Αποτελούσε ανελλιπές στερεότυπο στα αστυνομικά μυθιστορήματα του ’30 και του ’40, των Ντάσιελ Χάμετ, Τζέιμς Κέιν, Ρέιμοντ Τσάντλερ. Η υγρή ζεστή νύχτα που πλάκωνε την ψυχή, έκοβε την ανάσα, θόλωνε τον νου, έλιωνε την άσφαλτο στους δρόμους του Σικάγου, του Σαν Φρανσίσκο, του Λος Αντζελες, προμήνυε φόνο. Σκληροτράχηλοι ιδιωτικοί ντεντέκτιβ, μοιραίες γυναίκες με τορνευτές γάμπες, διεφθαρμένοι αστυνομικοί διασταυρώνονταν στον τόπο του εγκλήματος τις ασφυκτικές ώρες της μεγάλης κάψας…
Τώρα αυτό επιβεβαιώνεται και από την επιστημονική έρευνα. Οπως έδειξε μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Journal of Environmental Economics and Management, οι πιο ζεστές ημέρες ευνοούν την παραβατική συμπεριφορά. Κατ’ επέκταση, η αύξηση της θερμοκρασίας που θα επιφέρει η κλιματική αλλαγή, θα επηρεάσει αρνητικά και την εγκληματικότητα. Η ερευνητική ομάδα συσχέτισε στοιχεία από τη βάση δεδομένων του FBI της περιόδου 1980 – 2009 με ημερήσια μετεωρολογικά δελτία των ίδιων ετών και διαπίστωσε ότι τα περιστατικά παραβατικότητας αυξομειώνονταν ανάλογα με τις αλλαγές της θερμοκρασίας. Οι επιστήμονες δημιούργησαν ένα μαθηματικό στατιστικό μοντέλο, σύμφωνα με το οποίο, μια αύξηση της θερμοκρασίας της Γης κατά 2,8 βαθμούς ώς το 2100, θα προκαλέσει αύξηση της εγκληματικότητας από 0,5% έως 3,1%, ανάλογα με το είδος του αδικήματος. Αν και το ποσοστό φαντάζει μικρό, οι αριθμοί μόνο για τις ΗΠΑ κάθε άλλο παρά ασήμαντοι είναι. Η κλιματική αλλαγή θα οδηγήσει σε 22.000 περισσότερους φόνους, 180.000 παραπάνω βιασμούς, 3,5 εκατ. περισσότερες επιθέσεις, 260.000 παραπάνω ληστείες, 1,3 εκατ. πρόσθετες διαρρήξεις και 2,2 εκατ. επιπλέον κλοπές. Οι επιστήμονες δεν μπορούν να πουν με βεβαιότητα γιατί συμβαίνει αυτό. Υποθέτουν ότι οι υψηλές θερμοκρασίες επιδρούν αρνητικά στη φυσιολογία ορισμένων ατόμων, κάνοντάς τα πιο επιθετικά. Αυτή η εκδοχή υιοθετείται και από τους συγγραφείς – οι μεγάλες ζέστες παλαβώνουν τους ανθρώπους, ωθώντας τους στο έγκλημα.
Ο δημιουργοί, ακόμη και αυτών των άκρως λαϊκών, μακάβριων αισθησιακών αναγνωσμάτων, του «χαρτοπολτού» της μαζικής λογοτεχνίας, αποδεικνύονται ευαίσθητες «κεραίες» των επιδράσεων του περιβάλλοντος στην ανθρώπινη ψυχολογία, των εξωγενών τομών στον πολυεδρικό ψυχισμό της κοινωνίας. Εκφράζουν έως και σήμερα, μέσα από μια πληθώρα παρεμφερών ειδών, καμιά φορά πραγματικότητες πιο στιβαρές από τις νοητικές γεωμετρίες της υψηλής τέχνης. Μπορεί συχνά να αγγίζουν τα ηλεκτροφόρα σύρματα των προκαταλήψεων ή την κοινοτοπία, την υπεραπλούστευση, όμως από την άλλη, μεταφράζουν μια βαθιά ανθρώπινη διαίσθηση, τη φωνή ενός κόσμου αδιαπέραστου από τις αλλαγές της Ιστορίας.
Βέβαια είναι μια χειραγωγημένη απόλαυση που στραγγίζει την εσωτερική ζωή, μια ψυχαγωγία υποταγμένη στο τυφλό πεπρωμένο του πολιτισμού της ασύδοτης δαπάνης του φυσικού πλούτου, που οδηγεί τον κόσμο σε συνθήκες οριακές. Οι αξίες που υμνεί η μαζική κουλτούρα είναι αβέβαιες και φθαρτές, θεμελιωμένες στην ύλη. Θρέφει τη ζωή και μαζί την κάνει να ατροφεί. Για κάθε θετικό αποδεσμεύει και ένα αρνητικό. Ωστόσο, την ώρα που ωθεί στην ανάλωση των πάντων, του γέλιου, των δακρύων, των αδιεξόδων, του πόνου, ταυτόχρονα αφουγκράζεται, ιχνηλατεί όχι μόνο τους φορείς της σύμβασης αλλά και τα ναρκοπέδια…