Η Ελλάδα αντιμετώπισε, την πενταετία που πέρασε, μεγάλους κινδύνους. Κάποιοι θα μπορούσαν να έχουν αποβεί μοιραίοι. Πολλοί από τους οικονομικούς κινδύνους έχουν, έπειτα από βαριές θυσίες των πολιτών, τεθεί υπό έλεγχο. Η ελληνική οικονομία δεν κινδυνεύει από τη χρεοκοπία του κράτους. Το τραπεζικό σύστημα στήνεται και πάλι στα πόδια του. Οι συναλλαγές μας με τον υπόλοιπο κόσμο είναι ισορροπημένες. Ο πληθωρισμός κινείται ανάποδα. Και, βεβαίως, διαθέτουμε πάντοτε νόμισμα σταθερό, το ευρώ.
Εχουμε όμως εισέλθει ξανά σε ζώνη αυξημένου πολιτικού κινδύνου. Επειδή μάλιστα οι άλλοι κίνδυνοι έχουν μικρύνει, ο επερχόμενος πολιτικός κίνδυνος είναι πολύ μεγαλύτερος και πολύ πιο απειλητικός. Δυστυχώς, οι ενέργειες των πολιτικών, αντί να περιορίζουν τον φόβο των ζημιών που μπορεί να προκληθούν, σε περίπτωση που ο εκτιμώμενος πολιτικός κίνδυνος επιβεβαιωθεί, κάνουν το εντελώς αντίθετο: τον υπερμεγεθύνουν.
Στην πλευρά της πλειοψηφίας εκτρέπονται σε κομματικές τακτικές, ανάλογες εκείνων που εφεύρισκαν τα παλιά χρόνια οι φοιτητικές παρατάξεις, με την ελπίδα να κερδίσουν «επί της διαδικασίας» όσα λυπηρά υπηρετούσαν «επί της ουσίας».
Στην πλευρά της μειοψηφίας εκτίθενται στην κρίσιμη αλλά και εκ παραδόσεως δυσκολότερη για τα αριστερά κόμματα, δοκιμασία: τα έκαναν «μούσκεμα» στο ζήτημα των συμμαχιών και τους πήρε είδηση ο κόσμος όλος!
Το εξαιρετικά δυσάρεστο με τον οξύ πολιτικό κίνδυνο είναι πως δεν μπορείς να τον υπολογίσεις ποτέ με ακρίβεια πριν πραγματοποιηθεί. Με άλλα λόγια, θα γνωρίζουμε το μέγεθος της ζημιάς όταν θα ανοίξουν οι κάλπες της δεύτερης Κυριακής.
Μάλιστα, ο κίνδυνος θα φανεί ακριβέστερα αναλόγως με την αντιμετώπιση που θα του επιφυλάξουν τα πολιτικά κόμματα, ο ξένος παράγοντας, οι επιχειρήσεις και, τελικά, ο ίδιος ο πληθυσμός των ψηφοφόρων, που θα κοιτάξει πίσω του για να δει τι έκανε.
Επομένως, η οικονομία θα χάσει, για μια ακόμη φορά, πολύτιμο χρόνο. Μπορεί να εισερχόμαστε με ασφάλεια σε περίοδο σταθεροποίησης, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η οικονομία θα εμφανίσει τα σημάδια αυτοπεποίθησης που όλοι με αδημονία περιμένουμε.
Ακόμη χειρότερα, είναι πολύ πιθανόν να χαθεί το δεύτερο εξάμηνο του έτους, αν οι εκλογές δεν ξεκαθαρίσουν τις άμεσες προοπτικές στη διακυβέρνηση της χώρας. Αν δηλαδή ο Αλέξης Τσίπρας επαναλάβει το «μοιραίο 2009», ο σπουδαίος πολιτικός κίνδυνος θα γίνει διαλυτικός.
Είναι πράγματι πιθανόν να θελήσει ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ να αξιοποιήσει την ήττα της κυβερνητικής πλειοψηφίας στις ευρωεκλογές και να εκβιάσει τη νομιμότητα ενόψει της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας στις αρχές του 2015.
Γνωρίζουμε τα αποτελέσματα των καταστροφικών επιλογών του Γιώργη Παπανδρέου μεταξύ ανοίξεως και φθινοπώρου εκείνης της χρονιάς. Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι το δήθεν στρατήγημα του ΠΑΣΟΚ έφερε συμφορές στη χώρα και τον λαό. Η επανάληψη εκείνων των γεγονότων θα είναι πέραν της ιστορικής φάρσας. Μακάρι να μπορούσε κανείς να δεσμεύσει τον κ. Τσίπρα από σήμερα, ώστε να μην εγείρει ταραχή νέων εκλογών μετά τη διαφαινόμενη -και απολύτως «λογική»- πρωτιά του στις ευρωεκλογές.
Πρέπει όμως να επιδείξει σύνεση και να σταθεί στα πόδια της η πλειοψηφία που στηρίζει την κυβέρνηση Σαμαρά. Και, οπωσδήποτε, ο ίδιος ο πρωθυπουργός να κλείσει τα αυτιά του στις σειρήνες του Μαξίμου. Ολοι, στη δεξιά παράταξη, θυμούνται την κριτική που βάρυνε τους ώμους του Κώστα Καραμανλή, επειδή διέφυγε προς την κάλπη, αποφεύγοντας να δώσει την καλή μάχη της σωτηρίας του κράτους.
Το άνοιγμα της κάλπης θα επηρεάσει καθοριστικά τις τύχες μας. Μπορεί να περάσουμε σε μια μακρά περίοδο αμφιβολιών, που θα επιβεβαιώσει όσους θεωρούν ότι το 2014 θα είναι ένα ακόμη έτος ύφεσης. Μπορεί όμως να σημειωθεί έκρηξη αισιοδοξίας, με άνοδο επενδύσεων, ιδιαιτέρως ξένων άμεσων τοποθετήσεων, άρα αύξηση της απασχόλησης και της ζήτησης. Το μόνο που χρειάζεται να έχουν όλοι στο μυαλό τους είναι πόσο ακριβά κόστισαν οι πρόσφατες αβελτηρίες της πολιτικής.