Ο Αλέν Μπαντιού είναι φιλόσοφος. Την περασμένη εβδομάδα μίλησε στην αίθουσα του Γαλλικού Ινστιτούτου ενώπιον πολυπληθούς κοινού. Δικαιολογημένα εντυπωσιασμένος, αφού στην πατρίδα του σπανίως βρίσκει τέτοια και τόση ανταπόκριση, απεφάνθη πως οι Ελληνες είναι λαός ιδιαίτερα προβληματισμένος. Και βέβαια, ως ιδιαίτερα προβληματισμένος, είναι κατά το μάλλον ή ήττον βέβαιον ότι κάτι καινούργιο θα βγάλει στον πνευματικό ορίζοντα του κόσμου. Μέχρι να τα καταφέρουμε εμείς, το δύσκολο έργο έχει αναλάβει να το φέρει εις πέρας ο ίδιος. Ως εκ τούτου ξαναγράφει την «Πολιτεία» του Πλάτωνος – καιρός ήταν ύστερα από τόσους αιώνες κάποιος να τη φρεσκάρει λίγο. Το αποφάσισε, αφού, όπως λέει ο ίδιος, όχι μόνον αισθάνεται σύγχρονος του αρχαίου φιλοσόφου, αλλά και ο ιδρυτής της Ακαδημίας αισθανόταν, σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, σύγχρονος του Μπαντιού. Ενα σύντομο παράθεμα από την ανανεωμένη «Πολιτεία» θα σας πείσει για του λόγου το αληθές:
«Ο δημοκρατικός άνθρωπος δεν ζει παρά μόνο στο καθαρό παρόν, καθιστώντας νόμο μόνο την επιθυμία που παρέρχεται. Σήμερα το πρόγραμμά του περιλαμβάνει λουκούλλειο γεύμα συνοδευόμενο με κρασοκατάνυξη, αύριο θα αφοσιωθεί αποκλειστικά στον Βούδα, στην ασκητική νηστεία, στο καθαρό νερό και την αειφόρο ανάπτυξη. Τη Δευτέρα θα ξαναβρεί τη φόρμα του ποδηλατώντας για ώρες πάνω σε ένα ποδήλατο δωματίου…» (Από τον τόμο «Πού πηγαίνει η δημοκρατία», εκδ. Πατάκη). Δεδομένου ότι ο Πλάτων δεν γνώριζε την ύπαρξη των ποδηλάτων δωματίου, είναι ευτυχές το γεγονός ότι ο σύγχρονος φιλόσοφος κάλυψε το μεγάλο αυτό κενό του έργου του. Επίσης, όπως επεσήμανε ο ίδιος, προκειμένου να δώσει και κάποιον φιλικό προς το γυναικείο αναγνωστικό κοινό τόνο στο έργο του, στα πρόσωπα που συμμετέχουν στον διάλογο πρόσθεσε και μία γυναίκα, την Αμάντα. Μη με ρωτήσετε γιατί την Αμάντα τη λένε Αμάντα. Στο κάτω κάτω γιατί τη Διοτίμα τη λένε Διοτίμα και όχι Ζιλιέτ; Η φιλοσοφία εξάλλου υπάρχει για να θέτει προβλήματα και όχι για να δίνει έτοιμες απαντήσεις. Οπως πληροφορούμεθα δε, το έργο θα γίνει σενάριο το οποίο με τη σειρά του θα γίνει ταινία από το Χόλιγουντ – διόλου περίεργο.
Το ποδήλατο δωματίου δεν είναι η μόνη πρωτότυπη ιδέα που ενεργοποιείται για να εκσυγχρονίσει την πλατωνική σκέψη. Υπάρχει και η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, την οποία ο Πλάτων μπορεί να μη γνώριζε, κατά τον Μπαντιού όμως ήταν ορκισμένος εχθρός της. Ως εκ τούτου ο Μπαντιού, ως σύγχρονος Πλάτων, καταλήγει στο συμπέρασμα πως ο μόνος τρόπος για να παραμείνουμε αληθινοί δημοκράτες είναι να ξαναγίνουμε κομμουνιστές. Αυτό το «ξαναγίνουμε» έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, διότι προφανώς θεωρεί πως όσοι δεν υπήρξαν ποτέ κομμουνιστές δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ τους δημοκράτες. Διότι λησμόνησα να σας πω ότι ο Αλέν Μπαντιού, εκτός από σύγχρονος του Πλάτωνος, είναι και θαυμαστής της Καμπότζης του Πολ Ποτ. Και αν και είναι θαυμαστής της Καμπότζης και του κομμουνισμού, ο κ. Μπαντιού πιστεύει πως μόνον ένας Ντε Γκωλ μπορεί να σώσει την Ευρώπη – χαρά που πήρε ο μακαρίτης στρατηγός. Πώς συνδυάζονται όλα αυτά; Ελάτε τώρα. Μην κάνετε πως δεν καταλαβαίνετε. Ο Μπαντιού, κειμήλιο του Μάη του ’68, ελλείψει αριστερής πολιτικής σκέψης, παλεύει να εφεύρει μια αριστερή σκέψη και ψάχνει ο άνθρωπος ό,τι βρει πρόχειρο μπροστά του. Μαζί με άλλους ποπ διανοητές, όπως ο Σλάβοϊ ο Ζίζεκ, χρησιμοποιούνται ως διανοητικά γκάτζετ από τους εγχώριους διανοητές του ΣΥΡΙΖΑ. Η παρουσία του στα μέρη μας είχε και παρηγορητική λειτουργία. Αν μη τι άλλο, μας υπενθυμίζει ότι οι Πελεγρίνηδες δεν θάλλουν μόνον στις ακαλλιέργητες εκτάσεις της φτωχής πατρίδας μας. Κυκλοφορούν και αλλού, κι όπως ο δικός μας εκδικείται τον Καρτέσιο στη θεατρική σκηνή, έτσι και εκείνοι εκδικούνται τον Πλάτωνα γράφοντας συγγράμματα με μπακαλιάρους.