Οι «πέντε», οι άλλοι κι εμείς

Οι «πέντε», οι άλλοι κι εμείς

2' 6" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Σε μια χώρα όπου όλοι μιλούν για τα δεινά που της έχουν προκαλέσει ο κομματισμός και η επιλογή αρχόντων (πάσης φύσεως) με βάση τις κομματικές παρωπίδες των πολιτών και τις ρουσφετολογικές υποσχέσεις, σε μια χώρα όπου οι πολιτικοί έχουν απαξιωθεί, οι πολίτες οφείλουν να έχουν οξυμένες κεραίες δυσπιστίας απέναντι σε όσους δηλώνουν «ανεξάρτητοι». Είναι κάτι αναμενόμενο, που επιτρέπει εύκολους αφορισμούς.

Ενόψει των αυτοδιοικητικών εκλογών, κυριότερη έκφανση δυσπιστίας είναι οι αντιδράσεις που παρατηρούνται απέναντι στους δημάρχους της «Πρωτοβουλίας των πέντε», όπως έχει ονομαστεί. Πρόκειται για τους δημάρχους πέντε μεγάλων πόλεων της χώρας, δηλαδή, Αθήνας Γιώργο Καμίνη, Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη, Πάτρας Γιάννη Δημαρά, Ιωαννίνων Φίλιππο Φίλιο και Βόλου Πάνο Σκοτινιώτη.

Με βάση τις –εδώ και καιρό– δηλώσεις τους, οι πέντε συμμάχησαν για να «αντιπαρατεθούν στην ακινησία, την αντιμεταρρύθμιση, τη συντήρηση και την πόλωση». Στο ίδιο πλαίσιο, επισημαίνουν σε κάθε τόνο ότι επιθυμούν την απαγκίστρωση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης από τον κομματικό και κρατικό εναγκαλισμό, και την αναζήτηση του ρόλου που πρέπει να διαδραματίσει αυτή στην ανασυγκρότηση της χώρας. Πρόκειται για πολύ σύνθετα ζητήματα, για τα οποία απαιτείται επεξεργασμένη, πολυπρισματική και όχι μονοδιάστατη αντιμετώπιση. Ταυτόχρονα βέβαια, αποτελούν αμιγώς πολιτικά ζητήματα, τα οποία θα πρέπει να πάψουμε να τα βλέπουμε μέσα από κομματικές παρωπίδες, εάν επιθυμούμε την έξοδο της Ελλάδας από το τέλμα. Δυστυχώς, όμως, στην Ελλάδα οι κομματικοί μηχανισμοί χρησιμοποιούν την Τοπική Αυτοδιοίκηση και για καταγραφή της δικής τους δυναμικής στην κεντρική πολιτική σκηνή. Κάτι που θα συμβεί και στις προσεχείς εκλογές. Ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο η «Πρωτοβουλία των πέντε» προκαλεί εύλογες σκέψεις ότι οι πέντε επιθυμούν να βάλουν το στίγμα τους στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Σημασία, λοιπόν, έχει η στάση των πολιτών απέναντι στους δημοτικούς υποψηφίους (με ή χωρίς χρίσμα). Για παράδειγμα, ως προς εκείνους με κομματικό χρίσμα, ορθό είναι οι πολίτες να αναρωτιούνται τι θα προσφέρει το «μητρικό» κόμμα στην πόλη εάν ο υποψήφιος εκλεγεί. Προσλήψεις, έργα; Ταυτόχρονα, ορθό είναι οι πολίτες να αναρωτιούνται για ποιο λόγο ένας υποψήφιος δηλώνει ανεξάρτητος. Μήπως γιατί κάτι τέτοιο είναι του συρμού και προσιδεάζει στον χαρακτήρα των αυτοδιοικητικών εκλογών; Μήπως διότι είναι κομματικός «αντάρτης», επειδή θύμωσε με το κόμμα του; Ή μήπως διότι κρίνει ότι δεν είναι μόνο «γαλάζιες» ή «ροζ» λύσεις και η ανάπτυξη μιας πόλης έρχεται μόνο μέσω της πολυπρισματικής αντιμετώπισης των προβλημάτων της.

Για να γίνει ένα βήμα μπροστά, οφείλουμε να ξεπεράσουμε τους εύκολους αφορισμούς και να θέσουμε σύνθετα κριτήρια στην αναζήτηση λύσεων. Το σίγουρο είναι ότι, όταν ρωτάμε τους υποψηφίους μόνο τι κόμμα ψηφίζουν, υποδηλώνουμε τη δική μας ανάγκη να γαντζωθούμε στις παραδοσιακές κομματικές πρακτικές, τις οποίες κατηγορούμε για την κατάντια της Ελλάδας.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή