠ ήταν η φορολογία ακινήτων στην Ελλάδα το 2000.
Ολα τα παραπάνω πιστοποιούν αυτό που είπε ο κ. Γιάννης Στουρνάρας, ότι οι Ελληνες δεν υπερφορολογούνται. Πιθανώς να μοιάζει έτσι διότι όπως έγινε και με όλα τα άλλα, και οι φόροι ήρθαν ξαφνικά. Ειδικά σε σχέση με το καταστροφικό 2009 όταν τα φορολογικά έσοδα έπεσαν στο ιστορικό χαμηλό του 30,4% του ΑΕΠ.