Γιατί η Αριστερά δεν έχει κερδίσει την πρωτοκαθεδρία στις ευρωπαϊκές χώρες, όχι μόνο του Βορρά αλλά και του Νότου, σε μια φάση τόσο βαθιάς οικονομικής κρίσης; Γιατί η Αριστερά παραμένει μειοψηφία, σε μια περίοδο τόσο δύσκολη για την πλειοψηφία των κοινωνικών ομάδων, όπου συμπιέζονται εισοδήματα και αυξάνεται δραματικά η ανεργία; Ερωτήματα καυτά, εξαιρετικά σημαντικά και επίκαιρα, στα οποία οι περισσότεροι διεθνείς αναλυτές κύρους δεν διστάζουν να δώσουν απαντήσεις.
Επικαλούνται δύο πολύ σοβαρούς λόγους, οι οποίοι καταδεικνύουν ότι η Αριστερά παραμένει προσκολλημένη σε παρωχημένα οικονομικά μοντέλα, σε πολιτικές κρατισμού που αποδοκιμάστηκαν και κατέρρευσαν, αδυνατώντας η ίδια να κατανοήσει και να επεξεργαστεί γόνιμα τις κολοσσιαίες μεταβολές που σημειώνονται στην Ευρώπη και στον κόσμο ολόκληρο. Η Αριστερά σήμερα δεν γοητεύει, δεν πείθει… Δεν μπορεί, όπως δείχνουν τα γεγονότα, να αποσπάσει τη συγκατάθεση των ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων, διότι πολύ απλά δεν μπορεί να εκφράσει τίποτε το φρέσκο και δημιουργικό για το μέλλον, σε μια καμπή της Ιστορίας όπου τα πάντα αλλάζουν. Απλώς, θέλει να γυρίσει το ρολόι της Ιστορίας προς τα πίσω. Αλλά αυτό είναι κόντρα στη λογική της μεγάλης πλειοψηφίας, κόντρα στο ένστικτο προσαρμογής και επιβίωσης, στη δύναμη της εξέλιξης.
Το πρώτο μεγάλο πρόβλημα είναι ότι η Αριστερά μιλάει συνεχώς για την αναδιανομή του εθνικού πλούτου, όταν μάλιστα αυτός μειώνεται, χωρίς να μπορεί να αρθρώσει πειστικές πολιτικές προτάσεις για το πώς θα δημιουργείται ο εθνικός πλούτος, το εθνικό εισόδημα, που είναι το επιζητούμενο πάντα για τους λαούς, η βασική προϋπόθεση για την αύξηση της απασχόλησης και την άνοδο του βιοτικού επιπέδου.
Η Αριστερά, δηλαδή, δεν μας λέει πώς θα αυξάνεται το εθνικό εισόδημα, ποιο μοντέλο θα παράγει και θα αναπαράγει εισοδήματα, κέρδη και νέες δουλειές, πώς βλέπει τις κοινωνίες να κερδίζουν την ανάπτυξη. Η Αριστερά δεν έχει απαντήσεις πειστικές, λύσεις βιώσιμες, προφανώς (προφανέστατα) διότι δεν έχει αναλύσει και δεν έχει κατανοήσει όλες αυτές τις τεράστιες μεταβολές που έχουν επιφέρει στις οικονομίες η παγκοσμιοποίηση και η είσοδος νέων χωρώνπαικτών, με ισχυρή ανταγωνιστικότητα στη διεθνή σκηνή. Οπως, επίσης, δεν έχει κατανοήσει τις μεγάλες αλλαγές που έχουν προκαλέσει, μαζί με την πτώση των οικονομικών συνόρων, η τεχνολογία και η αυτοματοποίηση στην αγορά εργασίας.
Το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα είναι ότι η Αριστερά δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι ισχυροί εξωτερικοί παράγοντες (εν προκειμένω η Ευρωπαϊκή Ενωση) ετεροκαθορίζουν την εσωτερική πολιτική όσο ποτέ άλλοτε. Δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι η οικονομική και πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης αποτελεί μία νομοτελειακή υποχρέωση, διότι απλά αυτό αποτελεί το πρόκριμα επιβίωσης για τη Γηραιά Ηπειρο μέσα στην παγκοσμιοποίηση. Ετσι η Αριστερά, δυστυχώς, δεν ξεκαθάρισε ποτέ εάν είναι υπέρ ή κατά της Ευρώπης. Υπέρ ή κατά του ευρώ.
Αλληθωρίζει καιροσκοπικά και αυτό το πολιτικό ολίσθημα το πληρώνει. Πειραματισμοί τριτοκοσμικού τύπου εντός του ευρωπαϊκού πλαισίου δεν υπάρχουν και αυτό το γνωρίζει όπως φαίνεται πολύ καλά η πλειοψηφία των Ευρωπαίων ψηφοφόρων… Δεν το γνωρίζει όμως η Αριστερά! Γι’ αυτό καταφεύγει και σ’ έναν ιδιότυπο εθνικισμό, τον οποίο χρησιμοποιεί και η άκρα Δεξιά. Με το παλαιό ιππικό, όμως, είναι φανερό ότι δεν πας στον διαστημικό πόλεμο!