Τα κορίτσια της Γιουντίτα

2' 7" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Εάν η Γιουντίτα βρισκόταν στην Αθήνα χθες και τους συναντούσε έτσι αποκαμωμένους έξω από το υπουργείο Εργασίας, θα αντιμετώπιζε δίλημμα. Ποιους να πρωτοβοηθήσει με τις συνδρομές των κοριτσιών που παρακολουθούν τα μαθήματά της, για τη διάδοση των ελληνικών χορών στην ευρύτερη περιοχή της Φρανκφούρτης; Ποιους απ’ όλους; Τους ανέργους; Τους αστέγους; Ή μήπως τους φτωχούς κατ’ όνομα εργαζομένους;

«Μιλήστε μας για τα προβλήματα της κρίσης· ποιοι αντιμετωπίζουν τα σημαντικότερα;», ρώτησε όταν συναντηθήκαμε με τις «μαθήτριές» της στο αεροδρόμιο των Σπάτων, στο ραντεβού για την παραλαβή της οικονομικής συνδρομής που θα πήγαινε το σπίτι των αστέγων. Στη διάρκεια αναμονής ανάμεσα σε 2 πτήσεις (είχαν φτάσει από τη Λέσβο και ανέμεναν την πτήση για Φρανκφούρτη) ύστερα από ένα εκπαιδευτικό ταξίδι που διοργάνωνε η Δ. Δημητρούλια, καθηγήτρια Νεοελληνικών στη Γερμανία, οι Γερμανίδες φίλες ρωτούσαν πώς και με ποιο τρόπο να βοηθήσουν. Και όντως, τα κορίτσια της Γιουντίτα βοήθησαν δημιουργώντας γέφυρα συμβολικής υποστήριξης της ΜΚΟ που δημιούργησε η κ. Βέρα Μεσσήνη για τη στέγαση ανθρώπων που δεν έχουν πού την κεφαλήν κλίνη. Ομως, αν τώρα ήταν εδώ η Γιουντίτα και έβλεπε αυτά τα πρόσωπα, τους τριαντάχρονους χαλυβουργούς που μοιάζουν τουλάχιστον 10 με 15 χρόνια μεγαλύτεροι, τους 40άρηδες που νομίζεις ότι είναι ήδη συνταξιούχοι, τα χλωμά πρόσωπα των νέων που δουλεύουν χρόνια στην υψικάμινο χωρίς ελπίδα για βελτίωση της επαγγελματικής τους ζωής, ίσως και να αμφισβητούσαν το αφήγημα που τους είπαμε για την κρίση. Αν ποτέ διασταυρωθείτε με τους χαλυβουργούς, θα καταλάβετε τι εννοούμε – συμπυκνώνουν τα πάντα σ’ ένα και μόνο βλέμμα.

Ευτυχώς η Γιουντίτα Κλινκ μένει στη Γερμανία και συνεχίζει μέρος των χρημάτων από τα σεμινάρια χορού να το στέλνει ως βοήθεια σε συγκεκριμένες κατηγορίες συμπολιτών μας. Αλλωστε, δεν χρειάζεται να τα ξέρει όλα, γιατί δεν είχε τίποτε για τη συντήρηση της σχολής της. «Ενα βράδυ κλαίγαμε και γελάγαμε όλοι μαζί με τον Μαχμούτ που ήρθε να μας πουλήσει μανταλάκια και αγόρασαν όλοι μανταλάκια, δεκάδες ειδών μανταλάκια», μας εξιστόρησε από το εκπαιδευτικό ταξίδι ακολουθώντας την αιολική γη σε Λέσβο, Τροία και Πέργαμο. Σε εκείνη την εκδρομή, όπως μας διηγήθηκε, άλλοτε απαγγέλλοντας «έδυσε η σελήνη και η Πλειάδες» της Σαπφούς κι άλλοτε προσκυνώντας στην Παναγία τη γοργόνα που ενέπνευσε εκεί στη Συκαμινιά της Λέσβου τον Στρατή Μυριβήλη να γράψει το ομώνυμο έργο του, η Γιουντίτα και τα κορίτσια της που αγαπούν ως γνήσιοι φιλέλληνες την Ελλάδα, με την προσφορά, θυμίζουν τόσο έντονα τα λόγια του Μυριβήλη στη «Δασκάλα με τα χρυσά μάτια». Πως «η αγάπη είναι μια ορμητική διάθεση να κάνεις ευτυχισμένο κείνον που αγαπάς, με έξοδά σου…» Ευτυχώς που η Γιουντίτα δεν έχει δει τα πρόσωπα των χαλυβουργών…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή