Δεν γνωρίζουμε αν ο κ. Οδυσσέας Βουδούρης μπορεί να κάνει τη δουλειά του περιφερειάρχη Πελοποννήσου. Δεν ξέρουμε αν έχει ιδέες, αν είναι ικανός μάνατζερ, αν προτείνει καλό επιτελείο, αν, αν, αν… Απ’ ό,τι φαίνεται όλα όσα αφορούν το μέλλον της περιοχής δεν απασχολεί κανένα. Ούτε καν τον ΣΥΡΙΖΑ που του έδωσε το χρίσμα. Η διελκυστίνδα μεταξύ της ηγεσίας του κόμματος που τον στηρίζει και των τοπικών οργανώσεων που δεν τον θέλουν, είναι μακράν των προβλημάτων της Πελοποννήσου. Εχει να κάνει με το μνημόνιο και κατά πόσο ο κ. Βουδούρης προέρχεται από τα επαναστατικά σπλάγχνα της καθολικώς διαμαρτυρόμενης Αριστεράς.
Βεβαίως και αποτελεί πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ ότι ο κομματικός του κορμός έχει κολλήσει σαν πλάκα παλιού γραμμοφώνου στο δίπολο μνημόνιο-αντιμνημόνιο. Η κατάσταση θυμίζει όλο και περισσότερο εκείνον τον μαθητή ο οποίος για οποιοδήποτε θέμα, έγραφε μία έκθεση, εκείνη για το μυρμηγκάκι.
Η «μάχη του χθες» που δίνεται εντός του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα πρόβλημα, αλλά αντίστοιχη θέλει να δώσει σε όλη την επικράτεια και η Νέα Δημοκρατία. Σε μια εποχή που η Τοπική Αυτοδιοίκηση πρέπει να ανοίξει φτερά και να αναλάβει τις ευθύνες της για τα τοπικά πράγματα, το μεγαλύτερο κόμμα της χώρας επιμένει να δίνει χρίσματα, παρά το γεγονός ότι αυτά μπορεί να λειτουργήσουν εναντίον των υποψηφίων της. Επιμένει σε μια λογική πολιτικής αντιπαράθεσης που ελάχιστα συγκινεί τους πολίτες, προκρίνοντας σε πολλές περιπτώσεις τους κομματικούς έναντι των άξιων. Κι όλα αυτά σε μια εποχή που διακηρυγμένη και ορθή πρόθεση του κόμματος είναι η εθνική συμπαράταξη για την επίλυση των χρονιζόντων προβλημάτων της χώρας. Δηλαδή, σε μια εποχή που η Ν.Δ. κάνει συμμαχική κυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ, ακούγεται παράταιρο στους πολίτες να προκρίνεται στην Αθήνα ένας αμιγώς κομματικός υποψήφιος, όπως ο κ. Αρης Σπηλιωτόπουλος, ακόμη κι αν ξεχάσουμε τον πρότερο πολιτικό βίο του πρώην υπουργού.
Ολα τα παραπάνω δείχνουν ότι οι κομματικοί μηχανισμοί δεν κινούνται απλώς με τον αραμπά· ακολουθούν και παλιά μονοπάτια. Μετράνε το κόστος και το όφελος των επιλογών με απαρχαιωμένα καντάρια και ζυγίζουν τους υποψήφιους με επικοινωνιακά κριτήρια· όχι των ίδιων των υποψήφιων, αλλά της εικόνας που θα παρουσιάσουν τα κανάλια το βράδυ των αυτοδιοικητικών εκλογών. Αδυνατούν να καταλάβουν αυτό που κατανόησε ο Ντενγκ Ξιάο Πινγκ κι άλλαξε την μοίρα της Κίνας, ότι δηλαδή «άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, αρκεί να πιάνει ποντίκια» κι επιμένουν στις πράσινες, στις κόκκινες στις θαλασσιές τις γάτες…
Το ενθαρρυντικό είναι ότι οι πρώτες δημοσκοπήσεις δείχνουν την κοινωνία να αντιδρά υγιώς στους κομματικούς σχεδιασμούς. Μοιάζει ότι η κοινωνία ωριμάζει πιο γρήγορα από το πολιτικό σύστημα και ουδόλως την απασχολούν οι σκιαμαχίες του. Βεβαίως πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος του αποπροσανατολισμού από τα πραγματικά προβλήματα των πόλεων, περιφερειών κ.λπ. αλλά αυτό ίσχυε τις παλιές «καλές» εποχές που το κομματικό κράτος φάνταζε ότι είναι η απάντηση σε όλα τα προβλήματα.
Τώρα οι πολίτες δείχνουν να κατανοούν ότι το κομματικό κράτος είναι το πρόβλημα και ουχί η λύση στα προβλήματά του. Απομένει να το δείξουν και στις επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές.