Εδώ και κάποιες ημέρες, ο ΣΥΡΙΖΑ ανησυχεί. Ο λόγος είναι ότι, στη Βενεζουέλα, ο γραφικός Μαδούρο (αυτός που έφερε τα Χριστούγεννα τον Νοέμβριο για να καλοπιάσει τους ψηφοφόρους στις περιφερειακές εκλογές…) αντιμετωπίζει τη σοβαρότερη πρόκληση στους δέκα μήνες αφότου ανέλαβε τα ηνία της χώρας, εξαιτίας των μαχητικών φοιτητικών διαδηλώσεων στην πρωτεύουσα και άλλες μεγάλες πόλεις της χώρας. Γι’ αυτό και το τμήμα εξωτερικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ έκρινε σκόπιμο να εκδώσει την παρακάτω αυστηρή ανακοίνωση urbi et orbi, προφανώς προς συνετισμό όσων εμποδίζουν τη Βενεζουέλα να πραγματοποιήσει τη λεγόμενη έφοδο προς τον ουρανό:
«Τις τελευταίες ημέρες έχουμε γίνει μάρτυρες μιας προσπάθειας κλιμάκωσης της βίας από ακραίες ομάδες της αντιπολίτευσης στη Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας. Η 14χρονη Μπολιβαριανή επαναστατική διαδικασία πραγματοποιείται σε συνθήκες δημοκρατίας και ειρήνης, παρά την προσπάθεια βίαιης ανατροπής με πραξικόπημα το 2001. Οι νοσταλγοί της οπισθοδρόμησης και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης δεν έχουν καταθέσει τα όπλα. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει την ολόθερμη αλληλεγγύη του στους προοδευτικούς, δημοκρατικούς και σοσιαλιστικούς δρόμους, που διανύει η χώρα και ο λαός της σε συνθήκες δημοκρατίας και προόδου. Ενώνουμε τη φωνή μας με αυτή των λαών της λατινικής Αμερικής και όλου του κόσμου, ώστε να νικήσει η δημοκρατία, η ειρήνη και η πρόοδος».
Η «ολόθερμη αλληλεγγύη» υποθέτω ότι εκτείνεται και στην «καταστολή» από πλευράς των αστυνομικών δυνάμεων του καθεστώτος. Εστω και αν, εδώ, ο ΣΥΡΙΖΑ την καταγγέλλει με κάθε ευκαιρία, ακόμη και όταν οι νεολαίοι του κόμματος εισβάλλουν στον ιδιωτικό χώρο εκείνων με τους οποίους διαφωνούν (θυμίζω την περίπτωση στο γραφείο του Μ. Βαρβιτσιώτη). Εστω και αν οι «προοδευτικοί, ειρηνικοί και σοσιαλιστικοί δρόμοι» περνούν πάνω από τις ζωές τεσσάρων φοιτητών, που έχουν σκοτωθεί ώς σήμερα και για τους οποίους η ανακοίνωση δεν περιέχει μνεία. Νομίζω ότι αυτό είναι το νόημα του όρου «ολόθερμη αλληλεγγύη», αλλιώς θα ήταν απλώς θερμή ή και σκέτη αλληλεγγύη σε θερμοκρασία δωματίου.
Ελπίζω πάντως ότι εκείνο το ανεπανάληπτο που πέταξε ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης στην πρώτη συνέντευξή του, ότι «όταν πάρει την εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ ο λαός δεν θα έχει λόγο να διαδηλώνει», δεν θα πρέπει να το ερμηνεύσουμε υπό το φως που εκπέμπει η «ολόθερμη αλληλεγγύη» του ΣΥΡΙΖΑ στην αστυνομία της Βολιβαριανής Δημοκρατίας και τις μεθόδους της…
Νικήτας καλεί Μελίνα
Προερχόμενο από τον Νικήτα Κακλαμάνη, δεν εκπλήσσει καθόλου. Ισως επειδή κάπως δυσκολεύεται να ζητήσει από τους Αθηναίους να του δώσουν την ευκαιρία να επαναλάβει την αξέχαστη θητεία του στον δήμο, γι’ αυτό κολλάει και αυτός στο γαϊτανάκι με την επιστροφή των Ελγινείων στον Παρθενώνα. Με ανοιχτή επιστολή του προς τους άλλους υποψηφίους δημάρχους, τους ζητεί, ανεξαρτήτως του ποιος θα κερδίσει τις εκλογές, να ενώσουν τις δυνάμεις για την επιστροφή των τμημάτων του Παρθενώνα που βρίσκονται σήμερα στο Βρετανικό Μουσείο: «Μόνο με την ισχύ της ένωσής μας θα μπορέσουμε να κινηθούμε δυναμικά και να προσεγγίσουμε τους 26 (από τους 27) δημάρχους των ευρωπαϊκών πρωτευουσών, ώστε να πείσουμε για την αναγκαιότητα της επιστροφής των Γλυπτών». Του διαφεύγει, βέβαια, ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει σήμερα 28 μέλη, αλλά ούτε αυτό εκπλήσσει προερχόμενο από τον Νικήτα Κακλαμάνη.
Η πρόταση είναι σαχλή – είναι μια ιδέα του καφενείου και τίποτε περισσότερο. Καμία ένωση υποψηφίων δημάρχων δεν πρόκειται να πείσει τους Βρετανούς να επιστρέψουν τα γλυπτά, ούτε και υπάρχει περίπτωση να βρεθεί βρετανική κυβέρνηση, ακόμη και των Εργατικών, που θα συναινούσε στην επιστροφή τους. Το δε 70% των αναγνωστών του «Guardian», που επικαλούνται οι υποστηρικτές της επιστροφής, έχει τόση αξία όση και οποιαδήποτε άλλη «δημοσκόπηση» γίνεται μέσω ιστοσελίδων, χωρίς δυνατότητα ελέγχου του δείγματος. Την πρόταση του τέως δημάρχου υπαγόρευσε η απελπισία του να δώσει πνοή στην ημιθανή υποψηφιότητά του. Φαίνεται αυτό από τον απροκάλυπτο τρόπο με τον οποίο επικαλείται αυτό που ο Σαββόπουλος έχει ονομάσει προσφυώς «το κόμπλεξ του καρπαζωμένου Ελληνα», όταν εξηγεί τους λόγους που επιβάλουν την επιστροφή: «Πρόκειται για μια βαθιά συμβολική πράξη, μια κίνηση αποκατάστασης του πληγωμένου γοήτρου μας, ένα εφαλτήριο διεκδίκησης της θέσης που μας αξίζει στην Ευρώπη και τον κόσμο». Ο Ν. Κακλαμάνης θέτει το ζήτημα με την ωμότητα που θα τον καθιστούσε ιδεώδη για τη θέση του «τομεάρχη Πολιτισμού» των Αγανακτισμένων της πλατείας Συντάγματος (αν υπήρχε). Με τέτοια απόγνωση που εκδηλώνει, δεν θα εκπλαγώ αν σε λίγο καιρό έχει αποσύρει την υποψηφιότητά του. Θα είναι, ούτως ή άλλως, κάτι προτιμότερο από έναν δεύτερο εκλογικό εξευτελισμό.
Πάντως,η επιστολή Κακλαμάνη προσφέρει και κάτι χρήσιμο: το σοβαρότερο επιχείρημα υπέρ της παραμονής των μαρμάρων στο Βρετανικό Μουσείο. Διότι δεν παραλείπει να μας θυμίσει τα λόγια της Μελίνας Μερκούρη για τα Ελγίνεια: «Ελπίζω να τα δω πίσω στην Αθήνα προτού πεθάνω. Αν όμως έρθουν αργότερα, εγώ θα ξαναγεννηθώ». Να λείπει το βύσσινο! Αν είναι να μας συμβεί τέτοιο κακό, μια χαρά είναι τα Ελγίνεια εκεί που βρίσκονται! Σε τελευταία ανάλυση, υπάρχει καλύτερη διαφήμιση για τη χώρα από την αίθουσα των Ελγινείων στο Βρετανικό Μουσείο;