Ελεος! Τόση μπακαλιαρίλα -τόσο τετριμμένο και γλυκερό συναισθηματισμό, δηλαδή- δεν βρίσκεις ούτε σε λεύκωμα δεκαεξάχρονης που μεγάλωνε τη δεκαετία του 1970 στην ελληνική επαρχία. Ο Αρης Σπηλιωτόπουλος δηλώνει ότι «η Αθήνα είναι η γυναίκα που ερωτεύτηκα περισσότερο στη ζωή μου». Πώς γίνεται να περνούν τέτοιες ανατριχιαστικές αρλούμπες το έρκος των οδόντων ενός ανθρώπου σαράντα οκτώ χρονών; Οχι ότι είναι θέμα ηλικίας, θέλω να πω· αλλά στα σαράντα οκτώ του κάποιος δεν πρέπει να έχει αποκτήσει την παιδεία και την καλλιέργεια, ώστε να τον πνίγει η αηδία όταν εκστομίζει τέτοιες ανοησίες;
Για δυο λεπτά, όμως! Μήπως και δεν είναι έτσι; Μήπως και το εννοεί ο άνθρωπος κι εγώ ο άσπλαχνος κοροϊδεύω τον καημό του; Μπορεί, πράγματι, ο Αρης να βλέπει την Αθήνα ως γυναίκα, να είναι φουλ ερωτευμένος μαζί της, αλλά εκείνη να μην ανταποκρίνεται. Γιατί να μη συμβαίνει κάτι τέτοιο, σ’ έναν κόσμο όπου ακούμε πια και βλέπουμε τα πιο απίθανα να συμβαίνουν. Ισως γι’ αυτό δεν έχει νυμφευθεί ακόμη ο Αρης. Και, εφόσον ισχύει ο προηγούμενος ισχυρισμός, τότε γι’ αυτό επιδιώκει τη δημαρχία. Σαν έναν επίσκοπο, ας πούμε τον Σεραφείμ Πειραιώς, που νυμφεύεται την Εκκλησία ή σαν τον συριανό σύζυγο του Ροΐδη που παντρεύεται τη γυναίκα του για να απαλλαγεί από το πάθος του γι’ αυτήν. Ποιος ξέρει τι δράμα κρύβεται πίσω από φούξια πουλόβερ του Αρη…
Ωστόσο, στην ίδια συνέντευξή του, ο Αρης μας είπε ότι δεν σκοπεύει να παραιτηθεί τώρα από την έδρα του στη Βουλή, αλλά μόνο εφόσον εκλεγεί δήμαρχος. (Δήμαρχος, όχι απλός σύμβουλος…). Αλλά το ρίσκο που δεν αναλαμβάνει τώρα, μας το υπόσχεται για μετά. Διότι, αν δεν πετύχει ως δήμαρχος (με κριτήρια επιτυχίας που επαφίενται στην κρίση του ιδίου, προφανώς…), τότε θα παραιτηθεί γενικώς από την πολιτική δράση· δηλαδή, θα ιδιωτεύσει. Συγγνώμη, αλλά έχει το θράσος να υπόσχεται ως προϊόν της δικής του βούλησης αυτό που είναι η φυσική συνέπεια της αποτυχίας. Οτι, δηλαδή, αν εκλεγεί και δεν πετύχει στη δουλειά του δημάρχου δεν θα επανεκλεγεί. Αυτό μας λέει. Αυτό που εξυπακούεται ούτως ή άλλως. Με άλλα λόγια, φτιάχνει έναν περίπλοκο τρόπο για να μας πει: «Προσέξτε· γιατί αν δεν με ψηφίσετε, δεν θα βγω». Σοβαρά, Αρη; Καλά που μας προειδοποιείς, βρε παιδάκι μου! Να ξέρουμε κι εμείς τι θα κάνουμε…
Δείτε όμως πόσο ταιριάζει η μία στάση με την άλλη. Πόσο αρμονικά συνδυάζονται ο φτηνιάρικος συναισθηματισμός (τουτέστιν, μπακαλιαρισμός) με τη φτηνιάρικη κουτοπονηριά. Εχω την εντύπωση ότι μια ορισμένη φήμη περί Πατρών επιβεβαιώνεται. Δεν είναι τυχαίο, τέλος πάντων, ότι το μεγαλύτερο καρναβάλι της χώρας εκεί γίνεται…
Ανοίξαμε και σας περιμένουμε
Είναι να μην αρχίσουν να βγαίνουν τα φαντάσματα. Αν γίνει η αρχή, ποιος τους σταματάει… Ορίστε, επιστροφή του Πανίκα Ψωμιάδη από τον πολιτικό Αδη. Δηλώνει πρόθυμος να πολιτευθεί στις ευρωεκλογές, διότι του είπε η πατρίδα ότι τον έχει ανάγκη. Με ποιον σχηματισμό, δεν έχει σημασία. Δεχόμεθα προσφορές και θα επιλέξουμε την πλέον συμφέρουσα.
Ας το σκεφθεί καλύτερα όμως, γιατί δεν θα του αρέσουν ούτε οι Βρυξέλλες ούτε το Στρασβούργο. Αφού δεν το μπορεί το εξωτερικό ο Πανίκας. Γιατί όταν μιλάει κανένας δεν τον καταλαβαίνει. Μια φορά τον έστειλαν έξω, στο Παρίσι, τότε που η Θεσσαλονίκη διεκδικούσε τη Διεθνή Εκθεση, και κοιμόταν στους προθαλάμους των συναντήσεων. (Ευτυχώς δεν ήταν μόνος του τότε στο Παρίσι, γιατί θα είχε χαθεί, ποτέ δεν θα είχε επιστρέψει, δεν θα γνωρίζαμε τι απέγινε και τούτες οι γραμμές ποτέ δεν θα γράφονταν. Ηταν μέλος της αντιπροσωπείας…).
Ας παραμείνουμε στις σεπτές μορφές του αντιμνημονιακού αγώνα της συμπρωτευούσης, διότι ένας νεότερος συνάδελφος – ομότεχνος, αν προτιμάτε του Πανίκα περνά μια απογοήτευση. Ο Γιάννης ο Μυλόπουλος ο πρύτανης, ο εκ του ΠΑΣΟΚ προερχόμενος, δεν φιλοδοξεί πλέον να πολιτευθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αγνωστο γιατί. Ενδέχεται επειδή άνοιξε η περίοδος για το κυνήγι της θέσης στην Ευρωβουλή ― θέσεις τις οποίες δεν μπορεί να διεκδικήσει ο καθένας, αλλά μόνον μορφές πανελλήνιας εμβέλειας. Κατόπιν αυτού, ο πρύτανης Μυλόπουλος συγκεντρώνεται απερίσπαστος στην εμβάθυνση της γεωστρατηγικής διάστασης του πρυτανικού ρόλου του. Χθες ανακοίνωσε ότι την προσεχή Παρασκευή πραγματοποιείται επιστημονικό συμπόσιο με θέμα τις προοπτικές των σχέσεων του Αριστοτελείου (υπό τη φωτισμένη πρυτανεία του Μυλόπουλου) με το Πανεπιστήμιο Τιράνων. Στη σχετική ανακοίνωση, τονίζεται, για όσους δεν το γνωρίζουν ή δεν μπορούν να το υποθέσουν, ότι το Πανεπιστήμιο Τιράνων είναι το μεγαλύτερο της Αλβανίας. Σωστά. Διότι θα υπάρχουν οπωσδήποτε πανεπιστήμια στην Κορυτσά, το Ελμπασάν ή τη Σκόδρα. (Εδώ υπάρχει πανεπιστήμιο στη δική μας Λιβαδειά, την πανέμορφη και χιλιοτραγουδισμένη…).
Τ-Λ
Τι λέγαμε μόλις προχθές; Ο εκ των συμπροέδρων Αλέξης Τσίπρας δήλωσε κάπου το Σαββατοκύριακο ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ φιλοδοξεί να είναι η νέα δημοκρατική παράταξη της Αριστεράς» και, γι’ αυτό, «θα εκφράσει τους πολίτες με πιο συντηρητικές επιλογές, αφού τα μεσαία στρώματα έχουν εγκαταλείψει τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ». Εν ολίγοις, στρέφει ξανά τη στρατηγική στόχευση του κόμματος προς την υποκατάσταση του ΠΑΣΟΚ. Συνεπώς και μέχρι να έχουμε νέα δεδομένα που θα αλλάξουν τις εσωκομματικές ισορροπίες, προς το παρόν έχουμε ΣΥΡΙΖΑ Τ-Λ: οι Τσιπριστές προηγούνται των Λαφαζανιστών στον τίτλο του κόμματος…