Μπορεί να συμφωνώ ή να διαφωνώ με κάποιον, αλλά από την ώρα που αποφασίζει να μπει για τα καλά στο καμίνι της πολιτικής τού βγάζω το καπέλο, όποιος και αν είναι, ό,τι και αν πιστεύει. Και να το πω και αλλιώς; Δεν βγάζω το καπέλο σε όλους εκείνους που φλερτάρουν με το καμίνι της πολιτικής, αλλά στο τέλος της ημέρας προτιμούν τη ζεστασιά και τη θαλπωρή των σαλονιών. Ετσι δεν γίνεται πολιτική! Ετσι δημιουργούνται σύλλογοι φιλολογικού προβληματισμού και αναγνωστικές λέσχες.
Θα μου πείτε, γιατί τόσος θαυμασμός για εκείνους που τολμούν να εμπλακούν με την πολιτική. Γιατί είναι ό,τι πιο δύσκολο, ψυχοφθόρο και «βρώμικο» μπορεί κάποιος να φαντασθεί. Οποιος αποφασίσει να μπλέξει, ξέρει καλά ότι πρέπει να ξεχάσει οτιδήποτε έχει να κάνει με την ιδιωτική του ζωή και επίσης πρέπει να φυλάγεται από «παράπλευρα πυρά» που δεν μπορεί κανείς να φαντασθεί. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έλεγε τη δεκαετία του 1960 ότι ο φασισμός σαν πολιτικό σύστημα έχει μια λογική, ο κομμουνισμός το ίδιο. Στην Ελλάδα όμως, πρόσθετε, το πολιτικό σύστημα είναι ένα απέραντο καφενείο. Σήμερα είναι ένα απέραντο, τηλεοπτικό πρωτίστως, καφενείο που έχει μετατραπεί σε ρινγκ και στο οποίο τα πάντα επιτρέπονται: μπουνιές, κλωτσιές, τα πάντα.
Θέλει τόλμη, συνεπώς, σήμερα η πολιτική και πολύ, μα πάρα πολύ γερό στομάχι. Στην εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης κανείς δεν μπορεί πια να κρυφτεί, είναι εκτεθειμένος στην καλόπιστη κριτική, στη συκοφαντία, στην απόλυτη παράνοια, αλλά και την επαφή με υγιή κομμάτια της κοινής γνώμης που διψούν για δικτύωση.
Με τον ίδιο τρόπο που βλέπω όσους μπαίνουν στο ρινγκ της πολιτικής, ομολογώ πως αντιμετωπίζω και ανθρώπους σαν τον Αδωνι Γεωργιάδη ή τον Πέτρο Τατσόπουλο, ακόμη και τον Γιάννη Βαρουφάκη, γιατί δεν φοβούνται να κυλισθούν στη «λάσπη» του δημόσιου διαλόγου υποστηρίζοντας τις απόψεις τους. Στη χώρα των ιδεοληψιών, όπου οι πάντες και τα πάντα γίνονται καρικατούρες και μπαίνουν σε στερεότυπα, χρειαζόμαστε ανθρώπους που πάνε κόντρα στα ταμπού χωρίς να φοβούνται.
Οσο για εκείνους που θέλουν να συνεχίσουν να πίνουν πράσινο τσάι και να «στηρίζουν απ’ έξω» ή να βλέπουν τα πράγματα από ψηλά, τι να πει κανείς… Μου θυμίζουν ένα μακρινό μου πρόγονο, ο οποίος ήθελε πολύ να εκλεγεί βουλευτής αλλά, όπως έλεγε δημόσια, «τον ενδιέφεραν μόνο οι εκλεκτές ψήφοι». Οι χώρες χρειάζονται ελίτ, πρωτοπόρες ομάδες σκέψης κ.λπ., κ.λπ. Αλλο όμως αυτό και άλλο να βγάζουν κάποιοι την ψυχή ενός κόσμου που περιμένει κάτι καινούργιο στον δικό τους χώρο και την ύστατη ώρα να κάνουν πίσω γιατί τους τρόμαξε η θερμοκρασία και η ένταση του καμινιού της πολιτικής. Η κοινωνία δεν περιμένει κανέναν ξεχασμένο προφήτη να κατέβει από το βουνό να τη σώσει…