Ολοι οι πρωτεργάτες της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, του δικαίου και της ειρήνης, της ανακούφισης από την πείνα, τον πόνο, τις συνέπειες του πολέμου και της προσφυγιάς συμφωνούν στο εξής: ότι οι μη κυβερνητικές οργανώσεις παρέχουν σπουδαίο έργο εφόσον δεν χρηματοδοτούνται από κυβερνήσεις, κρατικούς φορείς, μυστικές υπηρεσίες, πρεσβείες, πολεμικές βιομηχανίες… Μεγάλη κουβέντα. Από κυβερνήσεις χρηματοδοτούνται πολλές δράσεις, με το προφανές ενδεχόμενο ενός αφανούς επηρεασμού. Από κυβερνήσεις χρηματοδοτείται ο ΟΗΕ, που στηρίζει -βάσει αρχών- χιλιάδες προγράμματα (πάνω από 40.000 είναι οι διεθνείς ΜΚΟ, ενώ σε εκατομμύρια ανέρχονται οι εθνικές – μόνο η Ινδία έχει πάνω από 1,2 εκατ. ΜΚΟ). Οπως επίσης, υπουργεία επιχορηγούν φιλανθρωπικές δράσεις, αφού, βάσει διεθνών συμφωνιών, αλλά και στο πλαίσιο της Ε.Ε. κάθε κυβέρνηση οφείλει να διαθέτει συγκεκριμένα κονδύλια γι’ αυτούς τους σκοπούς. Πάνω από 1 δισ. ευρώ διατίθεται κάθε χρόνο απευθείας από την Κομισιόν σε σχέδια ΜΚΟ. Ομως, όπως αποδεικνύεται, συχνά κρατικοί λειτουργοί και αποδέκτες των κονδυλίων μπαίνουν στον πειρασμό να βάλουν το δάχτυλο στο μέλι ή και να κλέψουν ολόκληρο το βάζο με το μέλι, ιδιαίτερα σε χώρες σαν τη δική μας με μικρή έφεση στην αξιοκρατία, τη διαφάνεια και τον έλεγχο.
Χωρίς να τηρούνται οι νόμιμες διαδικασίες υπογράφηκαν οι γνωστές συμβάσεις για την αποναρκοθέτηση πρώην εμπόλεμων ζωνών, υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες έλαβαν εκατομμύρια ευρώ άλλες οργανώσεις με τους σκοπούς της «αλληλεγγύης», «κατά της φτώχειας» και της «δημογραφικής πίεσης», υπέρ του «εκδημοκρατισμού», των «θεσμικών μεταρρυθμίσεων» πρώην σοσιαλιστικών ή αναπτυσσόμενων χωρών.
Μέσω ΜΚΟ χρηματοδοτήθηκαν συγγενείς και φίλοι πολιτικών που έστησαν μία ή… δεκάδες οργανώσεις, πολλές από τις οποίες υπήρχαν μόνο στα χαρτιά ή επέδειξαν ασήμαντη δράση αναλογικά με τα χρήματα που απορρόφησαν. Τρόφιμα, ρούχα, για τα οποία δαπανήθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ δεν έφτασαν ποτέ σε υπανάπτυκτες χώρες, σε πρόσφυγες, θύματα φυσικών καταστροφών, εκπαιδευτικά προγράμματα είχαν άγνωστο αποτέλεσμα, κονδύλια για την ανάπτυξη χρησιμοποιήθηκαν για τη αγορά ψήφου ή για πολιτικό παιχνίδι…
Φυσικά πολιτικό παιχνίδι με την ανθρωπιστική βοήθεια παίζεται σε διεθνές επίπεδο· παρέχεται στους μεν και δεν παρέχεται στους δε ή χρησιμοποιείται ως μοχλός πολιτικής πίεσης ώστε να συντελεστούν πολιτικές αλλαγές σε εμπόλεμες ζώνες.
Βέβαια αυτές οι πτυχές δεν θα έπρεπε να σκιάζουν τον θετικό ρόλο χιλιάδων ΜΚΟ, που προσφέρουν πολλά στη βάση των αρχών του καταστατικού χάρτη του ΟΗΕ. Ο κόσμος δεν θα ήταν ίδιος αν ιδεολόγοι δεν μάχονταν οργανωμένα (από το 1839), κατά της δουλείας, υπέρ της ψήφου των γυναικών, του αφοπλισμού, της αναπτυξιακής βοήθειας, της αειφόρου ανάπτυξης. Το ζήτημα είναι πόσο ανθεκτικό σε κυβερνητικές πιέσεις και σε σειρήνες είναι κάθε φορά το «υπογάστριο» των «αδιάφθορων της πολιτικής», όπως αποκαλούνται οι ακτιβιστές της εξωκυβερνητικής δράσης.