Ενα τμήμα των φιλοδραχμικών δυνάμεων, δεξιών και αριστερών, λέει μια αλήθεια που καλό είναι να την εμπεδώσουμε: ακόμη και αν τελειώσει το Μνημόνιο και φύγει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο από τον ρόλο του αρχιεπιθεωρητή, δεν υπάρχει περίπτωση να μη συνεχισθεί η αυστηρή δημοσιονομική επιτήρηση της Ελλάδας.
Οι λόγοι είναι πολλοί. Εχουν να κάνουν με το τι πιστεύουν οι σκληροί βόρειοι εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση για το πολιτικό μας σύστημα και τον τρόπο λειτουργίας του, αλλά και για την ευρύτερη ελίτ της χώρας. Παρά τις μεγάλες προσπάθειες που έχουν καταβάλει η Ελλάδα και οι Ελληνες, το έλλειμμα εμπιστοσύνης απέναντί μας δεν έχει γεφυρωθεί. Το στερεότυπο που παραμένει ζωντανό βασίζεται στην πρόβλεψη πως «αυτοί μόλις βγουν από την επιτήρηση, θα κάνουν τα ίδια που έκαναν οι προκάτοχοί τους». Αδικο; Ενδεχομένως άστοχο; Μπορεί. Αυτή όμως είναι η εικόνα που έχουν σχηματίσει για εμάς τους Ελληνες.
Πέραν τούτου όμως, όλη πλέον η Ευρωζώνη πηγαίνει ήδη σε πιο αυστηρούς μηχανισμούς επιτήρησης και σε ό,τι αφορά τη δημοσιονομική πολιτική κάθε κράτους-μέλους και σε ό,τι αφορά τις τράπεζες. Η κατάσταση της «μειωμένης κυριαρχίας» σε αυτούς τους τομείς θεωρείται λίγο πολύ δεδομένη.
Οσοι, λοιπόν, υποστηρίζουν την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη δεν θα πρέπει να έχουν ψευδαισθήσεις ή και εάν τις έχουν, να απαλλαγούν από αυτές. Μπορεί να αλλάξει το μείγμα πολιτικής, να βοηθηθεί η ανάπτυξη στην Ελλάδα ή να μειωθεί αισθητά το ελληνικό χρέος. Για να γίνουν όμως όλα αυτά, από οιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση, η Ελλάδα θα συνεχίσει να φοράει για καιρό τον «ζουρλομανδύα» της αυστηρής επιτήρησης.
Οποιος φαντάζεται ότι μπορεί να έχει και τον σκύλο χορτάτο και την πίτα ολόκληρη καλά θα κάνει να μην ξεγελάει ούτε τον εαυτό του ούτε -το κυριότερο- τον κόσμο. Η Ελλάδα χωρίς επιτήρηση θα είναι η Ελλάδα εκτός ευρώ.
Χωρίς «ζουρλομανδύα», αλλά στο «τρελάδικο» της απομόνωσης και της απόλυτης κατάρρευσης με ό,τι αυτή θα συνεπάγεται.