«Everywhere I look around / Love is in the air / Every sight and every sound». Αχ, πτωχή μου νιότη, που ξοδεύτηκες στα ηλίθια σέβεντις και τα βλάχικα έιτις! Φαντάζομαι ότι θα θυμάστε οι περισσότεροι αυτό το κλασικό πλέον και αρκούντως χαρωπό δείγμα της ντίσκο από το μακρινό 1977, το οποίο ακόμη ακούγεται στα πάρτι και ξεσηκώνει τα αίματα στους ωριμότερους. Από χθες, εγώ το ακούω συνεχώς μέσα στο κεφάλι μου ―παρότι με εκνευρίζει, το σιχαίνομαι και δεν το αντέχω. Είναι όμως από το σάουντρακ του προεκλογικού αγώνα για τον Δήμο Αθηναίων. Ακούγεται στους τίτλους της αρχής του έργου που τώρα προβάλλονται. Πώς να το αποφύγεις;
Πρώτα, εκδηλώθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ με τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη, έναν νεαρό των αριστερίστικων κινημάτων και της Γένοβας. Επειτα, ήταν ο Αρης που επικαλέστηκε την αγάπη του για την πόλη και αποδέχθηκε την «πρόκglηση-πρόσκglηση». Αμέσως πετάχτηκε ο Νικήτας, επειδή, όπως εξήγησε, αγαπά την πόλη του και η δική του αγάπη δεν είναι ευκαιριακή. Μετά, ο κατακλυσμός. Υποψήφιος δήλωσε και ο Γρηγόρης Βαλιανάτος ως Φιλελεύθερη Συμμαχία. Υποψήφιος και ο Ηλίας Κασιδιάρης, του οποίου η μόνιμη οργή δεν αποκλείω να κρύβει μια βαθιά πληγωμένη ψυχή, έναν καημό αγιάτρευτο. Υποψήφιος, για ανεξήγητους λόγους, δήλωσε και ο Καπερνάρος, καθώς βεβαίως και ο εκάστοτε του ΚΚΕ, που το όνομά του δεν έχει σημασία γιατί λογίζεται ως τμήμα του μόνιμου εκλογικού ντεκόρ.
Μέσα σε όλη αυτή την απίστευτη κατάσταση, που έχει ήδη χάσει τη σοβαρότητά της και δεν βλέπω πώς μπορεί να την ανακτήσει (ρίξτε μια ματιά στα social media και θα αντιληφθείτε…), χάθηκε και μια ευκαιρία. Η ευκαιρία για το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας να κάνει ένα σαφές άνοιγμα προς το κέντρο του πολιτικού φάσματος, υποστηρίζοντας την υποψηφιότητα Καμίνη. Η ευκαιρία ήταν πραγματική, διότι όλο αυτό το διάστημα δεν ήταν η Ν.Δ. εκείνη που πραγματοποιούσε τη μετακίνηση προς τον Καμίνη, αλλά ήταν ο Καμίνης, ο προερχόμενος από κάποια πολιτισμένη εκδοχή της Αριστεράς, εκείνος που μετακινήθηκε σταδιακά προς τα δεξιά.
Καταλαβαίνω ότι οι όροι «δεξιός» και «αριστερός» δεν μπορούν να είναι απαλλαγμένοι από το ιστορικό φορτίο τους, αλλά ας πάψουμε κάποτε να φοβόμαστε τις λέξεις κι ας πούμε επιτέλους τα πράγματα με το όνομά τους. Η πολιτική της δημοσιονομικής εξυγίανσης που ακολούθησε ο Καμίνης, το πλεόνασμα που πέτυχε παρά τη μείωση της κρατικής επιχορήγησης, το διοικητικό νοικοκύρεμα στον δήμο, όλα αυτά είναι δεξιά πολιτική. Η προσέγγιση που έκανε στον Δένδια (τον μισητό από την επαναστατική Αριστερά), με σκοπό τον περιορισμό των διαδηλώσεων και τον έλεγχο των γκέτο της λαθρομετανάστευσης, είναι επίσης δεξιά πολιτική.
Δεν θέλω να πω ότι ο Καμίνης έγινε δεξιός ή κάτι τέτοιο. Εννοώ ότι είναι λογικός και η λογική σε καιρούς κρίσης οδηγεί τους ανθρώπους σε αξίες και πολιτικές δεξιές, σε ό,τι αποτρέπει την αποσύνθεση και ενισχύει το αίσθημα της κοινότητας των συμφερόντων. Στην πραγματικότητα, ο Καμίνης χτύπησε την πόρτα της Δεξιάς, αλλά αυτός μεν είναι περισσότερο ντροπαλός από όσο θα έπρεπε και δεν ακούστηκε, εκείνη δε ρηχή, θορυβώδης και επιπόλαιη όπως την ξέραμε τα τελευταία χρόνια και δεν τον άκουσε.
Επί βασιλείας Κωνσταντίνου Β΄ του Ακάματου είχαμε βαρεθεί να ακούμε το περίφημο εκείνο περί «διαχωριστικών γραμμών του παρελθόντος που δεν υφίστανται πλέον». Θυμάστε; Ηταν μια σταθερά της πολιτικής ορολογίας της εποχής, δεν περνούσε μέρα χωρίς να το ακούσουμε. Στην πραγματικότητα αυτό που εννοούσε τότε η Δεξιά, αναφερόμενη στην κατάργηση των διαχωριστικών γραμμών, ήταν η ταχεία μετάλλαξή της σε γαλάζιο ΠΑΣΟΚ. Εξ ου τα συμβολικά προσκυνήματα και οι αυτομαστιγώσεις της ηγεσίας της σε χώρους εξορίας. Τότε, ήταν η Δεξιά που έρρεπε προς την Κεντροαριστερά. Σήμερα οι όροι έχουν σχεδόν αντιστραφεί, εξαιτίας της πραγματικότητας που επέβαλε η κρίση.
Η χρεοκοπία -κατάσταση η οποία για πολλούς παραμένει ακόμη ασύλληπτη- ριζοσπαστικοποίησε την κοινωνία και προκάλεσε τεκτονικές αλλαγές στον πολιτικό χάρτη. Η συνεκτική ουσία που κρατούσε τη Δεξιά ενιαία, από τις παρυφές του εθνικιστικού άκρου της ώς τον χώρο του Κέντρου, δεν υφίσταται πια. Τα ακροδεξιά στρώματα χειραφετήθηκαν και δύσκολα επιστρέφουν πίσω, όσο η εξάρτηση της χώρας από τους δανειστές της παραμένει. Επιπλέον, η άσκηση της εξουσίας δεν είναι πια η ευχάριστη υπόθεση που ήταν κάποτε. Δεν έχει άλλα δώρα, χάρες και εύνοιες για να μοιράσει στον κομματικό στρατό. Ποια απειλή και ποια υπόσχεση μπορούν να πείσουν τους αντάρτες της Δεξιάς στις δημοτικές εκλογές να κάνουν πίσω; Ας μην κοροϊδευόμαστε.
Αν όμως η κρίση εξασθενίζει τη Ν.Δ. από τα δεξιά, προκαλεί το αντίθετο ακριβώς στην κεντρώα πτέρυγά της. Η ριζοσπαστικοποίηση ενθαρρύνει μετακινήσεις από το ευρύτερο Κέντρο προς τη Ν.Δ., διότι -το δείχνει η περίπτωση Καμίνη- το νοικοκύρεμα στα οικονομικά, η εφαρμογή της έννομης τάξης και η αντιμετώπιση του μεταναστευτικού δεν είναι πια δεξιές πολιτικές, είναι αναγκαίες πολιτικές που τις επιβάλλει η λογική. Με το ΠΑΣΟΚ να οδηγείται στον αναπόφευκτο αφανισμό και τον χώρο του ευρύτερου Κέντρου σε πολυδιάσπαση, η Ν.Δ., το κόμμα που αποκατέστησε το δημοκρατικό πολίτευμα σε κρίσιμες ώρες για τη χώρα και πέτυχε την ένταξή της στους ευρωπαϊκούς θεσμούς την τελευταία στιγμή, προτού η χώρα παραδοθεί στη λαίλαπα του αριστερού λαϊκισμού, είναι το μόνο κόμμα που μπορεί να προσελκύσει όσους δεν θέλουν να δουν τη χώρα να γλιστρά προς την Ανατολή και τους εθνολαϊκίστικους πειραματισμούς. Δεν χρειάζεται να αλλάξει ριζικά η Δεξιά για να πετύχει τη διεύρυνση προς το κέντρο του πολιτικού φάσματος. Πρέπει, όμως, να είναι έτοιμη και αποφασισμένη να δεχθεί αυτόν τον κόσμο. Αλλωστε, δεν είναι κάτι καινούργιο γι’ αυτήν μια τέτοια διεύρυνση. Την έκανε ο Παπάγος με τον Συναγερμό και ο Καραμανλής με τη Νέα Δημοκρατία.