Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά
Μαύρη μου μοίρα κι αφραγκιά
Κι αρχή καλός μας χρόνος
– εάν είσαι Ωνάση γόνος.
Αρχή, που βγήκα ο χαζός
Τίμιος και πνευματικός
Στη γη να περπατήσω
Και μυρμήγκι μην πατήσω.
«Παιδί μου μάθε γράμματα»
πιπίλαγε ο πατέρας
«Τα γράμματα είναι θάματα»
και μ’ έπεισε, το τέρας.
Ετσι γραφέας έγινα
Κι έγραφα μέρα νύχτα
«Ψωμάκι», έλεγα, «αρκεί,
Τ’ άλλα στο ρέμα ρίχ’ τα».
Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά
Πέφτει ακρίδα στα ψωμιά
Λαμόγια, διαπλεγμένοι
Και στίφη οι λαδωμένοι.
Και δεν αφήσανε μπουκιά
Κόκκο σταράκι στα σακιά
Κι έτσι φόρους και βαρίδια
Βάζουν τώρα στα υποζύγια.
Αη-Φορομπήχτης έρχεται
Αλλά δεν καταδέχεται
Αυτούς που ’χουν την μπάζα
Μόν’ σε μας φέρνει τα κάζα.
Βαστάει κόλλα και χαρτί
Πικροξινολυπητερή
Χαρτί και καλαμάρι
Και τα σώβρακα να πάρει.
Το καλαμάρι έγραφε
Τη σύνταξή μου διέγραφε
Και το χαρτί ομίλει
– Να, να μη με λεν Βασίλη!
«Τι ήθελες και πλήρωνες»,
μου λέει χωρίς συμπόνια,
«κρατήσεις, επικουρικά,
και φόρους τόσα χρόνια»;
«Πίστευες πως για σύνταξη
θα ’χες κάτι καλύτερο,
αλλά σ’ αφήσαν τελικά
το τρίτο το μακρύτερο».
Ανάθεμα τα γράμματα
Και δεν γινόμουν δύτης
Των «ειδικών βουτήξεων»
Του κράτους αγιογδύτης.
Να χώνομαι στα άδυτα
Και να μου λένε «μάδα τα»
Οχι που ’χω φτύσει αίμα
Και με ρίχνουνε στο ρέμα.
Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά
Εφτασε χρόνος νέος
Ο πέμπτος μέσα στο χιονιά
– ας είν’ ο τελευταίος.