Την ιστορία με τον κότσυφα τον Σταύρο που έγινε ξαφνικά «αφέντης τσουτσουλομύτης», αλλά μετά «ξαναπροσγειώθηκε» ως σκέτος «Σταύρος» προφανώς την ξέρετε και όσοι δεν είστε σαββοπουλικοί. Τη θυμήθηκα, όμως, βλέποντας τον Σταύρο Θεοδωράκη να παρουσιάζει το κόμμα του. Δεν εννοώ ότι ήταν υπερφίαλος. Ούτε ότι είχε τον γνωστό τηλεοπτικό του ναρκισσισμό. Ακούγοντας, ωστόσο, όσα είχε να μας πει, μου δημιούργησε την εντύπωση ότι, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, αντιμετωπίζει τις ευρωεκλογές σαν μια εκπομπή που θέλει να καταγράψει μια εντυπωσιακή τηλεθέαση.
Επειδή απεχθάνομαι τα τσιτάτα, θα γίνω σαφέστερος. Είναι γνωστό ότι οι δημοσιογράφοι ρέπουμε στον ξερολισμό. Εκφέρουμε γνώμη για τα πάντα και μάλιστα χωρίς ιδιαίτερη προεργασία και τεκμηρίωση. Συχνότατα αποδομούμε τους πάντες, χωρίς να αισθανόμαστε την ανάγκη να αντιπροτείνουμε κάτι. Ο Σταύρος, όμως, δεν ανήκει πια σε εμάς, που διεκδικούμε τρόπον τινά το δημοσιογραφικό ακαταλόγιστο. Επέλεξε να διαβεί το «Ποτάμι». Και να γίνει αυτό ακριβώς που καυτηρίαζε. Επομένως οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι θα κριθεί ακόμη πιο αυστηρά από τους πολύξερους πρώην συναδέλφους του.
Εξυπακούεται ότι δεν συμμερίζομαι τις απαξιωτικές κρίσεις ότι λόγω της επιλογής ενός δημοσιογράφου να γίνει πολιτικός, η χώρα θα γίνει Ουκρανία. Βρήκα τις συναδελφικές επιθέσεις στον Σταύρο όχι μόνον υπερβολικές, αλλά μικρόψυχες και εμπαθείς. Οταν το 5% των Ελλήνων θεωρεί ως λύση τον σταλινισμό, το 7% έχει ψηφίσει Χρυσή Αυγή και το 7,5% πιστεύει ότι μας ψεκάζουν, όχι μόνο δεν κινδυνεύει η χώρα από τον Σταύρο Θεοδωράκη, αλλά αναζητεί εναγωνίως κάποιον που να διαθέτει έστω την κοινή λογική.
Αλλά γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, αναρωτιέμαι αν έχει καταλάβει ο πρώην συνάδελφος τι ακριβώς επιδιώκει. Από διαπιστώσεις του τύπου «πρέπει επιτέλους η χώρα να αρχίσει να παράγει» και «οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν είναι πολλοί, αλλά πρέπει να αξιοποιηθούν καλύτερα», χορτάσαμε. Για να σ’ το πω ακόμη πιο ευκρινώς, Σταύρο, η χειρότερη υπηρεσία που θα «προσφέρεις» στον τόπο είναι να αναβαθμίσεις τις καφενειακές δημοσιογραφικές διαπιστώσεις σε ασαφείς πολιτικές υποσχέσεις. Διότι όλοι μας αναζητούμε κάτι πραγματικά νέο και άφθαρτο στην πολιτική, αλλά ακόμη περισσότερο κάποιον, επιτέλους, να μας εξηγήσει πώς θα γίνουν όλα αυτά που χρειάζεται η χώρα. Πώς θα πεισθούν π.χ οι δημόσιοι υπάλληλοι να αξιολογηθούν, ποιοι θα τους αξιολογήσουν, πώς θα έρθουν στη χώρα μας ξένα κεφάλαια, πώς οι ελληνικές τράπεζες θα γίνουν διαφανείς επιχειρήσεις, πως τα νοσοκομεία και τα πανεπιστήμια θα επιτελέσουν στοιχειωδώς την αποστολή τους και, κυρίως, πώς θα δημιουργηθούν νέες δουλειές.
Ξέρω ότι σου ζητώ πολλά. Αλλά, καθώς απεδείχθη ότι τα προσόντα αυτά δεν τα είχαν και οι «ειδήμονες» πολιτικοί που επιδιώκεις να αντικαταστήσεις, σε ένα και μόνον θα κριθείς: Στη διαχείριση των ανθρώπων, που οφείλεις να εντοπίσεις και ξέρουν περισσότερα από σένα και τον καθέναν μας. Μας είπες ότι το αντιλαμβάνεσαι, αλλά μέχρι στιγμής επέλεξες να γίνεις μόνον ευχάριστος με ασαφή ευχολόγια.
Η πολιτική, Σταύρο –προφανώς το ξέρεις–, δεν είναι τηλεόραση. Μία λάθος επιλογή δεν επηρεάζει τα μηχανάκια της AGB, αλλά την ίδια τη ζωή. Αφού λοιπόν πήρες την απόφαση, περιμένουμε να δούμε τις ρεαλιστικές προτάσεις σου. Οχι τις δικές σου, αλλά των συνεργατών σου, που θα πείσεις να σε εμπιστευθούν. Αναμένουμε αυτό το περιβόητο εθνικό σχέδιο που όλοι οι υπόλοιποι αδυνατούν να καταρτίσουν και γι’ αυτό επέλεξες να τους εξαιρέσεις από το «Ποτάμι» σου. Για να σ’ το πω και στη γλώσσα που συνεννοούμαστε καλύτερα, αξιοποίησε τη μεγάλη αναγνωρισιμότητά σου όχι για να κλέψεις στις κάλπες ένα ποσοστό κοψοχέρηδων –αυτό απεδείχθη ήδη ότι είναι εύκολο–, αλλά για τη χώρα. Αν μπορείς. Αν δεν μπορείς, καλύτερα να το παραδεχθείς σύντομα και να τα παρατήσεις μια ώρα αρχύτερα. Αλλιώς νομοτελειακά από «Σταύρος τσουτσουλομύτης» θα γίνεις σύντομα κι εσύ –χωρίς ίσως να το καταλάβεις– ένας καταγέλαστος «σκέτος Σταύρος». Οπως ο Γιώργος και τόσοι άλλοι.
Και κάτι τελευταίο, ως φιλική συμβουλή. Τον ενικό της επίπλαστης οικειότητας, δηλαδή τα «φίλε», τα «φίλτατε» και τα «αγαπητέ μου», σε ανθρώπους που δεν γνωρίζεις καν, κράτα τα για την τηλεόραση, όταν και αν ξαναγυρίσεις. Ούτε Ομπάμα είσαι, ούτε η Ελλάδα Αμερική, ούτε θα κριθείς ευμενέστερα προσπαθώντας να έχεις κοντά σου το πρώην πλέον σινάφι σου. Σου εύχομαι να πετύχεις, και το λέω ειλικρινά.