Γράφτηκε και δεν διαψεύστηκε κάτι που συνέβη στη μακρινή Νικαράγουα πριν από πολλά πολλά χρόνια, αλλά μάλλον μας ενδιαφέρει σήμερα. Το επαναστατικό κίνημα των Σαντινίστας με επικεφαλής τον Ντανιέλ Ορτέγκα, ανάμεσα στις υποσχέσεις που είχε δώσει πριν καταλάβει την εξουσία, ήταν ότι δεν θα αναγνώριζε μέρος του χρέους της χώρας ως επονείδιστο. Δανειακές υποχρεώσεις δηλαδή που είχε συνάψει το διδακτορικό καθεστώς εκνόμως και ιδιοτελώς και τις οποίες οι επαναστάτες θα μπορούσαν να αμφισβητήσουν νομικώς. Οι Σαντινίστας κατενίκησαν τον δικτάτορα Σομόζα και κατέλαβαν την εξουσία το 1979. Η ανθρωπότης παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα.
Τα επόμενα χρόνια προκάλεσε εντύπωση το ότι ο πρόεδρος Ορτέγκα δεν τήρησε την υπόσχεσή του και ουδέποτε αμφισβήτησε μέρος του χρέους της πατρίδας του. Οι διεθνείς αναλυτές ισχυρίζονται ότι επηρεάστηκε από τον Φιντέλ Κάστρο, ο οποίος τον έπεισε πως μία τέτοια ενέργεια μονομερούς λογικής θα καθιστούσε τη Νικαράγουα αποδιοπομπαίο τράγο, και οπωσδήποτε θα την απομόνωνε οικονομικά με συνέπειες ολέθριες για τη χώρα. Εκανα μερικές αναγωγές όταν διάβασα το σημείωμα: αν ο Κάστρο συμβούλευε τους επαναστάτες να μην προβούν σε μονομερείς ενέργειες σε σχέση με το χρέος τους, με τη Σοβιετική Ενωση κραταιά και τον πόλεμο των δύο κόσμων στο φόρτε του, τότε εμείς σήμερα τι πρέπει να κάνουμε; Μήπως είναι υποχρεωτικό να βρούμε μία λύση λυτρωτική μεν, σε συνεννόηση όμως με τους εταίρους – δανειστές μας; Μήπως είναι λάθος να καλλιεργούμε εμμέσως ή αμέσως προσδοκίες μιας ρήξης, που ενώ μοιάζει εύλογη, δίκαιη ή και αναγκαία, μπορεί να αποβεί επιπλέον καταστροφική;
Η Ελλάδα και οι εταίροι της ξεκίνησαν με σοβαρά λάθη το πρώτο Μνημόνιο. Τουλάχιστον αυτό ομολογείται περίπου από παντού. Ο Γολγοθάς που ανεβαίνουμε μέχρι σήμερα, με το κύριο βάρος να πέφτει στις πλάτες των πιο αδυνάμων, είναι βέβαιον πως απαιτεί αλλαγές από όλους. Αναρωτιέμαι αν έχει έρθει η ώρα να διαπραγματευτούμε χωρίς κομματικές σημαίες και με συμφωνία στα ελάχιστα να ανασχεδιάσουμε τη μοίρα της χώρας. Μετά το 2010, θα είναι η δεύτερη και ίσως η τελευταία ευκαιρία μας. Την πρώτη τη χάσαμε.