ΕΓΚΩΜΙΟ ΣΤΗ ΛΑΜΠΕΤΗ: (Από κριτική του Αιμιλίου Χουρμουζίου για το ανέβασμα του έργου του Τενεσί Ουίλιαμς «Λεωφορείον ο πόθος» σε σκηνοθεσία και ερμηνεία του ρόλου της Μπλανς Ντυμπουά από την Ελλη Λαμπέτη στο θέατρο «Διονύσια».) «Η Blanche… H Blanche Du Bois είναι ένα όνομα στη θεατρική ιστορία κ’ ένα πορτραίτο στην πινακοθήκη της σκηνής. Η Blanche της Ελλης Λαμπέτη θα μείνη σαν μια ωραία στιγμή της ελληνικής ηθοποιΐας. Αυτή η μετανάστις του ονείρου, αλκοολική της ζωής, που έχει μέσα στην ψυχή της θησαυρισμένη μια χαμένη θωπεία της ευτυχίας κ’ ένα τραγούδι σωπασμένο για πάντα, έζησε προχθές στη σκηνή των “Διονυσίων” το δράμα της. Το έζησε με την παλμώδη αληθινότητα ενός υποκριτικού ταλάντου που παρεμέριζε όλες τις άλλες αναμνήσεις από τη σκηνή και την οθόνη, και εγένετο πάλιν μια ύπαρξις παρθενική, ξεπεταγμένη από την έμπνευση του δημιουργού της, επιβάτις μοναχική του σαραβαλιασμένου λεωφορείου που θα την έφερνε στη φτωχογειτονιά της Νέας Ορλεάνης. Η Μπλανς που εβλέπαμε, είναι η Μπλανς που τώρα πρωτογνωρίζαμε. Ο μύθος της έχει τη στιλπνότητα των πραγμάτων που δεν έχουν ακόμη θιγή. Ο νους μας δεν ταλαιπωρείται από τις αναπολήσεις, δεν αναζητεί συγκρίσεις, δυστροπεί να ενθυμηθή τις λεπτομέρειες της περιπέτειας που εν τούτοις τόσον καλά γνωρίζει. Ολα είναι νέα, πρωτόφαντα, νωπά, οι εκπλήξεις έχουν γνησίους αιφνιδιασμούς, η απόλαυσίς μας από την προσφορά του ταλάντου έχει την αυτάρκεια που δημιουργεί την εντύπωση της πληρότητος. Δεν νομίζω να υπάρχει μεγαλύτερο επίτευγμα για έναν ηθοποιό από το να δημιουργεί έναν θεατρικό μύθο. Από το να επιβάλλει στον θεατή τη δική του σκηνική παρουσία με αποκλειστικότητα αφανιστική των προηγουμένων επιδόσεων. […] Η ερμηνεία της Blanche είναι ένα σκηνικό tour – de – force γιατί από απόψεως μήκους ο ρόλος είναι από τους μεγαλύτερους του νεωτέρου θεάτρου. Η Κα Λαμπέτη κατέχει τη σκηνή σχεδόν διαρκώς. Δεν διεπίστωσα καμμιά κάμψη, καμμιά κούραση και η ηθοποιΐα διατηρήθηκε σε μιαν ένταση αληθινά εκπληκτική. […].»
49 χρόνια πρίν… 19.IΙ.1965
1' 32" χρόνος ανάγνωσης
