Χρειάστηκαν δύο –και μάλιστα πολύωρες– συνεδριάσεις της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να «αποφασισθεί» η θέση του κόμματος για τον νέο διάλογο στο Κυπριακό. Διότι οι απόψεις που διατυπώθηκαν στο εσωτερικό του κόμματος «κυμαίνονταν από την ολόθερμη υποστήριξη της διαδικασίας μέχρι την απόλυτη καταδίκη της». Μετά τη δεύτερη (πεντάωρη) συνεδρίαση τα μέλη της γραμματείας κατέληξαν σ’ ένα κείμενο, τόσο γενικόλογο, ασαφές και αμφίσημο, που μόνον απόφαση δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί. Προσέξτε τι λέει: «Επειδή στο κοινό ανακοινωθέν (σ.σ. Αναστασιάδη – Ερογλου) υπάρχουν ασάφειες και γκρίζες ζώνες, ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρεί σοβαρές επιφυλάξεις για την τελική του κατάληξη». Θα πουν μερικοί πως με το παραπάνω (ουδέτερο και καιροσκοπικό) κείμενο επιτεύχθηκε, έστω, κάποιος συμβιβασμός μεταξύ των δύο ακραίων θέσεων. Αμ δε. Αμέσως μετά την «απόφαση», η αριστερή πλατφόρμα διακήρυξε πως το ανακοινωθέν των δύο πλευρών είναι μια «μεγάλη παγίδα και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να αποτελέσει βάση για μια δίκαιη και βιώσιμη λύση στο Κυπριακό». Με άλλους λόγους, η πλευρά του κ. Λαφαζάνη διαμήνυσε πως γράφει στα παλιά της τα παπούτσια την προ ολίγων ωρών ληφθείσα «απόφαση».
Εύλογα προβάλλει το ερώτημα σε ποιους απευθύνεται η… μη απόφαση της Πολιτικής Γραμματείας και σε ποιους η ξεκάθαρη θέση της αριστερής πλατφόρμας. Πιστεύω πως υπάρχει μόνο μία λογική και πειστική απάντηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ του κ. Τσίπρα ψηφίσθηκε στις εκλογές του 2009 από 313.000 ψηφοφόρους και τον Ιούνιο του 2012, από 1.550.000. Αυτοί οι «νέοι ψηφοφόροι» (περίπου 1.235.000) ασφαλώς δεν είναι αριστερογενείς. Προέρχονται, σε μεγάλο ποσοστό, από το ΠΑΣΟΚ και σε σημαντικό βαθμό από τον «διακομματικό» χώρο των εξοργισμένων αντισυστημικών. (Η ευρεία ελευθεροκοινωνία ψηφοφόρων, μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσής Αυγής, που καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις, πιστοποιεί αυτήν την «ανίερη συγγένεια»). Επομένως, η αριστερή πλατφόρμα απευθύνεται στον πυρήνα των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ (ποσοστό 4,6%, το 2009), διαβεβαιώνοντάς τους πως οι περίπου πενταπλάσιοι νεοεισελθόντες ψηφοφόροι οφείλουν να δηλώσουν πίστη και αφοσίωση στον αριστερό πυρήνα του κόμματος, χωρίς καμία ιδεολογική και πολιτική «νόθευση» των αρχών του. Προς τούτο διακηρύσσει, συνεχώς και –προπαντός– μαχητικά, τις θέσεις της, δηλώνοντας αποφασισμένη να τις επιβάλει από τον θώκο της εξουσίας (!). Αντίθετα, ο κ. Τσίπρας και τα «επίσημα» όργανα του «ενιαίου» κόμματος απευθύνονται στο περίπου 1,2 εκατ. νεοψηφοφόρους. Επομένως, αυτοί οφείλουν να προβληματισθούν για την ηθελημένη ασάφεια, τη δισυπόστατη έννοια και –εν γένει– την πασιφανή αφερεγγυότητα των «επισήμων θέσεων» του ΣΥΡΙΖΑ. Διότι, οι ίδιοι όχι μόνον θα καταστούν τα βασικά θύματα μιας νέας πολιτικής εξαπάτησης, αλλά θα φέρουν και τη βαρύτερη ευθύνη για τα όσα υποστεί ο τόπος.
Κατά τ’ άλλα, ο Αμερικανός πρόεδρος Θεοδ. Ρούσβελτ, πριν από μια 100ετία, είχε πει: «Οταν πρέπει να πάρεις μια απόφαση, το καλύτερο πράγμα είναι να κάνεις το σωστό. Το δεύτερο καλύτερο πράγμα είναι να κάνεις λάθος. Το χειρότερο απ’ όλα είναι να μην κάνεις τίποτε». Στη νέα φάση του Κυπριακού, η Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να μην κάνει τίποτα. Είναι ένα σαφέστατο δείγμα για το τι πρόκειται να «αποφασίζει» ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ, ως κυβέρνηση και εφόσον κληθεί να διαχειρισθεί, άμεσα, επιτακτικά και τελεσίδικα, τα ζωτικά προβλήματα της χώρας…