Η αλήθεια μπορεί να έχει πολλές μορφές, αλλά η πραγματικότητα είναι πάντα μία και όμοια με τον εαυτό της. Οσο και αν αυτό απογοητεύει εκείνους που θα περίμεναν από τη Ν.Δ. να επιχειρήσει την υπέρβαση και να στηρίξει τον Γιώργο Καμίνη στην Αθήνα (συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου σε αυτούς), η πραγματικότητα είναι ότι η Ν.Δ. έχει αποφασίσει να διεκδικήσει τον δήμο της πρωτεύουσας για τον εαυτό της.
Και τούτο για δύο λόγους. Ο πρώτος, επειδή θεωρεί ότι χωρίς δική της, αμιγώς δεξιά υποψηφιότητα, αφήνει μερίδα των ψηφοφόρων της στο έλεος του Ηλία Κασιδιάρη. Φόβος μάλλον υπερβολικός, δεδομένου ότι μιλούμε για την Α΄ Αθηνών, η οποία, όσο και αν έχει πληγεί από την κρίση και την αλλοπρόσαλλη φορολογική πολιτική της κυβέρνησης, δεν παύει να είναι η Α΄ Αθηνών ―που σημαίνει ότι, στον κόσμο της, ο αισθητικός παράγοντας διατηρεί κάποια ισχύ. Εντούτοις, τα αντεπιχειρήματα που θα μπορούσε να ορθώσει κάποιος ουδόλως αλλάζουν την κατάσταση. Από την ώρα που οι ιθύνοντες της Ν.Δ. έχουν παραδοθεί στον φόβο του Κασιδιάρη, η απειλή γίνεται πραγματική και διαμορφώνει τις αποφάσεις τους. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι η Ν.Δ. προσεγγίζει τις ευρωεκλογές με τέτοια ηττοπάθεια, ώστε κρίνει απαραίτητο να πετύχει όσες συμβολικές νίκες τής είναι δυνατόν, για να διασκεδάσει τις τελικές εντυπώσεις. Κατανοητό.
Οι μετρήσεις που διεξάγονται για λογαριασμό της Ν.Δ. δείχνουν την Ολγα Κεφαλογιάννη να προηγείται καθαρά και να ακολουθούν στις προτιμήσεις των νεοδημοκρατών ψηφοφόρων ο Νίκος Δένδιας και η Φωτεινή Πιπιλή. Ολοι το καταλαβαίνουν, με πρώτο τον πρωθυπουργό, ότι, παρά τις αστοχίες άλλων κρατικών μηχανισμών, ο Δένδιας κάνει εξαιρετική δουλειά στον τομέα της Δημόσιας Τάξης και μάλιστα υπό δυσμενέστατες συνθήκες. Λαμβανομένου υπ’ όψιν μάλιστα ότι για τη συγκεκριμένη κατηγορία ψηφοφόρων η δημόσια τάξη εντάσσεται στις προτεραιότητες, ο Δένδιας αποκλείεται ως υποψήφιος εκ των πραγμάτων. Δεν πας να λύσεις ένα πρόβλημα ανοίγοντας ένα καινούργιο ―ευτυχώς, η απελπισία δεν έχει φθάσει ακόμη στο σημείο αυτό. Οσο για τη Φωτεινή Πιπιλή, με την ευθύτητα που τη χαρακτηρίζει, το έχει αποκλείσει· και επειδή επίσης τη χαρακτηρίζει ο κοινός νους, προτείνει στο κόμμα της να στηρίξει «Μπουτάρηδες». (Πιο εύσχημος τρόπος να υποδείξει στήριξη του Γιώργου Καμίνη δεν υπάρχει, αλλά ποιος την ακούει…)
Ποιος μένει, λοιπόν; Η Ολγα Κεφαλογιάννη, η οποία, τουλάχιστον ώς την αρχή της εβδομάδας που διανύουμε, εφέρετο να είχε αρνηθεί την τιμή. Ο προφανής λόγος που την αποτρέπει είναι, υποθέτω, ο φόβος των ανοίκειων επιθέσεων που είναι αναμενόμενο ότι θα δεχθεί από τον Κασιδιάρη. Φόβος υπερτιμημένος, νομίζω, διότι η αξία των κατηγοριών είναι πάντοτε σχετική με το ποιόν εκείνου που τις εκτοξεύει. Αν η πρώτη σε σταυρούς βουλευτίνα της Α΄ Αθηνών ανησυχεί ότι θα δεχθεί επιθέσεις για το όνομα και την οικογενειακή της προέλευση, οι επιθέσεις εξουδετερώνονται επειδή θα τις απευθύνει ο Κασιδιάρης. Οχι μόνον επειδή εκείνοι στους οποίους ο Κασιδιάρης προκαλεί απέχθεια δεν κάθονται καν να ακούσουν τι λέει, αλλά και για τον λόγο ότι είναι αμφίβολο αν θα βρεθούν κάποιοι που θα τολμήσουν να επαναλάβουν κατηγορίες που χρησιμοποίησε πρώτη η Χρυσή Αυγή. Σε όλο αυτό, ας προστεθεί ότι μια γυναίκα η οποία βάλλεται γίνεται, κατά κανόνα, συμπαθής. Επ’ αυτού, ρωτήστε τη Ρένα Δούρου ―χρωστάει χάρη στον Κασιδιάρη που την περιέλουσε με εκείνο το ποτήρι νερό.
Η διεκδίκηση της δημαρχίας από την Ολγα Κεφαλογιάννη μπορεί να γίνει μια ευκαιρία για την ίδια: η ευκαιρία να κατακτήσει μια ακόμη καλύτερη θέση από αυτή που κατέχει σήμερα μέσα στη Ν.Δ., επειδή θα έχει διακινδυνεύσει, θέτοντας το γενικό συμφέρον της παράταξής της υπεράνω του στενά προσωπικού. Αλλά επειδή στη ζωή οι ευκαιρίες σπανίως παρουσιάζονται έτοιμες, θα πρέπει να είναι και η ίδια έτοιμη να τις δημιουργήσει. Είναι; Σύντομα θα φανεί. Επί του παρόντος, η αβεβαιότητα περί το πρόσωπο που θα αγωνιστεί για τη δημαρχία της πρωτεύουσας εκ μέρους της Ν.Δ. κάθε άλλο παρά διευκολύνει την κατάσταση. Ενα πρόβλημα που το αναγνωρίζεις ως τέτοιο, αλλά δεν κατορθώνεις να το λύσεις, απλώς το μεγιστοποιείς.
Pass the buck
Στην ομιλία του στο London School of Economics, ο Γιώργος επέρριψε την ευθύνη για το Μνημόνιο στην Αγκελα Μέρκελ. Θλιβερό για έναν πολιτικό ηγέτη να πασάρει την ευθύνη αλλού. Το μόνο που αποδεικνύει με αυτό τον τρόπο είναι ότι ο ρόλος τον ξεπερνούσε. Αλλά αυτό το γνωρίζαμε, δεν περιμέναμε να το μάθουμε τώρα. Με την ευκαιρία να θυμηθώ τον Σόλσμπερι, τον σημαντικότερο πρωθυπουργό της Βρετανίας κατά τον 19ο αιώνα και τον μεγαλύτερο ηγέτη του κόμματος των Συντηρητικών στην ιστορία του. Αυτός είχε εξομολογηθεί κάποτε στην κόρη του ότι ποτέ δεν μπορούσε να καταλάβει την έκφραση «το βάρος της ευθύνης», την οποία έβρισκε εκνευριστική. Για τον Σόλσμπερι, αυτό που μετρούσε ήταν «το βάρος της απόφασης», καθώς στην πολιτική τα δεδομένα πάνω στα οποία λαμβάνεται μια απόφαση ποτέ δεν μπορούν να είναι πλήρη, ώστε να εξασφαλίζεται η ορθότητα της απόφασης. Η ευθύνη όμως ήταν κάτι που το θεωρούσε αυτονόητο καθήκον. Η διαφορά, βέβαια, είναι ότι ο Σόλσμπερι ερχόταν από μια οικογένεια (τους Σέσιλ) με παράδοση αιώνων στην υπηρεσία της πατρίδας τους…
Θράσος αβυσσαλέο
Ενα πράγμα είναι βέβαιο και ένα άλλο είναι πιθανό, έπειτα από τον εξοργιστικό ισχυρισμό του Αγγελου Φιλιππίδη ότι δήθεν διώκεται πολιτικά λόγω της φιλίας του με τον Κώστα Καραμανλή. Το μεν βέβαιο είναι ότι ο Κ. Καραμανλής δεν γίνεται πλέον να τον θεωρεί φίλο, αλλά προδήλως εχθρό· το δε πιθανό ότι ευχαρίστως θα τον στραγγάλιζε με τα χέρια του…