Εν μέσω μιας πρωτοφανούς κακοφωνίας πορεύεται η χώρα προς ευρωεκλογές. Το πολιτικό σύστημα και εμφανίζεται και τύποις είναι πολυθρυμματισμένο. Αλλά παρά την προσπάθεια να δημιουργηθούν διαχωριστικές γραμμές στη βάση των συμβατικών ή έστω παραδοσιακών αξόνων αντιπαραθέσεως, στην ουσία η σύγκρουση εξελίσσεται μεταξύ «καθεστωτικών» και «αντικαθεστωτικών» δυνάμεων.
Κάποιοι ενδεχομένως θα θεωρήσουν τη διάκριση «αυθαίρετη», θα επιθυμούσαν ένα διαχωρισμό μεταξύ «ευρωπαϊκών» και «αντιευρωπαϊκών» κομμάτων. Αλλά οι μεταλλάξεις του κ. Αλέξη Τσίπρα –παρά τη γενικότερη ασυναρτησία του κόμματος αυτού και τις αντιδράσεις των διαφόρων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ– αναίρεσαν εν μέρει μία διάκριση της μορφής αυτής. Από την πληθώρα των παλαιών κομμάτων και όσων ανέκυψαν μετά τις εκλογές του 2012, μόνο το ΚΚΕ είναι σαφέστατα «αντιευρωπαϊκό».
Η νέα μορφή αντιπαραθέσεως, που καλώς ή κακώς έχει εισαχθεί στην πολιτική ζωή της χώρας, οδηγεί σε παράδοξες ωσμώσεις, αναιρετικές παλαιοτέρων διακρίσεων –όπως λόγου χάρη μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς– και καθιστούν εφικτές συγκλίσεις που θεωρούνταν ανορθόδοξες έως πριν από μία τετραετία.
Η αδιανόητη, στο παρελθόν, συνύπαρξη της Ν.Δ. με το ΠΑΣΟΚ πήρε μορφή περίπου ταυτίσεως την τελευταία διετία. Παραδοσιακοί ψηφοφόροι της Δεξιάς, που συντάσσονται με τους Ανεξάρτητους Ελληνες, την νεοϊδρυθείσα Ενωση για τον Λαό και την Πατρίδα, ακόμη και ο ΛΑΟΣ, και άλλοι μικρότεροι σχηματισμοί, συγκλίνουν με τον ΣΥΡΙΖΑ σε κάποια σημεία ως προς το θέμα της αντιμετωπίσεως του δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας. Η Χρυσή Αυγή κινείται στη γραμμή μιας λογικής αντισυστημικής.
Πριν από λίγους μήνες μόνον, η διαχωριστική γραμμή οριζόταν μεταξύ των δυνάμεων που ήσαν ή υπέρ ή κατά των Μνημονίων. Αλλά εδώ και λίγους μήνες παρατηρείται μια διολίσθηση προς αντιμνημονιακές ρητορικές διατυπώσεις, όχι απλώς βουλευτών αλλά και κάποιων υπουργών της κυβερνητικής πλειοψηφίας. Διαπιστώνει κανείς μια τάση «απεξαρτήσεως» όλων των κομμάτων από τη λογική των Μνημονίων, με ταυτόχρονη στοχοποίηση της τρόικας.
Το παράδοξο, όμως, είναι ότι τόσο οι «καθεστωτικοί», όσο και οι «αντικαθεστωτικοί» αναμένουν μία πρωτοβουλία ή μία δήλωση –θετική ή αρνητική για την πορεία και το μέλλον της χώρας– από το Βερολίνο και εν γένει τους εταίρους μας, για να επιτεθούν με όση βιαιότητα διαθέτουν εναντίον των κομματικών τους αντιπάλων.
Επανερχόμαστε με άλλα λόγια στην από αιώνων διάκριση μεταξύ του Ανατολικού και Δυτικού Κόμματος, που άρχισε να διαμορφώνεται από την «ησυχαστική έριδα» τον 14ο αιώνα και αφού πέρασε από διάφορες φάσεις, φάνηκε ότι έληξε οριστικά με τη Μικρασιατική Καταστροφή και τυπικώς με την ένταξη της Ελλάδος αρχικώς στο αμυντικό σύστημα της Δύσεως και στη συνέχεια στην ΕΟΚ.
Οικτρή διαχείριση της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας οδήγησε στη σάρωση μιας σαθρής οικονομικής αντιλήψεως, στη χρεοκοπία και συγκλονίζει πλέον το πολιτικό σύστημα της χώρας. Απογοητευτικό ότι η υπέρβαση του προβλήματος επιχειρείται απ’ όλες τις πλευρές με όρους παρωχημένους. Πολιτικά φαντάσματα διχάζουν για άλλη μία φορά την κοινωνία.