H διαδρομή στην αποκλεισμένη Αθήνα, από τα γραφεία του Νέου Φαλήρου ώς το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, με την πρόσκληση του πρωθυπουργού ανά χείρας για την επίσημη τελετή έναρξης της Ελληνικής Προεδρίας του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ενωσης, πόση ώρα, λέτε, να μας πήρε; Ξεκινήσαμε την Τετάρτη στις 17.30, έπρεπε να φθάσουμε, το αργότερο, ώς τις 18.45, ώρα προσέλευσης του Προέδρου της Δημοκρατίας, γιατί μετά, απαγορεύεται η είσοδος στους αργοπορημένους… Την εικόνα και το κλίμα της αναστάτωσης του κυκλοφοριακού τα έζησαν οι Αθηναίοι και οι επισκέπτες μας, με το Κέντρο της Αθήνας από τη λεωφόρο Συγγρού, «Μετρό», έως και πέρα από την Ομόνοια, αποκλεισμένο με αστυνομικές δυνάμεις, γαλάζια φώτα, αξιωματικούς με γουόκι-τόκι στο χέρι και, παντού, όπου ακουμπά το μάτι, άνδρες με πολιτικά να παρακολουθούν τα πάντα. «Ωστε έχετε πρόσκληση;» μάς είπε, με ελαφρά, δικαιολογημένη ειρωνεία, αστυνομικός που βολόδερνε στους δρόμους από το πρωί και είχε ήδη σουρουπώσει. «Να τη δείξετε στο Μέγαρο, όταν φθάσετε». Και εννοούσε «αν φθάσετε απόψε…». Ακολουθήσαμε το ποτάμι των μποτιλιαρισμένων στην Καλλιρρόης, πήραμε παράδρομο κι ανεβήκαμε πάνω από τη λεωφόρο Βουλιαγμένης ώς το A΄ Νεκροταφείο. Ενα δρομάκι, χωρίς κόκκινη πλαστική κορδέλα, έδειξε τη διέξοδο, μας έβγαλε στην οδό Αρδηττού, και από εκεί στη Ρηγίλλης κι απέναντι στο Κολωνάκι. Παντού αυτοκίνητα που αγωνιούσαν να φτάσουν στον προορισμό τους, με παιδιά μέσα, μωρά, γέρους, αρρώστους, κι ούτε φανάρια να λειτουργούν, εφόσον «το πράσινο» δεν ίσχυε, μόνο η κόκκινη κορδέλα είχε τον λόγο. Κάποια στιγμή βρεθήκαμε ψηλά, κάτω από το Θέατρο του Λυκαβηττού, κι από εκεί, «δρόμο, δρομάκι τον καημό μου» φθάσαμε στο Ναυτικό Νοσοκομείο και μετά στο Μέγαρο, περασμένες πολύ οι 18.45.
Ευτυχώς, έως και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας άργησε, θα βρήκε κι αυτός εμπόδια στην Ηρώδου Αττικού, ή κάτι παρόμοιο. Να ‘ναι καλά ο Πρόεδρος Κάρολος Παπούλιας που, ύστερα από τέτοια πολιτική σταδιοδρομία, έχει μάθει να είναι ψύχραιμος. Ετσι, έφθασε στην είσοδο του Μεγάρου όπου περίμενε να τον υποδεχθεί ο πρόεδρος κ. Γιάννης Μάνος, ευτυχής και γελαστός, που το Μέγαρο ήταν και πάλι ολόφωτο, επίκεντρο μιας τόσο μεγάλης και σημαντικής εκδήλωσης, όπως είναι η επίσημη τελετή έναρξης της Ελληνικής Προεδρίας, με Μπαρόζο και Ρομπάι, αλλά και τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο και τον Αρχιεπίσκοπο κ.κ. Ιερώνυμο, παρόντες, να πλαισιώνουν τον Πρόεδρο κ. Κάρολο Παπούλια όταν τελείωσε το πρώτο μέρος με τις ομιλίες κάτω στη σκηνή της «Αίθουσας Λαμπράκη». Τότε η πρώτη σειρά της πλατείας ανέβηκε στο «θεωρείο 8» για το καλλιτεχνικό πρόγραμμα… Με το οποίο απογειώθηκε το κλίμα, όχι μόνον των ταινιών του Θόδωρου Αγγελόπουλου -με απόσπασμα από το «Ταξίδι στην αιωνιότητα», με χορευτικό από τη Λυρική και την ορχήστρα της, και τον εξαίρετο αρχιμουσικό κ. Αλέξανδρο Μυράτ να διευθύνει- αλλά της εθνικής μας περηφάνιας, όταν βγήκαν στη σκηνή οι μεγάλοι τραγουδιστές. H Μαρία Φαραντούρη με τη μεγάλη φωνή που ανεβαίνει όλες τις σκάλες της ερμηνευτικής τέλειας απόδοσης, είτε τραγουδά σε στάδια και γήπεδα Μίκη Θεοδωράκη, για αγώνες και ιδανικά, είτε Μάνο Χατζιδάκι «Κοιμήσου, Περσεφόνη, στην αγκαλιά της γης», ποίηση Γκάτσου, είτε Μανώλη Αναγνωστάκη «Δρόμοι παλιοί π’ αγάπησα και μίσησα» σε μουσική Θεοδωράκη. Μαζί της, και μόνος του, τραγούδησε απλά, ελληνικά, αντρίκεια, όπως εκείνος ξέρει, ο Μανώλης Μητσιάς. Και οι δύο μαζί, σε ποίηση Γιώργου Σεφέρη «Λίγο ακόμα να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα» με την αίθουσα να πάλλεται από ενθουσιασμό στο χειροκρότημα. Το ίδιο έγινε με το τραγούδι του Σταύρου Ξαρχάκου, στίχοι Νίκου Γκάτσου «Θά ‘ρθει άσπρη μέρα και για μας», που ήταν το αγαπημένο του Αριστοτέλη Ωνάση(!) ενώ στο τραγούδι του Θεοδωράκη, ποίηση Ελύτη «Μη, παρακαλώ σας, μη λησμονάτε τη χώρα μου» όλη η αίθουσα ενώθηκε με τις μεγαλειώδεις φωνές τους στην έκκληση. O Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος κρατούσε τον ρυθμό με παλαμάκια, όπως και η γλυκιά Γεωργία Σαμαρά, και στα θεωρεία, όρθιοι, πρέσβεις, καθηγητές, άνθρωποι των Γραμμάτων, όπως ο Δεληβοριάς και η Αιμιλία και ο Μαρίνος Γερουλάνος του Μουσείου Μπενάκη, έστελναν φωναχτά συγχαρητήρια στη Μαρία και στον Μητσιά. Ολων των εποχών τραγουδιστές, που ξέρουν πότε να αποσύρονται και πότε να χαρίζουν πάλι σε εμάς τα πλούσια δώρα της φωνής και του ήθους τους!
Ευχαριστούμε, Μαρία Φαραντούρη και Μανώλη Μητσιά, αλλά και Ελένη Καραΐνδρου για τη μουσική σου, που ‘φερε πάλι, για λίγο κοντά μας, τον μεγάλο, και τόσο πρόωρα απόντα, Θόδωρο Αγγελόπουλο. Το καλλιτεχνικό πρόγραμμα που ανέλαβε το υπουργείο Εξωτερικών και η ειδική σύμβουλος για τα πολιτιστικά κ. Σοφία Χηνιάδου – Καμπάνη, ήταν το σύνθημα ν’ ανοίξει λευκό πανί, σε ούριο άνεμο, το Καραβάκι της Ελπίδας, χωρίς όμως ν’ αφήσουμε κατά μέρος τη βαρκούλα με το κουπί. Σημασία έχει να φθάσουμε σε γαλήνιο λιμάνι, όλοι μαζί. Γιατί με νομπελίστες ποιητές και συνθέτες ιδιοφυΐες αγγίξαμε φλέβα και στους τεχνοκράτες Ευρωπαίους, που, όπως ήδη γράψαμε, το πήραν το μήνυμα. Εχει καιρό μπροστά της η Ελληνική Προεδρία. Ξεκίνησε καλά, με το δεξί (ας μου το συγχωρήσουν οι απόντες της αντιπολίτευσης). Κάπου θα συναντηθούν και οι δύο πλευρές, και ίσως τα βρουν – το «πότε» είναι θέμα σύνεσης και ρεαλισμού. H κάλπη περιμένει…