Αν ένας φίλος που ζει στο εξωτερικό και δεν παρακολουθεί τις εξελίξεις στην Ελλάδα μου ζητούσε να του δώσω το στίγμα της κατάστασης με δέκα λέξεις, θα του απαντούσα με μία μόνον: «στασιμότητα». Το μόνο που συμβαίνει, εδώ και κάποιους μήνες στη χώρα είναι ότι δεν συμβαίνει τίποτε. Στασιμότητα στη μεταρρυθμιστική προσπάθεια της κυβέρνησης, στασιμότητα στην αντιμετώπιση των εσωτερικών αντιφάσεων του ΣΥΡΙΖΑ, στασιμότητα παντού, ακόμη και στις δημοσκοπήσεις. Για τον λόγο αυτό και τα ευρήματά τους δεν εκπλήσσουν πλέον κανέναν: βλέπουμε τον ΣΥΡΙΖΑ να προηγείται ελάχιστα, χωρίς τη δυναμική όμως που θα μπορούσε να οδηγήσει στην αυτοδυναμία, τη Χρυσή Αυγή να παγιώνει τη θέση της ως τρίτη πολιτική δύναμη, το ΚΚΕ να παρουσιάζει αξιοσημείωτη αντοχή στον χρόνο (πράγμα πολύ φυσιολογικό για ένα απολίθωμα…), ενώ ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΑΝΕΛ κινούνται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Το μοναδικό καινούργιο στοιχείο που προκύπτει από τις τελευταίες μετρήσεις είναι το ισχυρό ποσοστό όσων επιθυμούν οικουμενική κυβέρνηση: 44% στη μέτρηση του Ερευνητικού Ινστιτούτου του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, 58% στην έρευνα της Metron Analysis. Θεωρητικά, είναι λογικό να αποκτά ενδιαφέρον η δυνατότητα κυβερνητικής συνεργασίας Δεξιάς και Αριστεράς, εφόσον μάλιστα την ίδια ώρα προβάλλει ολοένα απειλητικότερο το ενδεχόμενο της ακυβερνησίας. Επίσης, δε, είναι απολύτως θεμιτή από πλευράς των οργανισμών που διεξάγουν τις έρευνες η προσπάθειά τους να τις ζωντανέψουν διερευνώντας νέες τάσεις.
Στην πράξη, όμως, τα ενισχυμένα ποσοστά που καταγράφονται υπέρ της οικουμενικής κυβέρνησης δεν σημαίνουν τίποτε μέσα στο πλαίσιο της πραγματικότητας· εκτός ίσως από την έμμεση αναγνώριση του φόβου της ακυβερνησίας. «Θα θέλατε οι άνθρωποι γενικώς να συνεννοούνται και να συνεργάζονται αρμονικά;» – θα μπορούσε θαυμάσια να έχει διατυπωθεί και με αυτόν τον τρόπο η ερώτηση. Ναι, θα θέλαμε. Ποιος δεν θα ήθελε; Οταν όμως βλέπουμε τις συναφείς δυνάμεις της Κεντροαριστεράς να αδυνατούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους, με αποτέλεσμα να επιλέγουν τον δρόμο της εξάλειψης κατά μόνας, η επιθυμία μιας οικουμενικής κυβέρνησης δεν έχει μεγαλύτερη αξία από μία ευχή, όσο υψηλό και αν είναι το ποσοστό που σημειώνει στις έρευνες της κοινής γνώμης. Περισσότερο εφικτή θα έλεγα ότι φαντάζει η εφαρμογή της αντικαπνιστικής νομοθεσίας στους δημόσιους χώρους.
Το έχουμε, βέβαια, στο αίμα μας να μεγαλοπιανόμαστε και, ενώ αποτυγχάνουμε στα βασικά, εμείς απτόητοι να θέτουμε ακόμη πιο φιλόδοξους στόχους. Αλλά για να αποφύγουμε περιττές απογοητεύσεις, θα ήταν φρονιμότερο να γυρίσουμε πλευρό, μήπως τουλάχιστον δούμε κάποιο άλλο όνειρο, που να έχει μεγαλύτερη σχέση με την πραγματικότητα…
Διεθνής Ακαδημία
«Εν μέρει για να εξακριβώσω μια εποχή, εν μέρει και την ώρα να περάσω», που λέει ο ποιητής, αναζήτησα το προεδρικό διάταγμα του 2006 βάσει του οποίου ιδρύθηκε η «Διεθνής Ακαδημία Ελευθερίας», για τον λόγο ότι περιλαμβάνεται στους είκοσι έναν υπό κατάργηση οργανισμούς του Δημοσίου. Να δω κιόλας τι είναι αυτό που θα στερηθούμε, εξαιτίας του τρισκατάρατου Μνημονίου…
Είναι στ’ αλήθεια αξιοθαύμαστο με πόση λεπτομέρεια περιγράφονται οι σκοποί της εν λόγω Διεθνούς Ακαδημίας. Θα μελετά το φαινόμενο της ελευθερίας από θεσμικής, φιλοσοφικής, ιστορικής, ιατρικής, επιστημολογικής, κοινωνικής, αλλά «και κάθε άλλης πλευράς», όπως επισημαίνεται. (Μηδέ της ερωτικής εξαιρουμένης, υποθέτω…) Θα συνεργάζεται με πανεπιστήμια, διεθνείς οργανισμούς, φιλοσόφους και επιστήμονες. Θα διοργανώνει συνέδρια και ποικίλες εκπαιδευτικές δράσεις. Θα δημιουργήσει μόνιμο συνεδριακό κέντρο, αλλά και βιβλιοθήκη, φωνοθήκη, φωτογραφιοθήκη, ταινιοθήκη με θέμα την ελευθερία. Και αυτά μόνο για αρχή. Διότι σε δεύτερο στάδιο, οι σκοποί της περιλαμβάνουν τη δημιουργία διεθνούς μουσείου ελευθερίας των λαών, τη χορήγηση υποτροφιών, την καθιέρωση διεθνών πολιτιστικών και αθλητικών εκδηλώσεων (τα «Ελευθέρια»), την απονομή διεθνών βραβείων ελευθερίας και, τέλος, την ανέγερση, έπειτα από διεθνή διαγωνισμό, αγάλματος της ελευθερίας. Σημειωτέον, δε, ότι όλα αυτά τα ωραία θα συνέβαιναν… στο Μεσολόγγι.
Οσο για τη σχολαστικότητα με την οποία ορίζονται οι κανόνες που θα διέπουν την εσωτερική λειτουργία της Ακαδημίας, αυτή εντυπωσιάζει. Τα τακτικά μέλη θα φέρουν τον τίτλο «Ακαδημαϊκός της Διεθνούς Ακαδημίας Ελευθερίας», αλλά θα έχει και αντεπιστέλλοντα και επίτιμα μέλη. Θα έχει ολομέλεια, σύγκλητο, πρόεδρο, αντιπρόεδρο και γενικό γραμματέα. Θα διαθέτει βιβλίο πρωτοκόλλου αλληλογραφίας, βιβλίο πρακτικών συνεδριάσεων της ολομελείας, βιβλίο πρακτικών της Συγκλήτου, βιβλίο λογιστικής παρακολούθησης, βιβλίο μητρώου μελών, βιβλίο μητρώου υποτρόφων, βιβλίο χορήγησης βραβείων και οικονομικών ενισχύσεων, αλλά και όποιο άλλο βιβλίο-μητρώο κρίνεται απαραίτητο για την επίτευξη των σκοπών της.
Αν αναρωτιέστε με τι λεφτά σχεδιάζονταν αυτά τα ωραία και μεγάλα, στο άρθρο 10 ορίζονται καταλεπτώς οι πόροι της Διεθνούς Ακαδημίας: επιχορηγήσεις από την Ευρωπαϊκή Ενωση, κράτη, διεθνείς οργανισμούς, χορηγίες της τοπικής αυτοδιοίκησης, αλλά και πάσης φύσεως δωρεές, κληρονομιές, κληροδοσίες. Στο σημείο αυτό, ο αναγνώστης του προεδρικού διατάγματος αρχίζει να υποψιάζεται το παραμύθι. Να υποψιάζεται, δηλαδή, ότι γι’ αυτά τα μεγαλεπήβολα σχέδια ποτέ δεν υπήρχε ούτε ευρώ. Με όλο τον σεβασμό στην Ιερά Πόλη του Μεσολογγίου, επρόκειτο για μια ακαδημία «μαϊμού», ο πραγματικός σκοπός της οποίας ήταν η κολακεία των ιερών ψηφοφόρων του Μεσολογγίου και των απλών ψηφοφόρων της Αιτωλοακαρνανίας. Ενα σχέδιο που έμεινε στα χαρτιά, διότι εξ αρχής αυτός ήταν ο προορισμός του. Συνεπώς, ποιον κοροϊδεύουμε όταν καταργούμε αυτό που ποτέ δεν υπήρξε;