«Λεκτική προσβολή λόγω φύλου» και σεξιστικές συμπεριφορές κατήγγειλαν προ ημερών στην Επιτροπή Ισότητας της Βουλής γυναίκες βουλευτές. «Δεν νοείται το γυναικείο δυναμικό της Βουλής να δέχεται σεξιστικές επιθέσεις από κοινοβουλευτικούς συναδέλφους» είπαν και ζήτησαν παρέμβαση της Επιτροπής Δεοντολογίας. Δυόμισι μήνες νωρίτερα ο σύλλογος Υπαλλήλων της Γ.Γ. Ισότητας των Φύλων είχε μιλήσει για «πόλεμο» που έχουν κηρύξει πολιτικοί σε γυναίκες μέλη του Κοινοβουλίου -62 στους 300-, για «απαξιωτικές συμπεριφορές» που απορρέουν «από ταπεινά ελατήρια διακρίσεων».
Πράγματι, χαρακτηρισμοί όπως «γλωσσού», «τρελή», «πολυφορεμένο ταγιέρ», «ταγάρι», φράσεις όπως «σιγά την καλτσοδέτα» ή «πολύ μεγάλο πολιτικό πρόσωπο» (σ.σ. η «καλτσοδέτα»), κ.ά. όχι μόνο δίνουν μαθήματα αγένειας και χαμηλής αισθητικής, αλλά και αναπαράγουν τον στερεοτυπικό σεξισμό που εκδηλώνεται ευρέως και εκτός Βουλής – μία στις δύο γυναίκες υφίσταται λεκτική και ψυχολογική βία από άρρενες, σύμφωνα με έρευνες. Και συνήθως η γυναίκα θεωρείται υπεύθυνη για την απαξιωτική αντιμετώπιση, αφού κατά ένα τρόπο… αυτή την προκάλεσε (δυστυχώς, στη βία κατά των γυναικών υπόλογο θεωρείται συχνά το θύμα).
Ο σεξισμός δεν είναι μια ασήμαντη κοινωνική έκφανση. Είναι σύμπτωμα της υποβόσκουσας κουλτούρας της διάκρισης των φύλων και της υποτίμησης των γυναικών, οι οποίες, για υπολογίσιμη μερίδα ανδρών, παραμένουν αφερέγγυες, κουτές, ακαλλιέργητες, όταν δεν είναι πονηρές, συμφεροντολόγες, δόλιες.
Βουλή και κοινωνία είναι σε σχέση συγκοινωνούντων δοχείων. Μπορεί ο πολίτης να προσπέφτει στον βουλευτή, που θα αγωνιστεί για τα συμφέροντά του, και να τον τοποθετεί κλίμακες υψηλά, όμως σε επίπεδο προκαταλήψεων, νοοτροπίας, αγωγής συχνά είναι δύσκολο να πει κανείς ποιος είναι ανώτερος, ο ψηφοφόρος ή ο εκπρόσωπός του. Το βέβαιο είναι ότι εάν υπάρχει πρόβλημα ήθους, παιδείας, κοινωνικής συμπεριφοράς από τη μία πλευρά, θα υπάρχει αδιαμφισβήτητα και από την άλλη. Εάν απουσιάζει ο νηφάλιος διάλογος με ανταλλαγή επιχειρημάτων, η τεκμηριωμένη, όχι εμπαθής και αλλοπρόσαλλη κριτική στο βουλευτήριο, θα λείπει και από το εντευκτήριο. Και αν είναι φαινόμενα συνήθη μέσα στο Κοινοβούλιο η αμετροέπεια, οι προπηλακισμοί, οι ακοσμίες, οι σκαιότητες μεταξύ των λαϊκών αντιπροσώπων μας, θα είναι και κατά των γυναικών. Μόνο που όταν ο αποδέκτης είναι γυναίκα, οι χυδαιότητες που εκτοξεύουν οι κακοήθεις και αγροίκοι πατέρες του έθνους, έχουν επιπρόσθετο, ιδιάζον βάρος, καθώς πλήττουν όχι έναν αντίπαλο αλλά σύσσωμο το γυναικείο φύλο.
Τα τελευταία 30 χρόνια έχουν γίνει σε επίπεδο νοοτροπίας ανεπαίσθητες αλλαγές και γι’ αυτό ευθύνονται τόσο τα πατριαρχικά κατάλοιπα, όσο και η στάση ορισμένων γυναικών, που γίνονται οι ίδιες συνεργοί στην ανδροκρατία, αποδεχόμενες ότι το φύλο είναι ένα σταθερό και προκαθορισμένο χαρακτηριστικό του ατόμου. Ενώ δεν είναι. Οι ιδιότητες της γυναίκας και του άντρα δεν προκύπτουν αβίαστα από το γένος τους… Μόνο πάνω σε αυτή βάση μπορεί να καλλιεργηθεί η αυτονομία της συνείδησης και η αναγνώριση της αυτονομίας των άλλων συνειδήσεων που αποτελούν τα αναγκαία στοιχεία για το επόμενο ιστορικό βήμα. Ανάμεσα στον συμφυρμό του παρελθόντος και στο ακατοίκητο μέλλον, ο αγώνας για ισότητα -και των φύλων- θα έπρεπε να είναι το παρόν.