Το πολιτικό κεκτημένο της Ευρώπης

Το πολιτικό κεκτημένο της Ευρώπης

3' 20" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Εχουν περάσει εξήντα εννιά χρόνια από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Εξήντα εννιά χρόνια, μέσα στα οποία οι συνεχείς ματαιώσεις του μέχρι τότε παρελθόντος αντικαταστάθηκαν σταδιακά από βεβαιότητες για κοινές αξίες και αρχές και κοινό μέλλον. Αυτό που διακήρυξαν το 1947 στη Χάγη τα ευρωπαϊκά αντιστασιακά κινήματα για μια ενωμένη Ευρώπη, φάνηκε ότι γινόταν σιγά σιγά πραγματικότητα. Η ΕΟΚ, η Ευρωπαϊκή Ενωση, η κοινοτική μέθοδος στις αποφάσεις, αλλά κυρίως οι πεποιθήσεις των πολιτικών ηγεσιών και των λαών, δημιούργησαν ένα σταθερό πλαίσιο ειρήνης, ευημερίας, συνεννόησης και αλληλεγγύης. Και έπειτα ήρθε η κατάρρευση της άλλης πλευράς, του σοσιαλιστικού μοντέλου. Αυτό που ελπίζαμε χωρίς να το πιστεύουμε, όσοι πιστεύαμε στις θεμελιώδεις ελευθερίες και στη δημοκρατία της οποίας ο άνθρωπος ήταν υποκείμενο και όχι αντικείμενο, έγινε πραγματικότητα. Και μετά ξαφνικά η απογοήτευση, οι αμφιβολίες, η αδιαφορία. Κανένας ενθουσιασμός, σαν να μη συνέβη τίποτα σημαντικό. Χάθηκε η μνήμη ή ισχύει αυτό που έλεγε κάποιος παλιός πολιτικός πως «οι λαοί αδιαφορούν για ό,τι καλό έχει γίνει γι’ αυτούς μέχρι σήμερα και τους νοιάζει μόνο ό,τι τους υπόσχονται για το μέλλον».

Είμαστε κοντά στις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και οι ανησυχίες είναι διάχυτες σε όλη την Ευρώπη. Παντού αναπτύσσονται φυγόκεντρες δυνάμεις, δυνάμεις αμφισβήτησης του ευρωπαϊκού μοντέλου, δυνάμεις εχθρικές στις αρχές της Ενωσης, δυνάμεις μηδενιστικές και κυρίως λαϊκίστικες που επιχειρούν με υπεραπλουστεύσεις και αξιοποίηση των δυσμενών επιπτώσεων της διεθνούς οικονομικής κρίσης, να εξαφανίσουν το νόημα και την αξία της κοινής ευρωπαϊκής πορείας. Σε μεγάλο τμήμα των Ευρωπαίων πολιτών, η Ευρώπη αυτή δεν αρέσει, αφού δεν μπορεί να δώσει δουλειά και μάλιστα την επιθυμητή σε όλους, εφόσον θεωρούν πως ευθύνεται για τα παρακμιακά φαινόμενα στην οικονομία και την κοινωνία. Για κάθε πρόβλημα που δημιουργείται σε κάθε γωνιά της Ευρώπης το ερώτημα που εγείρεται είναι: και η Ευρώπη τι κάνει; Πόσο αλήθεια είναι, όμως, αυτό; Είναι για όλα υπεύθυνη η Ευρώπη, έχει σε όλα αποφασιστική αρμοδιότητα; Ποιος είναι στην πραγματικότητα ο ρόλος του Συμβουλίου; Ποιος είναι στην πραγματικότητα ο ρόλος κάθε θεσμικού οργάνου στην Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά και των κρατών-μελών; Μήπως αυτό είναι η εύκολη λύση: ό,τι έρχεται από την Ευρώπη είναι δυσάρεστο και ό,τι αποφασίζεται στο εσωτερικό των χωρών έχει καλώς.

Από την άλλη πλευρά, όλα τα συστήματα στην ιστορία της ανθρωπότητας διάγουν περιόδους ακμής και παρακμής. Τίποτα δεν είναι μονίμως «ανερχόμενο» για λόγους που έχουν σχέση, στην προκειμένη περίπτωση, με τις εσωτερικές αντιθέσεις του συστήματος στο πεδίο της ανάπτυξης και της παραγωγικής εξέλιξης, αλλά και των διεθνών επιστημονικών και τεχνολογικών ανακατατάξεων που δημιουργούν νέα πεδία συγκρούσεων και συνεργασιών.

Σύμφωνα με παλιές καλές συνήθειες στη χώρα μας, οι εκάστοτε επικείμενες εκλογές δημιουργούν αναταραχή επί μεγάλο διάστημα. Οχι γιατί οι υποψήφιοι ορίζονται εγκαίρως όπως ισχύει στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά γιατί κάθε φορά δημιουργείται μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα αντιθέσεων που προέρχεται από προσωπικές επιδιώξεις και ελάχιστα έχουν να κάνουν με το κεντρικό πολιτικό ζήτημα. Ξαφνικά όλοι θυμήθηκαν την Ευρώπη. Οι επικείμενες ευρωεκλογές είναι μια ευκαιρία να εμφανιστούν διάφοροι φιλοδοξούντες να μεταρρυθμίσουν την Ευρώπη χωρίς συγκεκριμένες κατευθύνσεις, προϋποθέσεις, συμμαχίες και ρεαλιστικές προσεγγίσεις.

Θα μπορούσε να τεθεί το ερώτημα: μπορούν οι εκπρόσωποι της Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να παίξουν ρόλο στην πορεία της Ευρώπης, προστατεύοντας ταυτόχρονα ορισμένα θεμιτά ελληνικά συμφέροντα που δεν θα αφίστανται του ευρωπαϊκού οράματος; Και τι μπορούν να κάνουν 21 άνθρωποι στους 751, θα αναρωτηθεί κανείς. Μπορούν πολλά, αρκεί να φύγουμε από τη μιζέρια και να χαραχθεί μια στρατηγική που θα στηρίζει την ελληνική παρουσία μέσα στην Ευρώπη. Στις καλές και στις κακές μέρες, στις δυσκολίες και στη διανομή των κερδών από τις επιτυχίες. Κυρίως όμως και πρώτα απ’ όλα στην επιβίωση πάση θυσία της Ευρώπης, ως συνδετικού ιστού και κοινής μας στέγης, όποιες και αν είναι οι μελλοντικές παγκόσμιες εξελίξεις. Είναι το σημαντικότερο κεκτημένο που διαθέτουμε όλοι οι κάτοικοι της Γηραιάς Ηπείρου και έχει την ίδια αξία για τους πολίτες όλων των εθνικών κρατών. Γιατί αυτή η Ευρώπη όλων των ανησυχιών και όλων των αμφιβολιών που ίσως δεν μας συγκινεί πια, στην πραγματικότητα παραμένει το μεγάλο μυστικό της δύναμής μας.

* Η κ. Μαριέττα Γιαννάκου είναι επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Νέας Δημοκρατίας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή