Σε καθημερινή, πλέον, βάση ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοδιαψεύδεται, ως προς το εγχείρημά του να μετεξελιχθεί σε ενιαίο κόμμα. Το πρόβλημα δεν αφορά αποκλειστικά το κόμμα του κ. Τσίπρα, οπότε η συχνή ενασχόλησή μας με τα εσωτερικά του θα μπορούσε να θεωρηθεί υπερβολική ή και υπονομευτική. Είτε το θέλουμε είτε όχι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δυνάμει υποψήφιος για να κυβερνήσει τη χώρα και ορισμένες δημοσκοπήσεις τού δίνουν το προβάδισμα, ενόψει των επόμενων εκλογών. Συνεπώς, το πρόβλημα του βαβελικού ΣΥΡΙΖΑ είναι όχι μόνο κεντρικό, αλλά και ζωτικό για την αμέσως επόμενη φάση στη διακυβέρνηση της χώρας. Πολλοί διαπιστώνουν (και δικαίως) μιμητικές ομοιότητες στη στρατηγική που ακολουθεί ο κ. Τσίπρας, με εκείνη του Α. Παπανδρέου στην πορεία του ΠΑΣΟΚ προς την εξουσία. Και κατά κάποιον τρόπο δέχονται τη δυνατότητα του ΣΥΡΙΖΑ να μετεξελιχθεί σε ενιαίο κόμμα και συγχρόνως να αποβάλει την ακραία ρητορική του, από τη θέση του κυβερνώντος ή του συγκυβερνώντος. Ας μη σταθούμε στο πόσο στοίχισε (και στοιχίζει) στη χώρα αυτή η μετεξέλιξη (υπερδεκαετούς διάρκειας) του ΠΑΣΟΚ, από τον θώκο της εξουσίας. Ας αναφερθούμε στις διαφορές μεταξύ των δύο εποχών, που ήδη απέχουν πέραν της 30ετίας, οι οποίες δεν είναι απλώς τεράστιες, αλλά τρομάζουν στο ενδεχόμενο επανάληψης.
Ο Α.Π. ανέλαβε να διαχειρισθεί μια οικονομία που ορθοποδούσε, η οποία του παρείχε τη δυνατότητα να την εκμεταλλευθεί κομματικά και σε βάθος χρόνου να την υπερχρεώσει. Αντίθετα, ο κ. Τσίπρας θα αναλάβει μια χρεοκοπημένη οικονομία, με μηδενική δυνατότητα παροχών και με την πρόσθετη αξίωση να την ανορθώσει. Ο Α.Π. εμφανίσθηκε ως Σπάρτακος και απελευθερωτής μια μεγάλης μερίδας Ελλήνων πολιτών, οι οποίοι, δικαίως ή αδίκως, ένιωθαν κοινωνικά αδικημένοι και πολιτικά κατατρεγμένοι. Κατά τα 32 χρόνια που διανύσαμε από την «Αλλαγή» του 1981, έως σήμερα, το ΠΑΣΟΚ διαχειρίσθηκε την εξουσία διπλάσιο διάστημα απ’ ό,τι η Ν.Δ. Επομένως, είχε την άνεση να ικανοποιήσει όλους τους αδικημένους και κατατρεγμένους, επιπλέον δε να δημιουργήσει μια νέα τάξη «προνομιούχων», τους οποίους, σήμερα, όλοι γνωρίζουμε. Ο κ. Τσίπρας ποιους καλείται να εμπνεύσει και να συσπειρώσει; Θύματα των Μνημονίων είναι όλοι οι Ελληνες. Συγχρόνως, όμως, βδελυσσόμαστε όλες τις πολιτικές και τα απόβλητά τους, που συνέπραξαν στο σημερινό μας κατάντημα. Αυτά σπεύδουν, τώρα, να βρουν έκφραση και κομματική στέγη στον ΣΥΡΙΖΑ. Εννοούμε τη σαπίλα των γνωστών κομματοσυνδικαλιστών και των κοινωνικών παρασίτων, που ήδη αποτελούν μια νέα νομενκλατούρα μεταξύ των «συνιστωσών».
Τέλος, ως προς το αρχηγικό εκτόπισμα του κ. Τσίπρα έναντι του Α.Π. Ο τελευταίος ενοποίησε βιαίως το κόμμα του, καταργώντας το 1975 την κεντρική του επιτροπή και διαγράφοντας τα 45 μέλη της… πλειοψηφίας της, που ανήκαν στη «Δημοκρατική Αμυνα». (Αποτελούσε, με το ΠΑΜ, «ισότιμη και συνιδρυτική κίνηση»). Συνεπώς, ο Α.Π. ανέλαβε την εξουσία το 1981 με όλα του τα στελέχη όχι απλώς πειθαρχημένα, αλλά διαπρύσιους κήρυκες του δόγματος Κατσιφάρα: «Αν δεν υπήρχε ο Ανδρέας, δεν θα μας ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας μας». Γι’ αυτό τρομάζουν οι διαφορές μεταξύ των δύο περιόδων. Αλλά και διότι στο καίριο ερώτημα πώς και με ποιους θα κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν απαντά ο κ. Τσίπρας. Είμαστε υποχρεωμένοι να απαντήσουμε εμείς.