Η πρόταση ή το «σενάριο» σχηματισμού κυβερνήσεως Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ ηχεί εξωπραγματική, παρά το γεγονός ότι οι κατηγορηματικές διαψεύσεις πείθουν ελάχιστα, καθώς τα κόμματα εξουσίας κινούνται στον αστερισμό της αενάου μεταλλάξεως. Εως τον Μάιο του 2010 ουδείς μπορούσε να διανοηθεί κυβέρνηση συνεργασίας της Ν.Δ. με το ΠΑΣΟΚ. Το χάσμα μεταξύ των δύο κομμάτων -στο επίπεδο των πολιτών- φαινόταν αγεφύρωτο και όμως επετεύχθη η άβολη συνύπαρξη παρά τις κακοφωνίες – πρωτίστως λόγω του αισθήματος ανασφάλειας και πανικού που διακατέχει τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελο Βενιζέλο.
Αυτό που δεν ομολογείται δημοσίως, βέβαια, είναι ότι η προώθηση του «σεναρίου» προϋποθέτει την απομάκρυνση του κ. Αντώνη Σαμαρά από την πρωθυπουργία και την ηγεσία της Ν.Δ. Ωστόσο, μόνον αφελείς μπορεί να αναμένουν ότι ο κ. Σαμαράς θα εξαναγκασθεί σε παραίτηση όπως ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, όταν αντιμετώπισε την κατακραυγή μιας οργανωμένης ομάδος βουλευτών. Δεν είναι στη φύση του.
Παρέλκει ασφαλώς να επισημανθεί ότι ουδέν εχέφρον στέλεχος της Ν.Δ. θα ήταν διατεθειμένο να αναλάβει την πρωθυπουργία στην παρούσα φάση. Και όσον αφορά το ανώτατο «οικονομικό κατεστημένο» που διαπλέκεται με την πολιτική, δεν έχει λόγο να διακινδυνεύσει οτιδήποτε σε αυτήν τη φάση· ούτως ή άλλως βρίσκεται στο στόχαστρο ισχυρών παραγόντων του εξωτερικού και δεν πιστεύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα σπεύσει προς διάσωσή του.
Κυβερνητική αλλαγή ενδεχομένως θα επέλθει μόνον εάν το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών είναι συντριπτικό για τα κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού, και ασφαλώς έπειτα από προσφυγή στις κάλπες για την ανάδειξη νέας Βουλής. Εάν στις εθνικές εκλογές αναδειχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, τότε αναπόφευκτα θα υπάρξει αλλαγή της ηγεσίας της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ ή διάσπασή τους. Αλλά απέχουμε τουλάχιστον πέντε μήνες από ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Το πρόβλημα είναι ότι η χώρα έχει εισέλθει σε παρατεταμένη ρευστότητα και αστάθεια και η πολιτική καθίσταται διαρκώς και πιο ανορθολογική. Νουθεσίες προς το πολιτικό σύστημα δεν έχουν πλέον κανένα νόημα. Νοσταλγοί μιας άλλης τάξεως πραγμάτων αναζητούν στο υπάρχον χάος ένα νέο Αλέξανδρο Παπάγο, που θα συνένωνε τις σπαρασσόμενες πολιτικές δυνάμεις διά την σωτηρίαν της Ελλάδος. Αναγνωρίζοντας το γνήσιο ενδιαφέρον τους θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι ματαιοπονούν.
Αλλες ήταν οι εποχές που αναδείκνυαν πολιτικούς μεγέθους και διαμετρήματος μεγάλου. Στην Ελλάδα, η πρωτοβουλία εξόδου από μείζονες πολιτικές κρίσεις προερχόταν από τη μοναρχία, που όμως κατελύθη. Στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ το έλλειμμα πολιτικής ηγεσίας είναι τραγικό.
Η «σιδηρά καγκελάριος» της Γερμανίας ως μέλος της κυβερνήσεως του Χέλμουτ Κολ έβαλε τα κλάματα όταν εδέχθη κριτική στη διάρκεια υπουργικού συμβουλίου. Διερωτάται κανείς εάν η σημερινή κ. Αγκελα Μέρκελ είναι αποτέλεσμα ολικής μεταλλάξεως ή εάν η ισχύς της απορρέει από το πανίσχυρο γερμανικό κατεστημένο το οποίο εκφράζει εξομαλύνοντας τις αντιθέσεις του. Μάλλον το δεύτερο συμβαίνει.
Στην Ελλάδα το πρόβλημα είναι ακριβώς η έλλειψη κατεστημένου της οποιασδήποτε μορφής. Κάποιοι υποδύονται την ηγέτιδα τάξη της χώρας, αλλά επί της ουσίας πρόκειται μάλλον για φυλάρχους. Αντανάκλαση αυτού του γεγονότος αποτελεί και το πολιτικό μας σύστημα.