Εάν, ως άσκηση στοχασμού, γυρίζαμε ακριβώς δέκα χρόνια πίσω… θα πέφταμε σε προεκλογική περίοδο. Το ΠΑΣΟΚ μετά 11 έτη αδιάλειπτης, φθοροποιού εξουσίας, ετοιμαζόταν, με νεόκοπο ηγέτη τον Γ. Παπανδρέου, να παραδώσει τα κλειδιά στη Ν.Δ. του Κ. Καραμανλή. Ο ευαγγελισμός του «σεμνά και ταπεινά» έπειθε. Βρισκόμασταν παραμονές της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων, και η κοινωνία ξεροβήχοντας έδειχνε να σφύζει από υγεία. Από τις τσέπες έρρεε χρήμα και κάθε βράδυ μύριζε Τσικνοπέμπτη. Οχι αιθαλομίχλη. Οι άνθρωποι που έψαχναν στα σκουπίδια ήταν ελάχιστοι και μας άφηναν ασυγκίνητους, πλην Πάσχα και Χριστουγέννων. Δέκα χρόνια πριν, τις χωρίς σήμανση λεωφόρους του νεοελληνικού «λαϊφστάιλ» διέσχιζαν με κορδωμένα πληρώματα αμέτρητα στίλβοντα Ι.Χ. Σαν και αυτά που σήμερα «σκοτώνουν» στο γραφικό παζάρι στο Σχιστό.
Δέκα χρόνια πριν βιώναμε μια ανθηρή «κανονικότητα». Εκτός από λίγους που διέβλεπαν το ασυμβίβαστο της τρυφηλής εθνικής ζωής με τον αληθινό πλούτο της Ελλάδας, οι υπόλοιποι, άρχοντες και αρχόμενοι, απολαμβάναμε την αγαθή μας τύχη. Δέκα χρόνια πριν, γινόταν φιλολογική κουβέντα για τη γάγγραινα της φοροδιαφυγής και λαμβάνονταν αστεία μέτρα. Και όπως αποδεικνύεται εκ των υστέρων, επί δεκαετίες, μυριάδες συναθροίζονταν με αυτούς που ζούσαν περί το όριο της φτώχειας, συνδυάζοντας τη λογιστική πενία με τον πολυτελή βίο.
Δέκα χρόνια πριν, ο δικομματισμός βρισκόταν σε εξαιρετική φόρμα και η εναλλαγή στην εξουσία πιστοποιούσε την υγεία της Δημοκρατίας. Μόνο με το μεγεθυντικό, αποκαλυπτικό φακό του σήμερα γίνεται αντιληπτό το ασύλληπτο, πολυπλόκαμο όργιο διαμοιράσματος των ιματίων μιας χώρας. Αλλά και τότε γινόταν λόγος για την «άλλη Ελλάδα» σαν μια ανακλαστική επισήμανση της γενικευμένης –όχι σωματικής– πλαδαρότητας. Η οποία εκφραζόταν κυρίως μέσω επιτευγμάτων αθλητών. Επί σειρά ετών αυτοί ήσαν το αποδεικτικό επιστέγασμα χώρας παντού ισχυρής. Ο Πύρρος Δήμας, ο Κώστας Κεντέρης, η Κατερίνα Θάνου, η Φανή Χαλκιά και τόσοι τόσοι άλλοι αποθεώνονταν ως πρότυπα για τους νέους. Διανύαμε την περίοδο του Ελλάς Ελλήνων Αθλητών και όποιος δεν δήλωνε πιστός υπήκοος του «νους υγιής…» καθίστατο σχεδόν αυτομάτως επιρρεπής στη χρήση ουσιών και σε συνήθειες φθοροποιούς για σώμα και πνεύμα. Ηρθε το 2008, όταν ο κεραυνός έπληξε την Ελλάδα.
«Ηταν όλα μια πλάνη; η περηφάνια και τα πανηγύρια μας;» Θυμάστε τους πηχυαίους τίτλους: «Ντοπαρισμένη η εθνική ομάδα άρσης βαρών». Το καμάρι μας. Σοκ μακράς διαρκείας στο πανελλήνιο. Θύμωσα και ως παλαιός αθλητής (όχι αρσιβαρίστας). Που η είδηση, πριν από λίγες ημέρες, πέρασε περίπου «στα ψιλά». Ολοι αθώοι! Εξι χρόνια μετά τη δημόσια απομάγευσή τους, αθλητές και παράγοντες απηλλάγησαν με απόφαση του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου από το φοβερό άχθος. Δεν άκουσα από πουθενά μια βροντερή συγγνώμη προς αυτούς τους ανθρώπους. Η ελληνική Δικαιοσύνη αργεί. Αλλά παραμένει τυφλή.
